W rodzinie franciszkańskiej:
Święto Stygmatów św. Franciszka
Święty Franciszek we wrześniu 1224 r. w pokornej modlitwie prosił Chrystusa: „O Panie mój, Jezu Chryste, proszę Cię, byś mi uczynił dwie łaski, nim umrę. Pierwszą – bym za życia uczuł w duszy i ciele moim, o ile można, tę boleść, którą Ty, Panie słodki, wycierpiałeś w godzinie gorzkiej swej męki. Drugą – bym uczuł w sercu moim, o ile można, tę miłość niezmierną, którą Ty, Synu Boży, tak zapłonąłeś, że ochotnie zniosłeś taką mękę za nas grzeszników”.
14 IX 1224 r. Franciszek otrzymał na Alwerni stygmaty męki Pana.
Błogosławiony papież Benedykt XI w 1337 r. zatwierdził święto Stygmatów dla całego zakonu. Natomiast Paweł V na prośby kardynała św. Roberta Bellarmina rozciągnął je na cały Kościół.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Roberta Belarmina, doktora Kościoła. Urodzony w Montepulciano, w Toskanii, w r. 1560 wstąpił do jezuitów. W kilka lat później wysłano go do Lowanium, gdzie wykładał i z powodzeniem głosił kazania do młodzieży akademickiej. Wtedy też wystąpił przeciw tezom Bajusa i napisał Index Haere-ticorum, który Bonawentura z Malwazji wydał pod własnym imieniem. Na żądanie Grzegorza XIII przybył następnie do Rzymu. Wykładał teraz teologię polemiczną i wydawał dalsze dzieła, skierowane przeciw protestantom. Gdy ukazały się jego Kontrowersje, w ich obozie zawrzało. Potworzono nawet specjalne katedry anti-Bellarminianae. Był potem prowincjałem w Neapolu. W r. 1597 Klemens VHI wezwał go do siebie i mianował swym teologiem. W tym roku wydał mały katechizm, który później rozszerzy na użytek katechistów i proboszczów. Wkrótce kreowano go kardynałem, ale w trzy lata później na skutek różnic w sławnym zagadnieniu de auxiliis przeniesiono na arcybiskupstwo do Kapui. Okazał się rządcą gorliwym, dbałym o sprawy społeczne. Po śmierci papieża pracował znów w kongregacjach rzymskich. Potem uczestniczył w pertraktacjach z Wenecją, niektórych sporach gallikańskich oraz w sprawach dotyczących Jakuba I. Dziełko De potestate Summi Pontificis in rebus temporalibus znów naraziło go na niezadowolenie wielu. Życzliwy dla Galileusza, przez krótki czas uczestniczył także w jego sprawie, która potem wypadła z jego kompetencji. Zajmował się jeszcze wydaniem Wulgaty, zrewidowaniem tekstu greckiego oraz komentarzami do psalmów. Jesień życia wypełnił pisaniem dziełek ascetycznych. Zmarł w r. 1621. Kanonizowano go dopiero w r. 1923. W kilka lat później Pius XI ogłosił go doktorem Kościoła.
W Bingen, w Niemczech, św. Hildegardy, benedyktynki. Ksieni i założycielka kilku klasztorów, odbyła ona wiele podróży, ale zasłynęła przede wszystkim z darów mistycznych oraz umiejętności lekarskich. Pozostawiła kilka dzieł, z których najsłynniejszymi są Sci vias, czyli Scito vias Domini oraz Liber subtilitatum naturarum creaturarum. Zmarła w r. 1179.
W Genui Św. Franciszka Marii z Camporosso, kapucyna. Budował wszystkich swą niezrównaną prostotą i pogodą. Zmarł na skutek epidemii w r. 1866. Kanonizował go w r. 1962 Jan XXIII.