15 listopada

wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Dydak z Alcali, brat z I Zakonu (1400-1463)
Urodził się około 1400 r. w San Nicolas de Puerto w Andaluzji (Hiszpania). We wczesnej młodości wstąpił do III Zakonu św. Franciszka i służył Bogu przez jakiś czas jako pustelnik przy kościele św. Mikołaja w rodzinnej miejscowości. Przedziwnie łączył modlitwę i kontemplację z pracą w ogrodzie i innymi posługami, a otrzymane wynagrodzenie przekazywał biednym.
Pragnąc osiągnąć wyższy stopień doskonałości, wstąpił do braci mniejszych w Arizal w pobliżu Kordoby, gdzie również złożył śluby wieczyste. Pragnieniem jego serca była praca misyjna. Przełożeni wysłali go więc, by ewangelizował na Wyspach Kanaryjskich; tam przez 8 lat pracował bardzo gorliwie i owocnie. Pełnił też posługę gwardiana. W 1449 r. powrócił do Hiszpanii, a w 1450 r. udał się do Rzymu, by zyskać odpust roku świętego i uczestniczyć w uroczystości kanonizacji św. Bernardyna ze ” Sieny. W czasie jego pobytu w klasztorze w Aracoeli na Kapitolu wybuchła epidemia. Pomimo niewystarczającego zaopatrzenia mieszkańców w żywność brat Dydak potrafił zabezpieczyć wystarczającą ilość pożywienia dla współbraci, których miał w swojej pieczy. Wielu ludzi uzdrowił, dotykając ich palcami zanurzonymi wcześniej w oliwie z płonącej lampki przed obrazem Matki Bożej. Po powrocie do Hiszpanii pracował jeszcze i uświęcał się w różnych klasztorach, a w końcu w Alcali, gdzie był znany jako cudotwórca. Zmarł z krucyfiksem w dłoni, wpatrując się w Ukrzyżowanego 12 XI 1463 r. Franciszkański papież Sykstus V kanonizował go 2 VII 1588 r.

Również 15 listopada Bł. Maria od Męki Pańskiej de Chappotin, dziewica z III Zakonu Regularnego (1839-1904), założycielka Zgromadzenia Franciszkanek Misjonarek Maryi

Helena Maria de Chappotin de Neuville urodziła się 21 V 1839 r. w Nantes (Francja). Pochodziła z arystokratycznej rodziny, silnie związanej z Kościołem i Stolicą Apostolską. Pod wpływem Ćwiczeń duchowych odkryła powołanie do życia zakonnego. Po śmierci matki w 1860 r., idąc za radą miejscowego biskupa, wstąpiła do Zakonu Sióstr Klarysek. Okazało się jednak, że słabe zdrowie nie pozwalało jej prowadzić surowego życia w zakonie kontemplacyjnym. Po kilku tygodniach musiała klasztor opuścić W 1864 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Maryi Wspomożycielki. Na obłóczynach otrzymała imię Maria od Męki Pańskiej. Jeszcze jako nowicjuszka została wysłana do Indii. 3 V 1866 r. złożyła pierwsze śluby zakonne, po czym mianowano ją przełożoną wspólnoty w Tutikorim. W tym czasie zajmowała się głównie formacją hinduskich zakonnic. W 1867 r. została przełożoną prowincjalną Madury. Jej rządy wniosły nowego ducha w misyjną pracę powierzonych jej sióstr, jednak ta reformatorska działalność nie znajdowała powszechnego uznania, a nawet uważana była za odejście od charyzmatu zakonu. Z tego powodu w 1876 r. Maria zdecydowała się założyć nowe zgromadzenie podporządkowane wikariuszowi apostolskiemu w Coimbatore. 6 I 1877 r. otrzymała od Piusa IX ustną aprobatę dla swego dzieła, a ówczesna Kongregacja Rozkrzewiania Wiary zachęciła ją do otworzenia nowicjatu we Francji. Od tego momentu rozpoczął się bardzo dynamiczny rozwój Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Misjonarek Maryi. Stolica Apostolska zatwierdziła jego konstytucje 11 V 1896 r.
Należała do wybitnych postaci epoki wielkiego dynamizmu misyjnego Kościoła katolickiego w XIX w. Była duchową matką i przełożoną generalną niemal 3 tysięcy misjonarek, głoszących Chrystusa na wszystkich kontynentach w założonym przez siebie zgromadzeniu. Zmarła w San Remo we Włoszech 15 XI 1904 r. Beatyfikował ją 20 X 2002 r. papież Jan Paweł II.

W kościele Powszechnym:

W Kolonii św. Alberta Wielkiego, doktora Kościoła. Po­chodził ze Szwabii. Kształc-ił się w Padwie i tam zetknął się z Jor­danem z Saksonii. Wstąpiwszy do dominikanów, rychło został u nich lektorem. Przebywał w Kolonii, Hildesheim, Fryburgu, Ratyzbonie i Strasburgu. W latach 1240—48 wykładał w Paryżu, gdzie po raz pierwszy spotkał swego najznamienitszego ucznia, Tomasza z Akwinu. Był następnie regensem zakonnego studium w Kolonii, dokąd także przybył Tomasz. Potem został prowincja­łem. W r. 1260 powołano go na biskupa zaniedbanej diecezji raty-zbońskiej, ale po dwóch latach zrezygnował. Spełniał już tylko niektóre poruczenia papieskie, a w latach 1263—64 głosił krucja­tę. Resztę czasu poświęcał ukochanym studiom. Ogarniał nimi nie­mal wszystkie dziedziny ówczesnej wiedzy, od mineralogii poczy­nając, a na mistyce kończąc. Okazał się umysłem otwartym i pre­kursorskim. Zmarł w r. 1280. Kanonizował go w r. 1931 Pius XI. Ten sam papież ogłosił go doktorem Kościoła. Jan Paweł n piel­grzymował do jego grobu w siedemsetną rocznicę śmierci.

W Klosterneuburg, w Austrii, św. Leopolda, margrabie­go. W r. 1095 objął rządy w kraju. Zrazu stał po stronie papieża, ale gdy pojął za żonę siostrę Henryka V, opowiedział się za tym ostatnim. Miał osiemnaścioro dzieci, w tym Konrada arcybiskupa Salzburga oraz Ottona, biskupa Freisingen. Był także wielkodu­sznym fundatorem. Zmarł w r. 1136. Kanonizował go w r. 1485 Innocenty VIII

W Rzymie św. Józefa Pignatelli, jezuity. Pius VI nazwał go „głównym ogniwem łańcucha” spajającego Towarzystwo Jezu­sowe sprzed kasaty i po odnowieniu. Wycierpiawszy wiele zmarł w r. 1811. Kanonizował go w r. 1954 Pius XII.