W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Mikołaj Maria Alberca y Torres, kapłan i męczennik z I Zakonu (1830-1860). Urodził się 10IX 1830 r. w Hiszpanii. W 25 roku życia wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, gdzie po odbyciu przepisanych lat formacji i studiów został wyświęcony na kapłana. Hasłem jego życia były słowa św. Franciszka: „Bóg mój i wszystko”. 27 I 1859 r. udał się jako misjonarz do Ziemi Świętej. W tym samym roku wysłany został do Syrii. W tych latach życiu chrześcijan w Palestynie i w Syrii groziło ciągłe niebezpieczeństwo ze strony Turków i muzułmanów. 9 VII 1860 r. rozpoczęło się polowanie na chrześcijan. Bracia mniejsi wraz z innymi schronili się w klasztorze i szkole parafialnej, pokładając nadzieję w Bogu i silnych murach klasztoru. W nocy ktoś wprowadził Turków bocznymi drzwiami do klasztoru, czego nikt się nie spodziewał. Ojciec Mikołaj, który tylko 5 lat był franciszkaninem, w brutalny sposób został zamordowany razem z siedmioma współbraćmi rankiem następnego dnia. Papież Pius XI zaliczył go w poczet błogosławionych 10 X 1926 r.
Również 20 lipca Bł. Rita Dolores Pujalte Sanchez, dziewica i męczennica z III Zakonu (1853-1936). Rita Dolores urodziła się 19 II 1853 r. w małej miejscowości Aspe, w hiszpańskiej prowincji Alicante, jako najstarsza z czworga rodzeństwa. Rodzice, Antoni Pujalte i Ludwika Sanchez, wychowywali ją w duchu głębokiej wiary chrześcijańskiej. Od dzieciństwa była dla innych wzorem pobożności. Należała do Stowarzyszenia Córek Maryi, a także do Konferencji św. Wincentego a Paulo (odpowiednik dzisiejszego Caritasu) i III Zakonu św. Franciszka. Była również katechetką. W 1888 r. w Madrycie wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia Najświętszego Serca Jezusa, a 21 VI1890 r. złożyła pierwsze śluby zakonne. Po śmierci założycielki zgromadzenia, matki Izabeli Larrangi w 1899 r., s. Rita została wybrana przełożoną generalną. Pełniła tę funkcję przez cztery kolejne, sześcioletnie kadencje. Dzięki swemu wykształceniu, wrażliwości i łagodnemu usposobieniu cieszyła się uznaniem wszystkich. Ze szczególną miłością opiekowała się chorymi siostrami, które zachęcała do pokładania ufności w Panu. Starała się odpowiadać na potrzeby swoich czasów w dziedzinie wychowawczej. 19 VII 1936 r. rewolucjoniści wdarli się do klasztoru. Starsza i niewidoma 83-letnia s. Rita oraz opiekująca się nią s. Franciszka Adela Araujo schroniły się w mieszkaniu obok klasztoru. Grupa uzbrojonych mężczyzn wtargnęła do ich schronienia, kazano im wsiąść do ciężarówki i przewieziono na przedmieścia Madrytu. Zostały rozstrzelane w pobliżu miejscowego cmentarza. Siostrę Ritę Dolores wraz z s. Franciszką beatyfikował Jan Paweł II dnia 10 V 1998 r.
W Kościele Powszechnym:
We Wrocławiu bł. Czesława. W r. 1222 wraz z innymi dominikanami przybył do Krakowa. Podobno założył potem konwent w Pradze Czeskiej. Był następnie przeorem we Wrocławiu. Nie wiemy dokładnie, czy w łatach 1233—1236 był prowincjałem, ani też jak miała się sprawa z obroną grodu wrocławskiego w r. 1241. W każdym razie z Wrocławiem związał się najściślej. Tam też umarł w dniu 15 lipca 1242 r. Jego kult zaaprobował w r. 1713 Klemens XI. Od XVII stulecia wspomnienie obchodzono nie w dniu śmierci, ale 20 lipca.
W Orbe, w Szwajcarii, bł. Ludwiki Sabaudzkiej. Była córką bł. Ludwika IX, księcia Sabaudii i jego żony, Jolanty Francuskiej. W r. 1479 poślubiła Hugona z Chalon. Dzieci się nie doczekała, natomiast po jedenastu latach pożycia owdowiała. Była już wówczas związana z franciszkanami, toteż po pewnym czasie wstąpiła w Orbe do koletek. Zmarła w r. 1503. Pochowano ją obok męża w Nozoroy, we francuskiej Jurze. W r. 1842 szczątki przeniesiono do kaplicy zamkowej w Turynie.
W Czu-Kia-Ho, w Chinach, błogosławionych Leona Man-gin, Pawła Denn, Modesta Andlauera i Remigiusza Isore oraz ich towarzyszy, męczenników. Byli to jezuiccy misjonarze, którzy wraz z 54 wiernymi chińskimi zginęli za wiarę względnie zostali żywcem spaleni w swym kościółku misyjnym. Swego męczeństwa dopełnili w czasie tzw. powstania bokserów, które wybuchło w r. 1900.