W rodzinie Franciszkańskiej:
Bł. Ludwik z Casorii, kapłan z I Zakonu (1814-1885), założyciel Zgromadzenia Braci Miłości i Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety (elżbietanek szarych) Archanioł Palmcnticri urodził się 11 III 1814 r. w Casorii koło Neapolu i (Włochy) jako syn winiarza Winccntego i Kandydy z domu Zenga. Zafascynonwany ideałem św. Biedaczyny z Asyżu, 17 VI 1832 r. wstąpił do klasztoru Franciszkanów w Taurano, przyjmując imię Ludwik. 4 VI 1837 r. został wyświęcony na kapłana. Przełomowym momentem w życiu o. Ludwika było doświadczenie mistyczne, które nazwał „oczyszczeniem”. Dokonało się ono w 1847 r. podczas modlitwy w kościele św. Józefa dei Ruffi. Od tej chwili poświęcił się pracy wśród chorych i ubogich. Założył infirmerię i aptekę dla starszych i chorych współbraci. Wiele zdziałał na polu rozkrzewiania III Zakonu św. Franciszka. 8 XI 1854 r. otworzył dom zwany „La Palma”, w którym mieściło się Dzieło Murzynów (Opera dei Moretti), które miało wychowywać młodych Afrykanów i przygotowywać ich do pracy apostolskiej na Czarnym Lądzie, bo jego zdaniem „Afryka powinna nawracać Afrykę”. Pierwszymi współpracownikami o. Ludwika byli tercjarze franciszkańscy. „Trzeci Zakon – mawiał – bez dzieł miłosierdzia nie podoba mi się ani mnie nie pociąga”. Niektórzy z nich stali się potem członkami założonego przezeń w 1859 r. Zgromadzenia Braci Miłości i Zgromadzenia Sióstr św. Elżbiety, tzw. elżbietanek szarych (1862). Zmarł 30 III 1885 r. w Neapolu w Hospicjum Morskim (ostatnim jego dziele), przeznaczonym dla marynarzy w podeszłym wieku. Papież Jan Paweł II zaliczył go w poczet błogosławionych 18 IV 1993 r.
W Kościele Powszechnym:
We Florencji św. Stefana IX, papieża, Syn księcia Lotaryngii, a wnuk ostatniego króla Italii, Fryderyk z Gozelon kształcił się w szkole katedralnej w Liège. Leon IX zabrał go stamtąd do Rzymu. Po śmierci papieża udał się na Monte Cassino, ale rychło mianowany został kardynałem. W r. 1057 wybrano go na następcę św. Piotra, a ponieważ stało się to w dniu 2 sierpnia, kiedy obchodzono wspomnienie św. Stefana papieża i męczennika, przybrał jego imię. Zorganizował kilka synodów i rączo zabrał się do wyplenienia nadużyć. On to Piotra Damiani mianował kardynałem. Zdołał jeszcze wysłać poselstwo do Konstantynopola; była to jedna z ostatnich czynności jego krótkiego pontyfikatu. Zmarł w r. 1058. Jego dzieło kontynuować miał Hildebrand, którego zalety dostrzegał.
Na Górze Karmel bł. Bertolda, karmelity. Pochodził z Lombardii. Około r. 1230 objął w zakonie urząd generała. Jego kult zaaprobowała kapituła generalna w r. 1564, a w 20 lat później Kongregacja Obrzędów.
W Wismarze św. Ludolfa z Ratzenburga. Był premonstratensem. W r. 1236 powołano go na biskupstwo w saksońskim Ratzenburgu. W czasie sporu o dobra biskupie uwięził go książę Albert von Sachsen-Lauenburg. Zmarł w r. 1250 wkrótce po wyjściu z więzienia. Lud uważał go zawsze za męczennika.