w rodzinie Franciszkańskiej:
Błogosławieni Liberat Weiss (1675-1716), Samuel Marzorati (1670-1716), Michał Pius Fasoli (1676-1716), kapłani i męczennicy z I Zakonu. Jan Wawrzyniec Weissurodził się 4 11675 r. w Konnersreuth (Austria) jako drugi z sześciorga dzieci Jana i Reginy Weissów. Gdy miał 10 lat, zmarła jego matka mająca zaledwie 31 lat. 13 X 1693 r. przyjął habit św. Franciszka w klasztorze w Grazu i imię Liberat. 14 IX 1698 r. w Wied­niu przyjął święcenia kapłańskie, następnie pełnił posługę kaznodziei i spowiednika w kościołach franciszkańskich w Langenłois i w Grazu. W 1703 r. wyraził chęć udania się na misje do Etiopii, do czego przygo­towywał się w Rzymie.
Antoni Franciszek Marzorati urodził się 10 IX 1670 r. w Biumo Inferiore ko­ło Varese (Włochy). Wychowywał się w cieniu klasztoru franciszkańskiego, często kontaktował się z franciszkana­mi. Dnia 5 III 1692 r. wstąpił do Zako­nu Braci Mniejszych w Lugano do klasz­torze Matki Bożej Anielskiej, przyjmując imię Samuel. Po święceniach kapłańskich w 1700 r. udał się do Rzymu do francisz­kańskiego kolegium św. Piotra in Montorio, gdzie przygotowywał się do posłu­gi misjonarza w Etiopii, studiując Pismo św., teologię, języki, geografię, etnogra­fię oraz medycynę i chirurgię w szpitalu Ducha Świętego (te ostatnie dziedziny studiował za zgodą papieża Kle­mensa XII).
Michał Pius Fasoli urodził się 3 V 1676 r. w Zerbo koło Pawii (Wło­chy). Wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w prowincji św. Dydaka w Pie­moncie. Po przyjęciu święceń kapłańskich również udał się do Rzymu, by przygotować się do wyprawy misyjnej do Etiopii. Studiował mate­matykę, zegarmistrzostwo i odlewnictwo dzwonów. 10 IX 1701 r. udał się do Kairu. 14 I 1705 r. o. Liberat Weiss wraz z dziewięcioma współbraćmi pod przewodnictwem o. Józefa z Jerozolimy, prefekta misji etiopskiej, udał się z Kairu z pewną karawaną do Górnego Egiptu. Z powodu walk zatrzymali się w Sennarze (dziś Sudan), gdzie okrut­ny król odebrał im resztę darów i prezentów oraz przymusił do leczenia miejscowej ludności. W maju 1709 r. zmarł o. prefekt misji Józef z Jero­zolimy, który przed śmiercią mianował o. Liberata wiceprefektem misji. Misjonarze żyli w ciągłym zagrożeniu życia, żywili się jedynie szarań­czą. 30 VI1710 r. na rozkaz króla misjonarze opuścili Sennar i z pomocą dwóch Egipcjan, którzy pożyczyli im pieniądze, powrócili do Egiptu. 20IV 1711 r. Kongregacja Rozkrzewiania Wiary ustanowiła o. Liberata Weissa prefektem misji w Etiopii. 3 XI 1711 r. o. Liberat wraz z o. Michałem Piusem i o. Samuelem po raz drugi wyruszają do Etiopii, ale tym razem okrętem. Podczas podró­ży o. Liberat ciężko zachorował, ale dzięki o. Michałowi powrócił do sił. 20 VII 1712 r. misjonarze przybyli do Gondar, ówczesnej rezyden­cji władcy Etiopii. Szybko nauczy­li się tubylczego języka i zakupili teren na budowę placówki. Cesarz Ju­stos polecił im jednak, aby opuścili kraj, czego nie wykonali. W lutym 1716 r. zostali spotwarzeni przez pewnego Ormianina. Nowo wybrany cesarz Dawid sprowadził ich do siebie do Gondaru. 2 III rozpoczął się proces. Cesarz chciał ich ocalić, ale pod dwoma warunkami: uczestnic­twa w miejscowej „eucharystii” i obrzezania się. Ponieważ misjonarze jednoznacznie odmówili spełnienia tych warunków, zostali skazani na śmierć przez ukamienowanie. Po nocy spędzonej w więzieniu na modli­twie i wzajemnym podtrzymywaniu się na duchu, dnia 3 III 1716 r. zo­stali skuci w kajdany i nago wyprowadzeni na miejsce stracenia. Uści­snęli się, uklękli i rozmawiali ze sobą szeptem. Zginęli od gradu kamie­ni, jakie posypały się na nich. Papież Jan Paweł II zaliczył ich w poczet błogosławionych 20 XI 1988 r.

w Kościele Powszechnym:
W Kaufungen, w Hesji, św. Kunegundy, cesarzowej. Mię­dzy r. 998 a 1000 poślubiła księcia Bawarii, który wkrótce potem jako Henryk H zasiadł na tronie Niemiec i objął w posiadanie koronę cesarską. W jego rządach miała niemały udział, zwłaszcza gdy pod nieobecność cesarza sprawowała regencję. Wspomagała zwłaszcza działalność fundacyjną małżonka. Sama ufundowała kla­sztor w Kaufungen pod Kassel. Tam się też schroniła po śmierci męża. Zmarła w r. 1033. Kanonizowano ją w r. 1200.

W Vercelli, we Włoszech, bł. Jakobina de’Canepacci, kar­melity. Był skromnym bratem-laikiem i całe życie spędził w ukry­ciu. Zmarł w r. 1508. Podobno często ukazywał się św. Karolowi Boromeuszowi, który nadaremnie poszukiwał jego relikwii. Kult zaaprobował w r. 1845 Grzegorz XVI.

W Berzo, we Włoszech, bł. Jana Scalvinoni, znanego tak­że pod zakonnym imieniem Innocentego z Berzo. Ten gorliwy ka­pucyn szeroko zasłynął ze swej dobroci i bogomyślności. Zmarł w r. 1890 w Bergamo, ale szczątki na żądanie wielbicieli przenie­siono do Berzo. Beatyfikował go w r. 1961 Jan XXIII

Scroll to Top