W zakonie franciszkańskim:
Bł. Gabriel od św. Magdaleny Fonesca, brat zakonny i męczennik z I Zakonu (+l632)
Błogosławiony Gabriel należy do grupy wielkich apostołów Japonii. Przyszedł na świat w miejscowości Fonesca (Hiszpania). Po ukończeniu studiów medycznych w wieku 30 lat wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w charakterze brata zakonnego. Bóg obdarzył go darem wizji i ekstaz. W wielu klasztorach starał się ożywić ducha św. Dydaka z Alcali i św. Paschalisa Baylona (obaj byli braćmi zakonnymi). Pełnił posługę furtiana, kucharza, infirmeriarza i kwestarza. Żył nadzieją, że będzie mu dane udać się w roli misjonarza na Daleki Wschód. W 1612 r. przybył do brzegów Japonii, gdzie przez 20 lat była to nowa jego posług apostolskich i świadectwa czynienia niezwykłych znaków. Jego apostolat był niestrudzony i bogaty w owoce, a to dzięki gorliwości, świętości życia i darowi uzdrawiania, który otrzymał od Boga. Dar uzdrawiania chrześcijan i pogan przysporzył mu popularności niemal w całej Japonii. Dzięki temu wielu przyjmowało Chrystusa i chrzest św. Wiele razy aresztowany, ale gdy tylko go rozpoznano, wychodził na wolność. Był człowiekiem ufnego zawierzenia. Niezmordowanie pracował wśród chorych, chrześcijan i szintoistów. 20 III 1630 r. został aresztowany razem z innymi zakonnikami i wtrącony do więzienia w Omurze. Tu miał dużo czasu na kontemplację i modlitwę. Wiele osób wstawiało się u cesarza, by go uwolnił, ale ich prośby nie zostały wysłuchane. Brat Gabriel pod eskortą wychodził z więzienia i leczył. Gdy krewna pewnego zarządcy poważnie zachorowała, brat Gabriel uzdrowił ją dzięki łasce Bożej i udzielił nadto chrztu. Gdy ów zarządca dowiedział się o tym, tak bardzo się zirytował, że choć najpierw zamierzał go utopić w wodach pod górą Ungen, zawiózł go do Nagasaki i tam przywiązanego do pala żywcem spalił. Błogosławiony papież Pius IX beatyfikował Gabriela 7 VII 1867 r.
Również 13 września Bł. Modest z Albocácer, kapłan i męczennik z I Zakonu (1880-1936)
Modest García Marti urodził się 18 I 1880 r. w Albocácer (Hiszpania) jako trzeci z siedmiorga dzieci w rodzinie Franciszka García i Joachimy z domu Marti. Ochrzczony został 1911880 r. w parafii p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Albocácer. Jako dziecko wstąpił do kapucyńskiego seminarium serafickiego należącego do prowincji walenckiej w Massamagrell. W tym klasztorze 1 I 1896 r. przyjął habit zakonny i złożył pierwsze śluby 3 I 1897 r., natomiast śluby wieczyste 6 I 1900. Studia filozoficzne uzupełnił w Orihueh, teologiczne zaś w Massamagrell. Na kapłana został wyświęcony 19 XII1903 r. Większość swego kapłańskiego życia spędził na misjach w Kolumbii. Po powrocie do Walencji przez wiele lat był gwardianem. W czasie rewolucji był gwardianem w Ollería (Walencja), gdzie wspólnota została gwałtownie rozbita, kościół i klasztor spalone, lasek sosnowy wycięty, rozwalone mury. Ojciec Modest ukrył się wówczas w domu swej siostry Teresy, razem ze swym bratem księdzem, Mojżeszem Emanuelem, proboszczem w Torrembesorze Został pojmany przez milicję rewolucyjną i stracony 13 VIII 1936 r. koło Albocácer. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym:
W Bizeri, w Azji Mniejszej, św. Jana Złotoustego, doktora Kościoła. W Antiochii, skąd pochodził, otrzymał wszechstronne wykształcenie. W r. 368 przyjął chrzest. Diodor, późniejszy biskup Tarsu, wprowadził go w tajniki Biblii. Niebawem wszedł w szeregi kleru. Potem wiódł na pustkowiu życie eremickie. Wróciwszy do miasta rozpoczął karierę pisarską. Głosząc kazania w czasie zamieszek zdobył uznanie dla swej wymowy. Nie bez podstępu sprowadzono go w r. 397 do Konstantynopola i na życzenie cesarza obrano patriarchą. Od razu zabrał się do reformy obyczajów, poczynając od swej siedziby. Szczególną troską otoczył ubogich i chorych. Gdy minister Eutropiusz popadł w niełaskę, udzielił mu azylu. Troszczył się także o apostołowanie wśród Gotów i w Tracji. Przy tym wszystkim dał się uwikłać w rozmaite sprawy, które nie należały do jego jurysdykcji i pozyskał namiętnych przeciwników. Gdy w r. 403 wygłosił kazanie o występkach kobiet, dopatrzono się aluzji do cesarzowej Eudoksji i uchwalono jego depozycję. By przeszkodzić rozlewowi krwi, oddał się w ręce władz i pojechał na wygnanie. Po trzęsieniu ziemi sprowadzono go z powrotem. Ale wrogowie nie próżnowali. W r. 407 zmarł z wycieńczenia w drodze na Kaukaz, gdzie miał być znów zesłany. W dwadzieścia lat później szczątki przewieziono do Konstantynopola. Pius V ogłosił go w r. 1508 doktorem Kościoła. Był wielkim albo największym kaznodzieją stuleci, ale także autorem rozlicznych i cennych pism. Ongiś wspominano go 27 stycznia. Ostatnio wspomnienie Chryzostoma przeniesiono na dzień sąsiadujący z właściwym dies natalis.
W Remiremont, w Wogezach, św. Äwita, opata. Przebywał zrazu w opactwie w Luxeuil. Około r. 620 założył dwa klasztory w Wogezach.
W Toledo, w Hiszpanii, bł. Marii od Jezusa Lopez de Rivas, karmelitanki. Zakonnica wielkiej prostoty, dużo zniosła na skutek niesłusznych oskarżeń. Zmarła w r. 1640. Beatyfikował ją w r. 1976 Paweł VI.