w rodzinie Franciszkańskiej:
Św. Maciej Feng-te, katechista i męczennik z III Zakonu (1855-1900). Biskupi Grzegorz Grassi i Franciszek Fogolla, dowiedziawszy się o rozszerzającym się prześladowaniu chrześcijan w Chinach, starali się oddalić młodych misjonarzy, siostry franciszkanki, dzieci z sierocińców i seminarzystów, by ich ocalić Siostry franciszkanki zdecydowanie odrzuciły ten pomysł, natomiast niektórzy seminarzyści i tercjarze opuścili domy misyjne, jednak w drodze zostali pochwyceni i rozpoznani. W uroczystość świętych apostołów Piotra i Pawła wydany został dekret skazujący chrześcijan. Wśród aresztowanych był Maciej Feng-te, gorliwy neofita, ochrzczony przez chińskiego męczennika o. Józefa Czianga i bierzmowany przez o. biskupa Grzegorza Grassiego. Maciej Feng-te był członkiem III Zakonu św. Franciszka, który fascynował go swoją miłością do Boga i bliźniego oraz duchem ubóstwa i pokory. Razem z pozostałymi męczennikami chińskimi został okrutnie zamordowany 9 VII 1900 r. Papież Pius XII beatyfikował go 24 XI 1946 r., a kanonizował Jan Paweł II dnia 1 X 2000 r. w grupie 120 męczenników chińskich.
w Kościele Powszechnym:
W Wiedniu św. Klemensa Hofbauera, redemptorysty. Często nazywamy go Dworzakiem, bo też tak pierwotnie brzmiało nazwisko jego ojca. Klemens rychło go utracił i dlatego zmuszony był imać się rozmaitych zajęć. Mimo to zdobywał wykształcenie i rozpoczął studia teologiczne. W r. 1785 wstąpił do redemptorystów. Niebawem wysłano go do Wiednia, a stamtąd do Stralsundu. Jadąc tam, zatrzymał się w Warszawie i tam to na życzenie nuncjusza na dłuższy czas pozostał. Próbował też otworzyć nowicjat, ale w r. 1808 dotknął go dekret banicyjny. Przez krótki czas przebywał internowany w Kostrzyniu, potem wyemigrował do Wiednia. Nadal żywe kontakty utrzymywał tam z Polakami. Zmarł w r. 1820. Kanonizował go w r. 1904 Pius X.
W Rzymie św. Zachariasza, papieża. Na tron Piotrowy wstąpił w r. 741. Dobre stosunki utrzymywał ze Wschodem, gdzie go poważano. Ale gdy napór Longobardów, z którymi próbował się układać, coraz bardziej zagrażał Rzymowi, zbliżył się do Franków. Zmarł w r. 752.
W Paryżu św. Ludwiki de Marillac, współzałożycielki Sióstr Miłosierdzia. W r. 1613 poślubiła Antoniego Le Gras, sekretarza Marii Medycejskiej. Zmarł on w 12 lat później. Popadła wtedy w stan duchowych udręk, w czasie których pomocnymi okazali się Franciszek Salezy, Camus i Wincenty de Paul. Ten ostatni rychło powierzył jej odpowiedzialne funkcje w podejmowanych przez się inicjatywach. Została m. in. wizytatorką bractw miłosierdzia, potem organizatorką zgromadzenia dziewcząt, oddanych pracom samarytańskim. Była to zawiązka zgromadzenia, które określamy dziś popularną nazwą szarytek. Do Polski przybyły one za sprawą Marii Ludwiki w r. 1653. Sama święta zmarła w siedem lat później. Kanonizował ją w r. 1934 Pius XI.