W zakonie franciszkańskim:
Bł. Apolinary Morel, kapłan i męczennik z I Zakonu (1739-1792)
Urodził się 12 VI 1739 r. w Prez-vers-Noreaz w pobliżu Fryburga (Szwajcaria). Na chrzcie św. otrzymał imiona Jan Jakub. Młodość spędził w założonym przez św. Piotra Kanizego kolegium jezuickim we Fryburgu. Mając 23 lata, wstąpił do nowicjatu kapucynów w Zugu, w 1764 r. został wyświęcony na kapłana. Był dobrym misjonarzem ludowym, katechetą i spowiednikiem. Wykładał filozofię i teologię; był gwardianem w kilku klasztorach oraz prefektem w gimnazjum w Stans. Gdy tylko nadarzyła się okazja, o. Apolinary poprosił o wyjazd na misję na Wschód. Przedtem jednak wyjechał do Paryża po naukę języków orientalnych. Tam spieszył z pomocą duchową Niemcom. Oskarżono go przed przełożonymi i w ogóle Szwajcarami, że podpisał tzw. obywatelską przysięgę wierności i lojalności wobec władz rewolucyjnych, uznawaną przez władze kościelne za schizmatycką i naruszającą prawa Kościoła. Ojciec Apolinary bronił się na łamach gazet przez cały 1791 r. Oburzony udał się do komisariatu rewolucyjnego, gdzie oświadczył, że wcale nie złożył przysięgi i że pozostaje wierny Kościołowi katolickiemu i Stolicy Apostolskiej. Za to aresztowano go i uwięziono w klasztorze karmelitańskim, zamienionym na więzienie. Został stracony z rozkazu Dantona, Roberspierre’a i Marata 2 IX 1792 r. Papież Pius XI beatyfikował go 27 X 1926 r.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie Św. Grzegorza I, papieża. Urodził się około r. 540. Był już prefektem miasta, gdy porzuciwszy karierę założył we własnym domu klasztor. Także w swych dobrach sycylijskich ufundował sześć opactw. W r. 579 Pelagiusz II wysłał go do Konstantynopola jako swego nuncjusza. Po śmierci papieża obrano go jego następcą. Rządy sprawował mężnie i wytrwale. Od Longobardów dewastujących Italię uzyskiwał zawieszenie broni. Strzegł niezawisłości Kościoła od władzy świeckiej. Od r. 596 wykupywał w Galii jeńców anglosaskich, a potem wysłał na Wyspę ekipę pod wodzą św. Augustyna. Zdrowie miał zawsze słabe i pod koniec życia z trudem wstawał z łoża. Zmarł 12 marca 604 r. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę pisarską: liczne listy, Księgę reguły pasterskiej, Moralia in Job, Homilie oraz Dialogi. Wywarły one wielki wpływ na kształtowanie się wielu dziedzin życia średniowiecznego. Z uwagi na wielki post wspomnienie wielkiego papieża przeniesiono na dzień upamiętniający jego konsekrację. Tegoż dnia wspomnienie św. Feby, znanej z listu do Rzymian (16, 1—2). Apostoł mówi tam o niej z wdzięcznością i uznaniem. Była może doręczycielką jego listu. Nazywa ją też siostrą i diakonisą, ale nie wiemy, czy miał na myśli urzędową funkcję, znaną później w Kościele.
W Stavelot, w Ardenach, św. Remakla, biskupa. Założyciel kilku opactw, był także na końcu założycielem ośrodków w Stavelot Malmedy. Jak wielu ówczesnych opatów wyposażony był w sakrę biskupią. Zmarł około r. 675.