w rodzinie Franciszkańskiej:

Św. Franciszek Fahelante, męczennik z III Zakonu (+l597). Słysząc przepowiadanie Ewangelii przez franciszkanów, od samego początku przylgnął sercem do Jezusa i do nich. Po dość długim katechumenacie przyjął chrzest i został członkiem III Zakonu. Żywiąc szczególne nabożeństwo do św. Franciszka, przybrał jego imię i usiłował go naśladować. Wspomagał misjonarzy w głoszeniu Ewangelii, jako katechista przygotowywał do chrztu neofitów, posługiwał chorym w szpit­lach, które wybudowali bracia mniejsi w Meako, Osace i Nagasaki, pomagał w szkole w nauczaniu i wychowaniu dzieci. Tymi dziełami kierowali i zarządzali franciszkanie świeccy. Gdy w 1596 r. wybuchło prześladowanie chrześcijan, niemal wszystko zostało zniszczone. Święty Piotr Chrzciciel żegnając się z tymi, dla których był ojcem i przewodnikiem, powiedział: „Odwagi, dzieci, pamiętajcie, że Bóg jest w niebie, że jest Ojcem szczególnie biednych i pokornych. Polecam was Jemu oraz Jego i naszej Matce Maryi. Zegnajcie, dzieci, żegnajcie! Do zobaczenia w niebie!”. Franciszek oddał swe życie na drzewie krzyża dnia 5 II 1597 r. Błogosławiony papież Pius IX kanonizował go 8 VI 1862 r.

Również 1 marca Bł. Innocenty z Berzo, kapłan z I Zakonu (1844-1890). Urodził się 19 III 1844 r. w Niardo (w prowincji Val Camonica) jako syn zmarłego wkrótce Piotra Scalvinioniego i Franciszki Poli. Na chrzcie nadano mu imię Jan. Nauki pobierał w kolegium w Lovere. Następnie wstąpił do seminarium w Brescii, gdzie 2 VI 1867 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Już jako wikariusz w Cevo ujmował wszystkich swymi duszpasterskimi zaletami: godzinami przebywał w konfesjonale, okazywał miłość względem biednych, odwiedzał chorych, był dobrym i pokornym kaznodzieją. W 1874 r. przywdział habit kapucyński, przyjmując imię Innocenty. Pełnił posługę wicemagistra nowicjatu, a od 1880 r. pracował w Mediolanie w redakcji „Annali Francescani”. Rów­nocześnie oddziaływał na otoczenie swo­im kontemplatywnym skupieniem, dłu­gimi modlitwami, umartwieniem, speł­nianiem różnych posług w klasztorze, kwestowaniem od drzwi do drzwi. Gło­sił rekolekcje współbraciom. Szedł z po­mocą do każdego i dla każdego miał do­bre i budujące słowo. Umarł 3 III 1890 r. w klasztorze w Ber- gamo. 12 XI 1961 r. beatyfikował go błogosławiony papież Jan XXIII.

 w Kościele Powszechnym:

W Angers, we Francji, św. Albina, biskupa tego miasta. Walczył energicznie o poprawę obyczajów. Brał czynny udział w ówczesnych synodach. Zmarł w r. 550. Posiadamy wczesne do­wody jego czci, m. in. Żywot sporządzony przez Wenancjusza For­tunata oraz wzmianki u Grzegorza z Tours. Ten kult rozprzestrze­nił się także na inne kraje i zadomowił w niektórych diecezjach polskich.

W Walii św. Dawida, biskupa, patrona tego kraju. Zra­zu był pustelnikiem. Zmarł około r. 601. Jego stolicę biskupią przemianowano potem na St. David. Kult zaaprobował w r. 1120 Kalikst II.

W Kaiserwerth, niedaleko Diisseldorfu, św. Suitberta, który był jednym z towarzyszy św. Wilibrorda, apostoła Fryzów. Jak jego przełożony pochodził z Anglii, do której w czasie swej misji wracał. Otrzymał wówczas sakrę biskupią bez naznaczenia mu konkretnej diecezji. Ewangelizował następnie w okręgu, na którym powstało później westfalskie hrabstwo Bergu. Pod koniec życia osiadł na małej wysepce na Renie, zakładając tam ośrodek życia zakonnego, w przyszłości sławne opactwo. Zmarł w r. 713. W pismach hagiograficznych mylono go często z innymi duchownymi tego samego imienia. Życiorys sporządzony w XV stuleciu nie zasługuje na jakąkolwiek wiarę.