wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
Św. Piotr z Alkantary, kapłan z I Zakonu (1499-1562)
Piotr urodził się w Alkantarze (Hiszpania) w 1499 r. Studiował na uniwersytecie w Salamance. W 1515 r. wstąpił do braci mniejszych w Los Majaretes. W 1519 r., mimo że nie był jeszcze kapłanem, wysłano go jako przełożonego nowo założonego klasztoru w Badaj oz. W 1524 r. przyjął święcenia kapłańskie i był kolejno gwardianem w Robledillo, Placencii i ponownie w Badajoz. W 1538 r. został wybrany ministrem prowincjalnym prowincji św. Gabriela. Odznaczając się skłonnością do surowej pokuty, umiłowaniem ubóstwa, wielką pokorą i miłością bliźniego, otrzymał papieskie zezwolenie na wprowadzenie pierwotnej reguły zakonnej. Jako prowincjał zredagował dla braci bardzo surowe statuty zatwierdzone przez kapitułę w Palcencii w 1540 r. Za początek jego reformy uważa się rok 1544, kiedy Piotr za pozwoleniem papieża Juliusza III założył klasztor-odosobnienie przy kościele Krzyża Świętego w Cebollas koło Coiry. W 1555 r. założył słynny klasztor w Pedroso. Od tego momentu jego reforma zataczała coraz szersze kręgi, wychodząc poza granice Hiszpanii i Portugalii. Klasztor w Pedroso, o ścisłej regule zakonnej, dał początek grupie braci zwanych alkantarystami, oddających się gorliwej pokucie, umartwieniu, długim modlitwom i surowemu przestrzeganiu ubóstwa franciszkańskiego. Był spowiednikiem i kierownikiem duchowym św. Teresy z Avili i wspierał ją w reformowaniu Karmelu. Ojciec Piotr pozostawił liczne pisma ascetyczne, w których przekazał swoje przeżycia duchowe oparte na nabożeństwie do Męki Pańskiej. Zmarł 18 X 1562 r. Papież Klemens IX kanonizował go 28 IV 1669 r.
W Kościele Powszechnym
W Ossernenon, Saint-Louis i innych miejscowościach kanadyjskich świętych Izaaka Joąues, Jana de Brebeuf i towarzyszy, męczenników. Byli jezuitami, wysłanymi do Nowego Świata na ewangelizowanie Indian.
Izaak miał za sobą wiele wypraw misyjnych. W r. 1642 dostał się do niewoli, w której przebywał przez 15 miesięcy. Uciekł z niej i po długiej wędrówce dotarł do Nowego Yorku, który wówczas nosił nazwę Nowego Amsterdamu. Przybył stamtąd do Brestu i wówczas wyłoniło się zagadnienie, czy mając strzaskany kciuk może celebrować. Urban VIII zareagował mówiąc, że byłoby rzeczą niegodną, aby Chrystusowy męczennik nie mógł pić Krwi Chrystusowej. W roku następnym był znów na misji. Oskarżony o to, że spowodował suszę i złe zbiory, zabity został uderzeniem topora. Pozostawił nieco listów i drobnych pism, które świadczyły m. in.. o jego doznaniach mistycznych.
Jan de Brebeuf przez pewien czas wiódł życie koczownicze z plemionami górskimi. Potem pracował wśród Huronów i sporządził dla nich gramatykę oraz katechizm. Napisał także dwie relacje o misji, w których okazał się świetnym obserwatorem, etnografem oraz mężem modlitwy. Razem z Gabrielem Lal-lement mógł ujść razem z Huronami, ale nie chcąc opuścić misji, wpadł w ręce Irokezów. Zginął po kilku godzinach męki w dniu 16 marca 1648 r. Gabriel dożył dnia następnego, dobity uderzeniem topora.
Grupę męczenników kanonizował w r. 1930 Pius XI. Obecnie ich połączone wspomnienie wpisano do kalendarza liturgicznego w dniu upamiętniającym śmierć Izaaka Joques.
W Rzymie św. Pawła od Krzyża, założyciela pasjonistów. Jako młodzieniec zaciągnął się do wojska, aby walczyć z Turkami. Potem zrozumiał, że Bóg żąda od niego czegoś innego. Od Benedykta XIII otrzymał pozwolenie na gromadzenie towarzyszy. Nieco później pozyskał takich, którzy jak on oddali się gorliwemu posługiwaniu kaznodziejskiemu. W r. 1771 powstało zgromadzenie żeńskie. Ostatnie łata spędził w Rzymie, gdzie mistyczka Róża Calebresi stała się jego powiernicą. Zmarł w r. 1775. Cechą specyficzną jego mistyki była jej pasyjność. Kanonizował go w r. 1867 Pius IX.