W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Wiwald z San Gimignano, pustelnik z III Zakonu (1250-1320)
Przyszedł na świat w 1250 r. w San Gimignano w znanej, pobożnej i religijnej rodzinie Stricchich. Miał to szczęście, że zetknął się ze świątobliwym kapłanem, również tercjarzem franciszkańskim, bł. Bertoldem z San Gimignano. Wiwald był jego uczniem i naśladowcą. Błogosławiony Bertold w 1280 r. (w 52 roku życia) został dotknięty trądem, opuścił wówczas swoją parafię i zamieszkał w leprozorium w Cellole koło San Gimignano.
Nałożył habit tercjarski św. Franciszka i żył jak pustelnik, niemal zapomniany. Ustawiczne czuwania, jako pożywienie chleb, jarzyny i woda, ubogi habit tercjarski, biczowanie, długie modlitwy, krótkie spoczynki – oto synteza jego życia, które miało być ekspiacją za grzechy świata. Zmarł w 1320 r., w 70 roku życia. Święty papież Pius X dnia 13 II 1908 r. potwierdził jego kult.
Kościele Powszechnym:
W Aleksandrii, w Egipcie, św. Atanazego, biskupa i doktora Kościoła. Na widowni pojawił się około r. 318 jako autor dzieł Contra gentes oraz De incarnatione Verbi. Rozgłosu nabrał, gdy u boku swego biskupa wziął udział w Soborze Nicejskim (325). Mimo zabiegów arian i melecjan w trzy lata później został biskupem Aleksandrii. Podmówiony przez jego wrogów, Konstantyn skazał go w r. 335 na wygnanie. Wrócił z niego po śmierci cesarza. W dwa lata później znów musiał opuścić Aleksandrię. Tym razem przebywał w Rzymie. W r. 345 Konstancjan zgodził się na jego powrót. Nastąpiło dziesięciolecie względnego spokoju, w czasie którego troszczył się m. in. o szerzenie wiary w Etiopii i Arabii. W r. 356 miał znów pójść na wygnanie, ale ratował się ucieczką. Gdy w r. 361 cesarz zmarł, wrócił na kilka miesięcy. Niebawem otrzymał następny dekret banicyjny. W maju 365 r. na wygnanie skazał go ponadto Walens. Ustąpił, gdy Egipcjanie zdecydowanie opowiedzieli się za swym ukochanym biskupem. Poświęcił jeszcze sporo czasu pracy pisarskiej. Sterany wiekiem i cierpieniami, zmarł w nocy z 2 na 3 maja 373 r. Pozostawił po sobie cenne pisma, w których pogłębił naukę o Trójcy Świętej i chrystologię. Natomiast w Żywocie św. Antoniego dał podstawy pod przyszły rozwój życia zakonnego.
W Arauca, w Portugalii, św. Mafaldy. Po krótkim niespełnionym małżeństwie z Henrykiem I Kastylijskim wstąpiła do cystersek. Zmarła w r. 1256.
We Florencji św. Antonina Pierozzi, arcybiskupa. W szesnastym roku życia wstąpił do dominikanów. Będąc u św. Marka przeorem przyglądał się pracom Fra Angelica i Fra Benedetta. W r. 1431 brał udział w konklawe, z którego wyszedł Eugeniusz IV. Potem gościł u siebie ojców Soboru Florenckiego. W r. 1446 został arcybiskupem. Bronił wówczas swobód republiki przed zachłannością Medyceuszów, ale przede wszystkim okazał się gorliwym duszpasterzem. Zwano go Antoninus consiliorum. Zmarł w r. 1459, pozostawiając po sobie bogatą spuściznę literacką. Najsłynniejszymi były wśród niej Kroniki oraz Summa moralis, dzieło które porównywano z Sumą św. Tomasza i które wydawano niejednokrotnie.