W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Alfons López Lopez, kapłan i męczennik z I Zakonu (1878-1936)
Urodził się 16 XI 1878 r. w Secorún (Hiszpania). W 1906 r. wstąpił do klasztoru Braci Mniejszych Konwentualnych w Granollers. Studia seminaryjne odbył w Osimo we Włoszech, gdzie też złożył profesję wieczystą, a w 1911 r. przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1912-1915 był spowiednikiem w Loreto. Po powrocie do Granollers pełnił funkcję wykładowcy i kierownika duchownego w seminarium. Dnia 3 VIII 1936 r. został rozstrzelany w Samalús koło Barcelony razem z braćmi Michałem Remonem i Bonawenturą Remonem (który w cudowny sposób przeżył). Zostali straceni za to, że byli zakonnikami, franciszkanami i kapłanami. Wyrok brzmiał następująco: „Oświadczamy, że ci trzej bracia [Alfons, Michał i Bonawentura] winni są kary śmierci, a ich głowy polecą”.
Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
Również 3 sierpnia
Bł. Aureliusz z Vinalesy, kapłan i męczennik z I Zakonu (1896-1936). Józef Ample Alcaide urodził się 3 II 1896 r. w Vinalesie (Walencja, Hiszpania) jako trzeci spośród siedmiorga dzieci Vincentego Ample i Emanueli Alcide. Pierwsze szkolne lata spędził w serafickim seminarium w Massamagrell. Habit przyjął w 1912 r., śluby czasowe złożył 10 VIII 1913 r., a wieczyste 18 XII 1917. Został następnie wysłany do Rzymu dla dokończenia studiów; tam też wyświęcono go na kapłana 26 III 1921 r.
Po powrocie do Hiszpanii został mianowany dyrektorem kapucyńskiego domu studiów filozoficzno-teologicznych w Orihuela (Alicante), który to urząd piastował z roztropnością i ku ogólnemu zadowoleniu aż do śmierci. Po wybuchu rewolucji w 1936 r., 13 VII wszyscy zakonnicy z Orihuela zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru. Ojciec Aureliusz szukał schronienia w rodzinnym domu w Vinalesie, w którym został pojmany i odprowadzony na miejsce kaźni. Przed śmiercią dodawał otuchy wszystkim towarzyszom i zachęcał do dobrej śmierci, udzielając im rozgrzeszania. Został stracony 28 VIII 1936 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym:
Wspomnienie św. Lidii. Gdy św. Paweł przybył do Filippi, była „czcicielką Boga”, tzn. poganką skłaniającą się do monoteizmu. Wówczas „Pan otworzył jej serce, tak że uważnie słuchała słów Pawła”, a następnie dała się ochrzcić. Wymogła też na apostole, aby zamieszkał w jej domu. W przesyłkach pieniężnych, za które on później dziękuje Filipinom, miała zapewne poważny udział. Później nic już o niej nie słyszymy, ale stawszy się postacią biblijną, uznana została za godną wprowadzenia do martyrologium rzymskiego.
W Konstantynopolu św. Dalmacjusza, opata. W chwili wystąpienia Nestoriusza był już od dawna mnichem i cieszył się w stolicy wielkim poważaniem. Wykorzystując je wziął czynny udział w manifestacji, jaką przed pałacem cesarskim urządzono na rzecz uchwał efeskich. Zmarł około r. 440. Pogrzeb, któremu przewodniczył patriarcha Proklos, był pośmiertnym triumfem.
W Auten, we Francji, św. Eufroniusza, biskupa. Troszczył się gorliwie o zachowanie dyscypliny, jednolitość liturgii oraz godne obsadzenie sąsiednich stolic biskupich. Mimo tej aktywności dokładnej daty jego śmierci nie znamy. Nastąpiła zapewne po r. 471, bo wtedy wziął jeszcze udział w synodzie w Arles.