W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Feliks z Cantalice, brat z I Zakonu (1515-1587). Feliks Porri urodził się w Cantalice koło Rieti w 1515 r. Od lat chłopięcych zajęty pasaniem bydła i pracą na roli przejawiał skłonność do rozmyślań, postów i samotnych modlitw na wzór pustelników. Mając 28 lat, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Kapucynów jako brat zakonny. Od 1574 r. aż do śmierci zajmował się w Rzymie zbieraniem jałmużny dla współbraci, potrzebujących, biednych i chorych. Wymagający i surowy dla siebie, w kontaktach z ludźmi odznaczał się prostotą, pokorą, życzliwością, gotowością do posług i pogodą ducha. Kwestując, czy coś otrzymał, czy nie, zawsze mówił Deo gratias. Z tego powodu nazywano go „bratem Deogratiasem”.
Prosty, pełen ducha zakonnego, pokorny, roztropny, wszystkich zachęcał do miłości. Dzieci uczył śpiewać piosenki i często sam nimi dyrygował. Cieszył się przyjaźnią św. Filipa Nereusza, który spotykając brata Feliksa na ulicy, publicznie prosił go o rady i pouczenia. Także św. Karol Boromeusz bardzo go cenił, tak samo inni biskupi i prałaci. Sykstusowi V przepowiedział godność papieską i pouczył go, jak ma się godnie zachowywać. Otaczany był ogólnym szacunkiem.
Zmarł w 72 roku życia, dnia 18 V 1587 r., w trakcie ekstatycznego widzenia Matki Bożej. Papież Klemens XI kanonizował go 22 V 1712 r.
Również Bł. Marcin Oprządek, brat i męczennik I Zakonu (1884-1942)
Jan Oprządek urodził się 4 III 1884 r. w Kościelcu koło Chrzanowa (diecezja krakowska) w rodzinie rolników Stanisława i Julianny z domu Cupryan jako piąte dziecko z sześciorga rodzeństwa. Wychowywał się w rodzinnej wsi, pomagając rodzicom od wczesnych lat w gospodarstwie. Ukończył sześć klas szkoły podstawowej w Kościelcu. Jego charakter ukształtowały: dom rodzinny, na wskroś katolicki, następnie szkoła, a w niej odpowiedzialni nauczyciele, oraz parafialna świątynia i duszpasterze.
Mając 28 lat, został przyjęty do Zakonu Braci Mniejszych w prowincji Matki Bożej Anielskiej 16 X 1912 r. i skierowany do klasztoru św. Kazimierza w Krakowie. Habit franciszkański otrzymał 11 XI 1912 r., a wraz z nim imię Marcin. Niedługo potem został skierowany do klasztoru w Sądowej Wiszni, skąd został zaciągnięty do armii austriackiej, do tak zwanego pułku krakowskiego. Do Krakowa z wojny wrócił na początku XI1918 r. Profesję czasową złożył 16 IX 1921 r. Po nowicjacie przez 3 lata był furtianem w klasztorze św. Kazimierza w Krakowie, gdzie 4 X 1924 r. złożył śluby wieczyste.
26 VIII 1940 r. został zwabiony na komisariat policji niemieckiej i wywieziony do Sachsenhausen, gdzie spotkał się ze swymi współbraćmi, m.in. z o. Narcyzem Turchanem, przełożonym z Włocławka. Brat Marcin pracował ciężko na przy obozowych plantacjach. Zmęczony i wycieńczony zgłosił się dobrowolnie do transportu inwalidów, wierząc zapewnieniom strażników, że transport oznacza lepszy wybór i lżejsze warunki życia. 18 V 1942 r. został wywieziony do Dachau razem ze 116 towarzyszami niedoli. Wszyscy zostali zagazowani w samochodach i spaleni w krematorium, mieszczącym się w Mauthausen koło Linzu (Austria). Beatyfikował go w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej dnia 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Jana I, papieża. W r. 525 król Ostrogotów Teodoryk wysłał go jako posła do Konstantynopola. Przyjęto go tam z honorami, ale niektóre z żądań Teodoryka odrzucono. Niezadowolony z legaeji, król zatrzymał dlatego papieża w Rawennie i tam w rok później Jan I zmarł. Długo uważano go za męczennika, ale jego rzekomą śmierć w więzieniu krytyka historyczna uznała za legendę.
W Uppsali, w Szwecji, św. Eryka Jedvardssona. Około r. 1158 rządził w kraju, który dziś nosi nazwę Vestergotland. Miał wybudować wiele kościołów, a św. Henrykowi towarzyszyć w czasie wyprawy misyjnej do Finlandii. Zginął śmiercią gwałtowną w Starej Uppsali, która do końca XI w. była ośrodkiem pogaństwa. Około r. 1220 szczątki przeniesiono do katedry. Później czczono go także poza Szwecją, o czym m. in. świadczy kult oddawany mu w Gdańsku.