26 lutego wspominamy

W rodzinie franciszkańskiej:

Św. Antoni z Nagasaki, męczennik z III Zakonu (1584-1597) Urodził się w Nagasaki w chrześcijańskiej rodzinie, ojciec był Chiń­czykiem, matka Japonką. Rodzice oddali go w dzieciństwie na wychowa­nie franciszkanom, u których był ministrantem. Jego zachowanie i po­stępowanie było takie, że nazywano go „małym świętym”. Został póź­niej przyjęty do III Zakonu św. Franciszka. Kiedy franciszkanie i ich współtowarzysze zostali aresztowani, 13-letni Antoni mógł uciec, ale pozostał z nimi, gotowy ponieść śmierć mę­czeńską. Gubernator Nagasaki rzekł pełen podziwu: „Chłopcy, kto wam da­je taką moc, że z radością przyjmujecie męczeństwo? Przecież jesteście w wiośnie życia! Co to za religia, że dzieci przemienia w bohaterów? Dla was śmierć jest radością!”. Gdy Antoni podchodził do krzyża, płaczą­cy rodzice starali się go przekonać, aby wrócił do domu. Antoni odpo­wiedział: „Tato i mamo, nie bójcie się. Pan da mi tyle mocy i odwagi, że nie zadrżę przed śmiercią. Męczeństwo jest dla mnie największym da­rem, jaki Bóg może mi dać. Dlatego na darmo staracie się mnie odwieść od tego, nie potraficie”. Następnie zwrócił rodzicom niebieskie kimono, pod którym był ter- cjarski habit, i skonał na krzyżu ze słowami: „Chwała Ojcu i Synowi, i Duchowi Świętemu”. Umarł 5 II 1597 r., mając 13 lat. Błogosławiony papież Pius IX kanonizował go 8 VI 1862 r.

Również 26 lutego Bł. Maria Ludwika De Angelis, dziewica ze Zgromadzenia Córek Matki Bożej Miłosierdzia (1880-1962) Była zaradną zakonnicą-społecznicą. Poświęciła się służbie chorym dzieciom w Argentynie. Urodziła się 24 X 1880 r. w San Gre- gorio, niewielkiej wiosce w środkowych Włoszech. Na chrzcie otrzymała imię An­tonina. Jej rodzice byli ubogimi, głębo­ko wierzącymi rolnikami. Była najstarsza z ośmiorga rodzeństwa i szybko nauczy­ła się współodpowiedzialności za dom. Rodzinne obowiązki nie pozwoliły jej re­gularnie chodzić do szkoły. Czytać, pisać i liczyć uczyła się sama. 14 XI 1904 r. wbrew woli matki wstąpiła do Zgromadzenia Córek Matki Bożej Miłosierdzia, założonego przez św. Marię Józefę Rosello (1811-1880). Na obłóczynach przyjęła imię zakonne Maria Ludwika. Pierwsze lata życia zakonnego spędziła w miejscowości Riviera Ligure. Pod koniec 1907 r. została wysłana do La Platy w Argentynie. Pracowa­ła w szpitalu dziecięcym, prowadzonym przez zgromadzenie, najpierw jako kucharka, następnie jako przełożona wspólnoty i w końcu, przez ponad 50 lat, jako jej administratorka. Zmarła w La Placie 25 lutego 1962 r. Beatyfikował ją 3 X 2004 r. papież Jan Paweł II

w Kościele Powszechnym;

W Aleksandrii św. Aleksandra, biskupa. Kiedy Ariusz odsłonił przyłbicę, potępił go na synodzie biskupów Egiptu i Libii, a na Soborze Nicejskim razem z 318 ojcami tego uroczystego zgro­madzenia potępienie to potwierdził. Zmarł prawdopodobnie w r. 326, ale dokładnej daty nie znamy.

W Bolonii św. Faustyna, biskupa tego miasta. Umacniał kult religijny i utwierdzał życie chrześcijańskie po jego zmąceniu w czasie prześladowania dioklecjańskiego. Zmarł prawdopodobnie w r. 350. Relikwie spoczywają w katedrze bolońskiej.

 W Gazie, w Palestynie, św. Porfiriusza. Zrazu przebywał w różnych miejscach na samotności. Nabawiwszy się choroby, przywędrował do Jerozolimy i tam cudownie odzyskał zdrowie, a następnie przyjął święcenia kapłańskie. W jakiś czas później przynaglano go do wstąpienia na stolicę biskupią w Gazie. Rządził nią przez blisko ćwierć wieku. Zmarł w r. 480.

Scroll to Top