W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Jan Maria Vianney, kapłan z III Zakonu (1786-1859). Przyszedł na świat 8 V 1786 r. w Dardilly pod Lyonem (Francja) jako syn Mateusza i Marii z domu Beluze. Zamęt rewolucyjny sprawił, że I Komunię św. przyjął potajemnie, a dopiero mając 17 lat, nauczył się pisać. Proboszcz z Ecully uczył go łaciny. Jan wstąpił do seminarium, a po jego ukończeniu 13 VIII1815 r., po wielu przeżyciach i trudnościach, przyjął święcenia kapłańskie. Trzy lata później został proboszczem w Ars, dokąd kapłani nie bardzo chcieli iść Ksiądz Jan, będąc już członkiem III Zakonu św. Franciszka, oddając się surowej ascezie i wytrwałej modlitwie, rozpoczął swoje posługiwanie. Sprawował Eucharystię, głosił bardzo proste i przystępne kazania i nauki oraz wiele godzin spędzał w konfesjonale. Do Ars zaczęli napływać pielgrzymi, niektórzy osiadali tam na stałe, inni codziennie dojeżdżali z Lyonu. Jan Vianney spowiadał do 300 osób dziennie. To wszystko poczęło wzbudzać krytykę i zastrzeżenia. Dwukrotnie potajemnie chciał opuścić Ars, gdyż otrzymał oszczercze listy z pogróżkami, nadto przeżywał okres skrajnej oschłości duchowej, poczucia pustki oraz pokus szatańskich. Wyniszczony ascezą i chorobami ksiądz Jan Vianney umarł w Ars 4 VIII 1859 r. Papież Pius XI kanonizował go 31 V 1925 r., a 3 lata później ogłosił go patronem proboszczów.
Również
Bł. Henryk Krzysztofik, kapłan i męczennik z I Zakonu (1908-1942). Józef Krzysztofik urodził się 23 III 1908 r. w opoczyńskiej wsi Zachorzów (parafia Sławno) jako syn Józefa i Franciszki z Franaszczyków. Po szkole podstawowej rozpoczął w 1925 r. naukę w Kolegium św. Fidélisa, stanowiącym Niższe Seminarium Duchowne w Łomży. Po ukończeniu dwóch klas wstąpił w 1927 r. do klasztoru Kapucynów w Nowym Mieście nad Pilicą. Przy obłóczynach otrzymał imię Henryk. Po roku nowicjatu i złożeniu ślubów przełożeni, z barku własnego seminarium, wysłali go na studia filozoficzne do klasztoru w Breust-Eysden do Francji (prowincja paryska). W 1930 r. został wysłany do Rzymu na studia teologiczne. Tam 15 VIII 1931 r. złożył śluby wieczyste, a dwa lata później, 30 VII 1933 r., przyjął święcenia kapłańskie. Specjalizował się w teologii na Uniwersytecie Gregoriańskim, gdzie w 1935 r. uzyskał stopień licencjata. 25 I 1940 r. gestapo wtargnęło do klasztoru i aresztowało 8 kapłanów i 15 kleryków. Przewieziono ich do więzienia na zamku lubelskim. Wszystkich kapucynów z Lublina 16 VI 1940 r. odesłano w transporcie do obozu w Sachsenhausen, a 24 XII 1940 r. do Dachau. Ojciec Henryk otrzymał numer 22637. W dalszym ciągu pomagał słabszym, choć sam był wycieńczony i ledwo trzymał się na nogach. W lipcu 1941 r. dostał się do obozowego szpitala, co oznaczało śmierć. Z rewiru przesłał do swoich współbraci gryps, w którym donosił: „Jestem w rewirze na 7 bloku. Strasznie schudłem, bo woda opadła. Ważę 35 kg. Każda kość boli. Leżę na łóżku jak na krzyżu z Chrystusem. I dobrze mi jest razem z Nim być i cierpieć Modlę się za was i cierpienia swoje Bogu za was ofiaruję”. Zmarł 4 VIII 1942 r. Jego ciało zostało spalone w obozowym krematorium. Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Splicie, na wybrzeżu Dalmatyńskim, bł. Rajnera, biskupa. Zginął w r. 1180, ukamienowany przez górali, gdy w sprawach majątkowych wybrał się na górę Massarion.
W Pesaro, we Włoszech, bł. Franciszka Cacco. Ten franciszkański tercjarz-pustelnik uczynił wiele dla złagodzenia nędzy. Zmarł w r. 1350.