wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Serafin z Montegranaro, brat z I Zakonu (1540-1604)
Feliks Rapagnano przyszedł na świat w 1540 r. w Montegranaro koło Ankony. Ojciec Hieronim był murarzem, matka Teodora z Giovannuzzich zajmowała się domem. Feliks miał starszego brata Silenzia, który mu dokuczał od najmłodszych lat, a jeszcze bardziej jako głowa rodziny po śmierci ojca, oraz dwie siostry. By zarobić na chleb, zgodził się być pasterzem, co odpowiadało jego usposobieniu i pragnieniu modlitwy w samotności. W ciszy i odosobnieniu nauczył się czytać z wielkiej księgi przyrody i wznosić swój umysł do Boga.
Mając 18 lat, zapukał do klasztoru Kapucynów w Tolentino. Nowicjat odbywał jako brat Serafin w Jesi. Po złożeniu profesji przechodził od klasztoru do klasztoru, bo mimo dobrej woli i wielkiego wysiłku nie potrafił dobrze wypełniać zadań i poleceń przełożonych, przez co zyskał opinię człowieka „do niczego”. Przełożeni często napominali go i karcili, on natomiast zawsze okazywał dobroć, pokorę, cierpliwość, posłuszeństwo, żyjąc w ubóstwie i umartwieniu. Pełnił posługę furtiana, ogrodnika i kwestarza. Bóg wynagradzał mu ludzkie docinki i dokuczania łaską czynienia cudów, które dość często wybawiały go z kłopotliwej sytuacji. Modlił się na różańcu, zawsze ściskając w dłoni krzyż. Na wzór św. Franciszka kochał naturę i przyrodę, które przemawiały do jego serca i wznosiły do Boga Powodem śmierci 12 X 1604 r. była uporczywa angina. Papież Klemens XIII kanonizował go 16 VII 1767 r.
Również 12 października Bł. Pacyfik z Walencji, brat i męczennik z I Zakonu (1874-1936)
Piotr Salcedo Puchades urodził się 23 II 1874 r. w Castellar (Hiszpania) jako drugi z pięciorga dzieci Macieja Salcedo i Heleny z domu Puchades, ubogich i głęboko wierzących rodziców. Do klasztoru Kapucynów wstąpił 21 VII 1899 r. w Ollería. Mając 26 lat, 21 VI 1900 r., na ręce o. Alojzego z Massamagrell złożył swoje śluby czasowe, a profesję uroczystą 21 II 1903 r. Przeznaczony do klasztoru w Massamagrell, przez 37 lat pełnił posługę kwestarza, będąc szanowanym przez wszystkich, zarówno w klasztorze, jak i na zewnątrz.
Kiedy w lipcu 1936 r. klasztor w Massamagrell został zamknięty w wyniku rewolucji, brat Pacyfik schronił się w domu jednego ze swych braci, gdzie ukrywał się przez cztery miesiące. Tutaj też w nocy 12 X został pojmany przez milicjantów ludowych, którzy odprowadzili go, popychając i uderzając kolbami karabinów, podczas gdy on cały czas odmawiał Różaniec, w kierunku Monteolivete aż do Azud, gdzie został zabity.
Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym
Na terenie obecnego Tunisu, w Afryce, licznych męczenników, którzy zginęli w czasie prześladowania wandalskiego w r. 483 łub 484. Uwięziono ich za panowania Huneryka. Jakiś czas przebywali w ciężkich warunkach, przypominających współczesne obozy koncentracyjne. W gronie męczenników znajdowali się ludzie rozmaitych stanów i wieku. O ich losach opowiedział w swym dziełku Wiktor z Wity, jednak do martyrologium wprowadził ich dopiero Florus, duchowny z Lyonu, który żył w IX stuleciu.
W opactwie Withby, w Anglii, św. Edwina, króla Nortumbrii. Gdy Etelburga, córka króla Kentu, została jego żoną, na dwór przybył wraz z nią św. Paulin, biskup Yorku. Po dłuższym ociąganiu się w r. 627 Edwin przyjął pod jego wpływem chrzest. Odtąd wytrwale przykładał się do chrystianizacji kraju. Ale w walce z sąsiadami i pogańską reakcją poniósł klęskę i zginął na polu walki pod Hafield. Ciało złożono później w opactwie w Withby.
W Ascoli, we Włoszech, św. Serafina z Montegranero, kapucyna. W zakonie spełniał skromne posługi ogrodnika. Lubił przebywać w domach, przy których odprawiano wiele Mszy świętych. Zmarł w r. 1604. Kanonizował go w r. 1767 Klemens XIII.