Wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Bł. Helena Enselmini, dziewica z II Zakonu (1208-1242). Przyszła na świat w 1208 r. w Padwie. Kiedy w 1220 r. św. Franciszek wracał ze Wschodu, zatrzymał się tu, by założyć klasztor Klarysek Świętej Maryi z Arcelli. Według tradycji Helenę w wieku 12 lat przyjął do klarysek i oblekł w szatę zakonną. Już jako dziewczynka przejawiała zamiłowanie do modlitwy, unikała zabaw, szukała okazji, by ofiarować swe życie Bogu. Po 5 latach pobytu u klarysek s. Helena miała złożyć swoje śluby zakonne w stygmatyzowane dłonie św. Franciszka. Siostra Helena pałała szczególną miłością i nabożeństwem do Męki Chrystusowej na wzór św. Franciszka. W 1230 r. bardzo poważnie zachorowała. Bezsenne noce spędzała na modlitwie, bolała nad niemożnością uczestniczenia w życiu wspólnym sióstr. W tych trudnych chwilach pociechą, umocnieniem i kierownikiem duchowym był św. Antoni z Padwy, który w latach 1227 i 1229-1231 przebywał w Padwie, a w pierwszym roku jako prowincjał zamieszkał obok Arcelli.
Choroba jej nasilała się coraz bardziej, s. Helena utraciła mowę, potem wzrok i możność poruszania się, doznając ustawicznie ciężkich bólów. Cierpieć tak miała przez 16 lat, ale w mistycznej łączności z Ukrzyżowanym. Zakończyła swe życie, bogata w zasługi, 4 XI1242 r., mając 34 lata. Dnia 29 X 1695 r. papież Innocenty XII zatwierdził jej kult jako błogosławionej.
W kościele Powszechnym:
W Echternach, w Luksemburgu, św. Willibrorda, apostoła Fryzów. Jak Bonifacy pochodził w Wielkiej Brytanii. W r. 690 przybył stamtąd z jedenastoma towarzyszami, aby chrystianizować Fryzów. Przeciwstawiając się politycznemu naporowi karolińskiemu, długo opierali się oni wszelkiej działalności misyjnej. Także skutki działalności Willibrorda były na pozór nikłe. W r. 695 papież Sergiusz I udzielił mu sakry biskupiej. Miał objąć stolicę w Utrechcie, ale początki tego biskupstwa nie są jasne. Willibrord zmarł w r. 739. Dziś czczony jest przede wszystkim w luksemburskim Echternach.
We Florencji bł. Antoniego Baldinucci. Syn pisarza i historyka sztuki, wcześnie wstąpił do jezuitów. Z uwagi na słabe zdrowie kilka razy zmuszony był przerwać studia. Mimo to od r. 1695 aż po śmierć niestrudzenie pracował jako misjonarz ludowy w okolicach Frascati i Viterbo. Wykład wiary łączył z procesjami pokutnymi i nabożeństwami do Matki Najśw. — ucieczki grzeszników. Jej obraz stale woził ze sobą. Prowadził także rekolekcje dla kapłanów i zakładał stowarzyszenia religijne, zwłaszcza sodalicje mariańskie. Zmarł w Pofi w r. 1717. Ciało przeniesiono do Florencji.
W Vicobellignano, we Włoszech, bł. Wincentego Grossi, założyciela sióstr-córek oratorium. W r. 1869 został kapłanem i odtąd pracował na najtrudniejszych placówkach, które mu kolejno powierzano. Dla zorganizowania pomocy w pracy parafialnej założył zgromadzenie, wspomniane przed chwilą. Zmarł w r. 1917. Beatyfikował go w r. 1975 Paweł VI.