W rodzinie Franciszkańskiej:
Bł. Herkulan z Piegaro, kapłan z I Zakonu (1390-1451)
Urodził się w Piegaro koło Perugii (Włochy) w 1390 r. W wieku 20 lat przywdział habit franciszkański z postanowieniem, by upodobnić się do św. Franciszka miłością i zapałem apostolskim. Mistrzem jego był o. Albert z Sarteano, który wraz ze św. Bernardynem ze Sieny, św. Janem Kapistranem i św. Jakubem z Marchii był jedną z kolumn obserwancji, opatrznościowego ruchu, mającego wrócić braci mniejszych do pierwotnej gorliwości i integralności w zachowaniu reguły. Przyjąwszy święcenia kapłańskie, pełnił posługę głoszenia Słowa Bożego w miastach i wioskach. Ulubionym tematem jego przepowiadania była Męka Pańska.
W 1429 r. wraz z o. Albertem z Sarteano został wysłany przez papieża Eugeniusza IV do Palestyny, gdzie miał przejąć miejsca święte dla braci mniejszych. Nawiedzenie miejsc uświęconych obecnością i życiem Jezusa, Matki Bożej i apostołów zostawiło w jego sercu niezatarty ślad. Po kilku miesiącach powrócił do Włoch, kontynuując działalność apostolską.
W 1430 r., akurat gdy głosił rekolekcje wielkopostne w katedrze w Lukce, florentczycy zajęli miasto. Ojciec Herkulan podjął się misji pojednania i uspokojenia. W sekrecie sprowadzał żywność i inne artykuły do Lukki. Przepowiedział odwrót najeźdźcy i zwycięstwo mieszkańców. W dowód wdzięczności ci wybudowali aż trzy klasztory franciszkańskie. Zmarł 28 V 1451 r. Błogosławiony papież Pius IX 29 III 1860 r. zatwierdził jego kult.
W Kościele Powszechnym:
W Trewirze św. Maksymina, biskupa. Był jednym z największych obrońców prawowierności w epoce arianizmu. On to w czasie pierwszego wygnania gościł św. Atanazego i on zażądał potem zwołania synodu do Sardyki. Gdy wschodnia frakcja episkopatu cesarstwa zażądała jego depozycji, w jego obronie stanął lud Trewiru. Potem sławili go Paulin z Noli i Grzegorz z Tours. Maksymin zmarł prawdopodobnie w r. 346.
W Malmesbury, w Anglii, św. Aldhelma, biskupa. Kształcił się w opactwach w Canterbury i Malmesbury. W tym ostatnim został potem mnichem, a następnie opatem. Napisał kilka dziełek prozą i wierszem, a tak przyczynił się walnie do tego, że piśmiennictwo i kultura łacińska zadomowiły się na Wyspie. W r. 705 powołano go na nowo utworzone biskupstwo w Sherborne. Zmarł cztery lata później w czasie wizytacji pasterskiej.
W Konstantynopolu św. Andrzeja z Chio, męczennika. Miał 27 lat, gdy przybył do metropolii, by zwiedzić tamtejsze kościoły i gdy jakiś apostata oskarżył go fałszywie o to, że ongiś był wyznawcą islamu. Poddano go długotrwałym torturom, które — jak wyznawał — zniósł dlatego, że nieustannie polecał się Matce Najśw. Ścięto go w r. 1465.
Św. Urszula, w świecie Julia Maria Ledóchowska, urodziła się w roku 1865 w gorliwej katolickiej rodzinie. W 21. roku życia wstąpiła do klasztoru Sióstr Urszulanek w Krakowie. W roku 1907 została skierowana do pracy nad młodzieżą w Rosji. W roku 1920 wróciła do Polski i założyła Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego, które oddaje się głównie pracy wychowawczej. W całym życiu odznaczała się apostolską gorliwością i pogodą ducha. Zmarła w Rzymie 29 maja 1939 roku. W roku 1983 papież Jan Paweł II zaliczył ją w poczet błogosławionych, a w roku 2003 – w poczet świętych.