W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Piotr od Matki Bożej Wniebowziętej, kapłan i męczennik z I Zakonu (+l617). Urodził się w małym miasteczku Cuerba w archidiecezji Toledo (Hiszpania). Po wstąpieniu do franciszkanów i przyjęciu święceń kapłańskich przez pewien czas był magistrem nowicjuszy. Następnie jako misjonarz wyjechał przez Filipiny do Japonii. Od 1601 r. ewangelizował okolice Nagasaki, gdzie też wybudował klasztor franciszkański. Z racji świątobliwego życia był szanowany i poszukiwany przez wiernych. Wiele godzin każdego dnia spędzał w konfesjonale na słuchaniu spowiedzi św. W 1614 r. w Japonii wzniecono prześladowanie chrześcijan. Wszystkim misjonarzom polecono opuścić Japonię. Mimo tego dekretu o. Piotr pozostał, ukrywając się i przebierając w różne świeckie ubrania. W dalszym ciągu ewangelizował i utwierdzał słabych i chwiejnych w wierze. W 1617 r. został schwytany i osadzony w więzieniach w Omurze i Kori. Dnia 21 V, w uroczystość Trójcy Świętej, Pan mu objawił podczas sprawowania Eucharystii, że to jego ostatnia Msza św. na ziemi. Następnego dnia przy zachodzie słońca został zaprowadzony na miejsce śmierci. W dłoniach trzymał krzyż i regułę św. Franciszka. Przy śpiewie Te Deum został ścięty 22 V 1617 r. Błogosławiony papież Pius IX beatyfikował go 7 VII 1867 r.
Również Bł. Maria od Wcielenia Rosal, dziewica z III Zakonu Regularnego (1820-1886), reformatorka Zgromadzenia Sióstr Betlej emitek. Urodziła się 26 X 1820 r. w Quezaltenango (Gwatemala). Na chrzcie otrzymała imię Wincenta. W życiu jej rodziców, gorliwych chrześcijan, Bóg zajmował zawsze pierwsze miejsce. Mając 15 lat, zetknęła się ze Zgromadzeniem Sióstr Betlejemitek Córek Serca Jezusa. Po dwóch latach wstąpiła do domu tego zgromadzenia, zwanego Beaterium, w mieście Gwatemala. Klasztor należał do jurysdykcji Zakonu Szpitalnego Braci Betlejemitów, założonego w 1655 r. przez św. Piotra Betancura. 6 VII 1838 r. przyjęła habit zakonny oraz imię Maria od Wcielenia Serca Jezusa. Gdy rząd gwatemalski rozpoczął politykę antykatolicką, wraz z kilkoma zakonnicami, swoimi wychowankami, matka Maria od Wcielenia udała się do Kostaryki. W tym kraju zgromadzenie wzbogaciło się o nowe powołania, powstały też dwie nowe szkoły, które wkrótce osiągnęły pełny rozkwit. 23 XII 1885 r. po licznych perypetiach, spowodowanych przez anty religijne nastawienie władz Kostaryki, przybyła do Pasto w Kolumbii, gdzie spotkała się z serdecznym przyjęciem. Po kilku miesiącach udała się do Tulcán w Ekwadorze, gdzie pragnęła założyć nowe domy. Tam też umarła 24 VIII 1886 r. Beatyfikował ją 4 V 1997 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
Świąteczne wspomnienie apostoła Bartłomieja. Znajduje się na czterech biblijnych listach apostolskiego kolegium. U św. Jana go nie spotykamy. Ale czwarty ewangelista mówi o powołaniu Natanaela z Kany; był on „prawdziwym Izraelitą, w którym nie ma podstępu”. Większość komentatorów utożsamia tego właśnie Natanaela z apostołem i czyni to nie bez poważnych racji. Tak też sądzono w pierwotnym Kościele. Mimo to o dalszych losach Bartłomieja trudno cokolwiek powiedzieć. W średniowieczu jego kult był powszechny.
W Marsylii św. Emilii de Vialar, założycielki zgromadzenia pod wezwaniem św. Józefa od Zjawienia. Przez 20 lat znosić musiała drażliwe usposobienie owdowiałego ojca oraz niechęć otoczenia. Podlegała również cierpieniom wewnętrznym. Ale w 1832 r. nieoczekiwanie odzyskała spokój, a wkrótce potem stała się spadkobierczynią poważnej fortuny. Sprowadziła wówczas trzy przyjaciółki i założyła z nimi nowe zgromadzenie. W kilka lat później wyjechała do Algieru, dokąd brat-oficer wzywał ją, by objęła obsługę w szpitalu. Od miejscowego biskupa, który narzucał jej własne koncepcje, doznała wielu przykrości. Zniosła je z pokorą, ale biskup spowodował jej wydalenie. W kraju trudności nie ustały. W końcu doznała pomocy ze strony bł. Eugeniusza de Mazenod. Zmarła w r. 1856. Kanonizował ją w r. 1951 Pius xn.
W Walencji, w Hiszpanii św. Marii Michaliny od Najśw. Sakramentu, założycielki służebnic Eucharystii. Przez jakiś czas wiodła życie światowe, ale po oglądnięciu jakiegoś szpitala zmieniła postępowanie. Założywszy zgromadzenie, oddała się pracy nad upadłymi. Gdy siostry z Walencji zapadły na cholerę, przybyła, by je ratować. Dotknięta chorobą zmarła w r. 1865. Kanonizował ją w r. 1934 Pius XI.