wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Mikołaj Faktor, kapłan z I Zakonu (1520-1583). Urodził się 29 czerwca 1520 r. w Walencji (Hiszpania). Otrzymał dobre wychowanie chrześcijańskie. Był usposobienia pogodnego i życzliwego. Studiował sztukę. Miał zamiłowania artystyczne, szczególnie interesowały go malarstwo i muzyka.
W wieku 17 lat, pociągnięty ideałem św. Biedaczyny z Asyżu, 30 XI 1537 r. wstą-pił do Zakonu Braci Mniejszych w Walencji. Profesję zakonną złożył w I niedzielę adwentu 1538 r. Otrzymawszy święcenia kapłańskie, z zapałem oddał się posłudze apostolskiej, a przede wszystkim posłudze słowa i przewodnictwu duchowemu, głównie zakonnic. Następnie pełnił posługę gwardiana i magistra nowicjatu. W 1571 r. król Hiszpanii Filip II poprosił go, aby pełnił posługę kierownika duchowego w klasztorze św. Klary w Madrycie, w którym żyły klaryski pochodzące z rodzin szlacheckich i dworskich. Potem kierował zakonnicami Świętej Trójcy w Walencji i klaryskami w Gandii. Zmarł 23 XII 1583 r. Papież Pius VI beatyfikował go 18 VIII 1786 r.
Również 23 grudnia Św. Antoni od św. Anny Galvao, kapłan z I Zakonu (1739-1822), założyciel Stowarzyszenia Poczęcia Naszej Pani od Opatrzności Bożej.Antoni urodził się w 1739 r. w zamożnej wielodzietnej rodzinie w Guaratinguetá w stanie Sao Paulo, w diecezji Rio de Janeiro, w Brazylii. Rodzice wychowywali swoich jedenaścioro dzieci w duchu głębokiej wiary. Jego ojciec, Antoni Galvao de Franęa był kupcem i należał do III Zakonu św. Franciszka oraz był tercjarzem karmelitańskim. W latach 1752-1756 bł. Antoni razem z bratem uczył się w seminarium prowadzonym przez jezuitów w Belém (Bahía). W tym okresie zrodziło się jego powołanie zakonne i za radą ojca postanowił wstąpić do Zakonu Braci Mniejszych Bosych (franciszkanie zreformowani przez św. Piotra z Alkantary, zwani dyskalcjatami) w Taubaté. 15 IV 1760 r. rozpoczął nowicjat w klasztorze św. Bonawentury w Macacu w Rio de Janeiro, gdzie w 1761 r. złożył śluby wieczyste, a 11 VII 1762 r. przyjął sakrament kapłaństwa. Po zakończeniu studiów był kaznodzieją, spowiednikiem i furtianem w klasztorze, co umożliwiło mu nawiązywanie bliskich kontaktów z ludźmi. Potrafił słuchać i udzielać porad, a w razie potrzeby pieszo docierał z posługą kapłańską do najodleglejszych miejscowości. W latach 1769-1770 został mianowany spowiednikiem stowarzyszenia pobożnych kobiet „Recolhidas de Santa Teresa” w Sao Paulo, mieszkających w tzw. Recolhimento (dom rekolekcyjny). Tam poznał s. Helenę Marię od Ducha Świętego, której Pan Jezus w objawieniu prywatnym polecił założyć nową wspólnotę. Po zasięgnięciu opinii osób kompetentnych, które potwierdziły autentyczność objawień s. Heleny Marii, błogosławiony 2 II 1774 r. założył nową wspólnotę – Stowarzyszenie Poczęcia Naszej Pani od Opatrzności Bożej. Po śmierci s. Heleny Marii 22 II 1775 r. o. Antoni przejął całkowitą opiekę nad wspólnotą i w trosce o jej rozwój napisał jej statut. Z jego inicjatywy został zbudowany nowy dom i kościół, który został poświęcony 15 VIII 1802 r. W 1929 r. stowarzyszenie zostało włączone do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Koncepcjonistek. W 1798 r. i ponownie w 1801 r. wybrano o. Antoniego na gwardiana klasztoru św. Franciszka w Sao Paulo. W 1811 r. na życzenie biskupa Sao Paulo założył dom rekolekcyjny św. Klary w Sorocaba. Po 11 miesiącach powrócił do Sao Paulo, gdzie początkowo mieszkał w klasztorze św. Franciszka, a potem za zgodą przełożonych przeniósł się do założonego przez siebie domu rekolekcyjnego, gdzie zmarł 23 XII 1822 r. Beatyfikował go w Rzymie 25 X 1998 r. papież Jan Paweł II jako pierwszego błogosławionego Brązy li jeżyka. Kanonizował go Benedykt XVI dnia 11 V 2007 r. w Sao Paolo, podczas pielgrzymki apostolskiej do Brazylii.
W Kościele powszechnym:
W Subiaco, we Włoszech, św. Wiktorii, męczennicy. Zginęła zapewne w Sabinie pod Rzymem. Tam też dobrze zaświadczony został jej wczesny kult. Nieco później swój piękny wyraz znalazł on na mozaikach raweńskich. Relikwie po wielu perypetiach przeniesiono do Subiaco, gdzie do dziś dnia oglądać można grobowiec męczennicy.
W Skalholt, w Islandii, św. Torlakura Thorhallsona, biskupa. Studiował w Paryżu i w Lincoln. Po powrocie założył małą społeczność zakonną, która kierowała się regułą św. Augustyna. W r. 1178 arcybiskup z norweskiego Tronhejm udzielił mu sakry biskupiej. Pracował wówczas wytrwale w duchu reform gregoriańskich. Ufundował też pierwszy klasztor dla mniszek. Zmarł w r. 1193.
W Montrealu, w Kanadzie, bł. Marii Małgorzaty d’Youville, założycielki sióstr miłości. Pochodziła z Varennes nad rzeką św. Wawrzyńca. Poślubiona Franciszkowi d’Youville, miała z nim sześcioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. W dwudziestym dziewiątym roku życia owdowiała. Poświęciła się wówczas posługom w szpitalu. W r. 1747 sulpicjanie powierzyli jej kierownictwo szpitala powszechnego w Montrealu. Tam to zawiązało się nowe zgromadzenie zakonne. Wiele przeciwności doznała w czasie wojny siedmioletniej. Potem spalił się sam szpital. Mężnie znosiła te ciosy. Zmarła w r. 1771. Beatyfikował ją w r. 1959 Jan XXIII.