W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Jan z Alwerni, kapłan z I Zakonu (1249-1322). cPrzyszedł na świat w 1249 r. w zamożnej rodzinie w Fermo (Włochy). Już w wieku 10 lat znalazł się u kanoników regularnych św. Augustyna, potem jednak przeszedł do braci mniejszych. Autor Kwiatków św. Franciszka poświęca mu kilka pięknych opowiadań. By całkowicie oddać się samotności i modlitwie, w 1292 r. udał się na Alwernię, gdzie św. Franciszek otrzymał stygmaty. Przebywał tam aż do śmierci, dlatego też nazwano go o. Janem z Alwerni. Ojciec Jan głosił także Słowo Boże w Arezzo, Florencji, Pizie i w Sienie. Zwykł mawiać: „Kiedy przemawiam, przekonuję się, że to nie ja przemawiam i nauczam Bożych prawd, lecz sam Bóg mówi we mnie”. Zmarł na Alwerni 9 VIII 1322 r. Papież Leon XIII potwierdził jego kult 24 VI 1880 r.
Również Bł. Sebastian z Nancy, kapłan i męczennik z I Zakonu (1749-1794). Franciszek François urodził się 17 1 1749 r. w St. Nicolas koło Nancy jako syn Dominika i Małgorzaty z domu Vernesson. 24 1 1768 r. wstąpił do kapucynów w prowincji Lorena, gdzie przyjął imię Sebastian. W czasie rewolucji francuskiej sam zgłosił się w komitecie Nancy; odmówił złożenia przysięgi na cywilną konstytucję klerycką. Skazany został na deportację. W Rochefort został umieszczony na statku i poddany upokorzeniom. Z jeńcami obchodzono się brutalnie, torturowano ich. Dostał się do szpitala, gdzie 10 VIII 1794 r. zmarł, mając 45 lat. Został pochowany na wyspie Aix. Był zakonnikiem głębokiej wiary i modlitwy. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 1 X 1995 r.
W Mediolanie bł. Amadeusza Portugalskiego, franciszkanina. Wybrał się ongiś do Grenady, aby nawracać Maurów, ale wysieczono go i odprawiono z powrotem. Potem w tym samym celu nadaremnie starał się dostać do Maroka. Wstąpiwszy do franciszkanów, wysłany został do Italii. Przebywał w Peruzji, Brescji i Mediolanie. Sykstus IV wezwał go do Rzymu i uczynił swym kierownikiem duchowym. Zmarł w Mediolanie w r. 1482, gdy wizytował klasztory lombardzkie.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Wawrzyńca, męczennika. Był ongiś jednym z najbardziej popularnych świętych. Liber Pontificalis wiąże jego męczeństwo z męczeństwem papieża Sykstusa II, którego był diakonem. Zapewne zginęli tego samego dnia. Mimo to późna Passio przesuwa jego śmierć i opowiada o tym, jak to zdołał rozdać ubogim zarządzane zasoby i jak potem, prowadząc dialog ze swymi oprawcami, ginął na rozpalonej kracie. Już za Konstantyna Wielkiego nad jego grobem zbudowano bazylikę. Rychło też jego imię wprowadzono do rzymskiej modlitwy eucharystycznej. Później Escorial Filip II kazał wybudować na planie przypominającym kratę.
W Auxerre, we Francji, św. Hugona, biskupa. Wcześnie powierzono go opiece św. Hugona z Cluny, jego krewnego. Sam później objął rządy w opactwie św. Germana w Auxerre. Gdy w r. 1114 tamtejszy biskup, wracając z Ziemi Świętej, zginął na morzu, wybrano go na jego następcę. Był pasterzem wzorowym, zapobiegliwym. Zreformował też niektóre klasztory i odbudował swą siedzibę. Zmarł w r. 1136.