wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Błogosławieni Kacper Vaz, Maria Vaz i Jan Roman, męczennicy z III Zakonu (+l627-1628)
Małżonkowie Kacper i Maria Vaz poświęcili swe życie chwale Bożej i ewangelizacji Japończyków. Ich dom przypominał Betanię, gdzie rodzeństwo Łazarz, Marta i Maria przyjmowało Jezusa i apostołów. Dom Kacpra i Marii zawsze otwarty był dla misjonarzy i chrześcijan, można było u nich zatrzymać się, odpocząć, spożyć posiłek i zebrać wyznawców Chrystusa. Pewnego dnia ktoś ich wydał władzy lokalnej. Zostali aresztowani, osadzeni w więzieniu i w końcu skazani na śmierć w 1627 r.: Kacper został żywcem spalony, Maria ścięta. Oboje należeli do III Zakonu św. Franciszka.
Również Jan Roman, członek III Zakonu, był gorącym współpracownikiem misjonarzy franciszkańskich. Towarzyszył im w różnych wyprawach misyjnych jako katechista i współpracownik dzieł miłosierdzia. Często gościł misjonarzy u siebie i przewoził swoją barką na różne wyspy Japonii. Razem z innymi wiernymi aresztowany i uwięziony, kilka miesięcy przebywał w Omurze. Rankiem 8 IX 1628 r. doprowadzono go do Nagasaki, by wykonać wyrok śmierci. Dano mu szansę apostazji, ale odpowiedział: „Jestem gotów raczej tysiąc razy umrzeć, niż zaprzeć się mojej wiary i mojego Chrystusa, którego tak bardzo kocham. Nic nie zdoła odłączyć mnie od Niego”. Został ścięty.
Małżonków Kacpra i Marię Vaz oraz Jana Romana beatyfikował 7 VII 1867 r. błogosławiony papież Pius IX.
Również 9 października Bł. Jan Łobdowczyk, kapłan z I Zakonu (ok. 1200-1264)
Urodził się około 1200 r. w Łobdowie koło Brodnicy, stąd jego przydomek Jan Łobdowczyk lub Jan z Łobdowa. Był lektorem teologii w Chełmnie i najprawdopodobniej również doktorem teologii. Tytułu tego nie uzyskał na żadnej z ówczesnych akademii, ale nadano mu go w zakonie. Za tym, że posiadał ten tytuł, przemawia fakt, iż siedemnastowieczne i osiemnastowieczne obrazy przedstawiają go z biretem doktorskim, a były one malowane – co należy przypuszczać – na podstawie dawniejszych wzorów. Nie jest pewne, czy był spowiednikiem i kierownikiem bł. Juty z Chełmży (+1260). Wiadomo natomiast, że był kaznodzieją.
Przez jakiś czas przebywał w klasztorze Franciszkanów w Toruniu. Co więcej, wydaje się, że był jednym z pierwszych franciszkanów w tym mieście i brał udział w założeniu tamtejszego klasztoru około 1239 r.
Zmarł prawdopodobnie 9 X 1264 r. w Chełmnie, tam też jego ciało zostało złożone w kościele franciszkańskim p.w. św. Jakuba.
Biskup chełmiński Jan Lipski ogłosił w niedzielę 31 X 1638 r. dekret, mocą którego zgodnie z rozporządzeniem papieża Urbana VIII zezwolił na kult publiczny Łobdowczyka.
W Kościele Powszechnym
W Jędrzejowie bł. Wincentego Kadłubka, biskupa i cystersa. Urodził się pod Opatowem. Studiował w Krakowie i za granicą, może w Paryżu i Bolonii. Potem piastował rozmaite funkcje kościelne. W r. 1203 objął biskupstwo krakowskie. Zreformował kapituły prowincjonalne, poczynił nadania zakonom oraz wzorowo współpracował z arcybiskupem Kietliczem. W okolicznościach, których bliżej nie znamy, w r. 1207 zrezygnował ze stanowiska i w Jędrzejowie wstąpił do cystersów. Tam też opracował, czwartą część swej Kroniki, która w naszych czasach była przedmiotem wielu kontrowersji. Zmarł 8 marca 1223 r. Beatyfikował go w r. 1764 Klemens XIII. U nas z rozmaitych powodów wspominano go nie we właściwą rocznicę, ale w terminach dowolnych.
Na Montmartre, w Paryżu, Dionizego, biskupa i towarzyszy, męczenników. Z okruchów wiadomości, które oparły się nieprawości stuleci, możemy wywnioskować, że około r. 250 przybył do Galii. W r. 258 stał się ofiarą prześladowania. Ścięto go na podmiejskim wzgórzu. Późne legendy czyniły zeń ucznia apostolskiego oraz utożsamiały z Dionizym Areopagitą lub z autorem pism, znanych pod imieniem Pseudo-Areopagity.
W Rzymie św. Jana Leonardi, założyciela kleryków regularnych pod wezwaniem Matki Bożej. Zrazu był aptekarzem.
W r. 1572 przyjął święcenia kapłańskie. Z zapałem oddał się wówczas katechizowaniu. W r. 1564 założył wspomniane zgromadzenie. Przeprowadzał reformę klasztorów, propagował częstą Komunię św. oraz czterdziestogodzinne nabożeństwo. Nieco później krzątał się około utworzenia Kolegium Rozkrzewienia Wiary.
Zmarł w r. 1609. Kanonizował go razem z Andrzejem Bobolą Pius XI (1938).