wspominamy:
w rodzinie franciszkanskiej
Św. Gonsalw [Gonzalo] Garcia, brat i męczennik z I Zakonu (1557-1597)
Urodził się w Bazain w Indiach Wschodnich. Ojciec jego był Portugalczykiem, matka Hinduską. Po ukończeniu studiów w lokalnym kolegium jezuickim mając 25 lat, udał się do Japonii, chcąc zająć się kupiectwem. Przybywszy tam, zmienił swoje postanowienie, pomagając jezuitom jako katecheta. W ciągu 10 lat posługiwania zbierał owoce licznych nawróceń, także pośród bonzów (mnichów buddyjskich).
Następnie udał się do Manili na Filipiny, gdzie pomagał franciszkanom w ewangelizacji. Wnet poprosił ich o przyjęcie do Zakonu Braci Mniejszych w charakterze brata zakonnego. Okazało się to opatrznościowym krokiem, bo wkrótce stał się towarzyszem i tłumaczem komisarza o. Piotra Chrzciciela. 20 V 1593 r. razem udali się do Meako w Japonii. Chrześcijanie japońscy przyjęli ich bardzo serdecznie. Skutecznie oddali się różnej posłudze misyjnej z widocznymi skutkami.
Dekret władcy Taikosamy, wydany w nocy 8 XII 1596 r., nakazujący aresztowanie franciszkanów, otworzył także bratu Gonsalwowi drogę do męczeństwa. Został aresztowany razem ze współbraćmi, a następnie obcięto mu część lewego ucha i wsadzono na pośmiewisko do klatki na wozie i zawieziono do Nagasaki. Zawieszono go na krzyżu i dwiema włóczniami przeszyto mu serce. Miało to miejsce 5 II 1597 r.; miał wtedy 40 lat. Błogosławiony papież Pius IX kanonizował go 8 VI 1862 r.
Bł. Marianna Barbara Cope, dziewica ze Zgromadzenia Tercjarek Franciszkanek z Syracuse w stanie Nowy Jork, zwana „Matką Marianną z Molokai” (1838-1918) Amerykańska franciszkanka, założycielka wielu szkół i szpitali, opiekunka trędowatych na Hawajach. Urodziła się 23 I 1838 r. w Heppenheim w Niemczech. Rok później jej rodzice, Barbara Witzenbacher i Peter Koob, wyemigrowali do Stanów Zjednoczonych i osiedlili się w Utice w stanie Nowy Jork. Po przyjęciu obywatelstwa amerykańskiego rodzina zmieniła nazwisko na Cope. Marianna uczyła się w parafialnej szkole podstawowej w Utice. Po jej ukończeniu pracowała w fabryce odzieży. Choć już we wczesnej młodości pragnęła zostać zakonnicą, aż do 24 roku życia musiała pozostać w rodzinnym domu, aby opiekować się niepełnosprawnym ojcem oraz pomagać matce w wychowaniu młodszego rodzeństwa i w utrzymaniu rodziny. W 1862 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Tercjarek Franciszkanek z Syracuse. Rok później złożyła śluby zakonne i rozpoczęła działalność apostolską, nauczając dzieci niemieckich emigrantów. Miała wielkie zdolności organizacyjne i dlatego bardzo wcześnie powołano ją do zarządu prowincji zgromadzenia. Założyła kilkanaście szkół dla emigrantów i dwa szpitale: św. Elżbiety w Utice (1868 r.) i św. Józefa w Syracuse (1869 r.). W latach 1870-1877 była dyrektorem drugiego z nich. W 1877 r. została wybrana na przełożoną prowincjalną zgromadzenia. 6 lat później udała się na Hawaje, aby zorganizować pomoc dla trędowatych w Kakaako i założyć tam misję swego zgromadzenia. Po przyjeździe na wyspy prowadziła dynamiczną działalność charytatywną; otworzyła m.in. szpital na wyspie Maui oraz dom w Oahu dla dziewcząt opuszczonych przez rodziców chorych na trąd. W 1888 r. na prośbę lokalnych władz przeniosła się do ośrodka dla trędowatych dziewcząt i kobiet na wyspę Molokai. Tam spotkała umierającego już bł. o. Damiana De Veustera, który pracował wśród trędowatych od 1873 r. Po jego śmierci w 1889 r. m. Marianna objęła również kierownictwo założonego przez niego domu dla chorych chłopców. Matka Marianna żyła wśród trędowatych 35 lat. Zmarła w Kalaupapa na Molokai 9 VIII 1918 r. Beatyfikowana została w Watykanie 14 V 2005 r.
W Neocezarei Maurytańskiej, która ongiś była znacznym miastem, a dzisiaj jest małą nadmorską miejscowością, położoną na zachód od Algieru, męczenników Seweriana i Akwili. Śmierć ponieśli wśród płomieni, prawdopodobnie w czasie prześladowania za cesarza Dioklecjana.
W Toledo, w Hiszpanii, św. Ildefonsa, jednego z najwybitniejszych biskupów epoki wizygockiej. Pozostawił po sobie bogatą spuściznę literacką: teologiczne traktaty, homilie, utwory liturgiczne i inne. Najbardziej jednak znany jest jako autor krótkich biografii literackich De virorum inlustrium scriptis. Zmarł w r. 667.
W Vienne nad Rodanem św. Bernarda, biskupa tej ongiś ważnej metropolii. Zmarł on w r. 841 w założonym przez siebie opactwie benedyktyńskim w Romans. Jego kult zaaprobował w r. 1903 Pius X.