w rodzinie franciszkańskiej
Bł. Rajmund Luli, męczennik z III Zakonu (1235-1316). Rajmund urodził się około 1235 r. w Palmie na Majorce (Baleary). Do trzydziestego roku życia wiódł na dworze króla Jakuba I Aragońskiego raczej swobodne życie. W 1256 r. ożenił się z Blanką Picaną, z którą miał dwoje dzieci – Dominika i Magdalenę. Pod wpływem nieuleczalnej choroby żony, płomiennego kazania o św. Franciszku i przynajmniej pięciu objawień Jezusa Chrystusa zdecydował się opuścić świat i poświęcić swe życie Bogu w służbie Kościołowi. Starał się przede wszystkim pozyskać dla wiary katolickiej Maurów i Saracenów.
Po rozdaniu majątku ubogim wstąpił do III Zakonu św. Franciszka, a przejęty duchem misyjnym Biedaczyny i troską o zbawienie dusz założył instytut do kształcenia misjonarzy franciszkańskich w języku arabskim, by mogli głosić Chrystusa mahometanom. Przez 9 lat prowadził życie pustelnicze na górze Randan.
Chcąc dać przykład, udał się do Bugium w północnej Afryce, by głosić Chrystusa. Tam został wtrącony do więzienia, gdzie wiele przecierpiał gdzie go prawie ukamienowano. Ledwo żywego zabrano go na okręt i w drodze na Majorkę zmarł 29 VI1316 r. Papież Klemens XIII zatwierdził jego kult 19 II 1763 r.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie wspomnienie pierwszych męczenników tego miasta. Zginęli gromadnie w lipcu 64 r. po pożarze stolicy, kiedy to przeciwko nim skierowano wzburzenie pospólstwa. Tacyt mówił o multitudo ingens — licznej gromadzie, a niektóre kodeksy Martyrologium Hieronimiańskiego zaznaczyły, że było ich 978. Uroczystość apostołów Piotra i Pawła nieco przysłoniła ich pamięć dopiero w r. 1923 wspomnienie wprowadzono do liturgicznych obchodów Rzymu. Umieszczono je w pobliżu wspomnianej uroczystości pod dniem 27 czerwca. W r. 1969 pamiątkę rozciągnięto na cały Kościół zachodni i wówczas dla tych samych względów umieszczono ją nazajutrz po święcie apostołów.
Na Górze Athos św. Jana Hagioryty. Pochodzić miał z Kaukazu. Przez jakieś dziesięć lat kierował klasztorem Iviron. Pozostawił po sobie pisma hagiograficzne oraz komentarze biblijne. Zmarł w r. 1065.
W Wielkim Waradynie, w Siedmiogrodzie, św. Władysława króla. Urodził się w r. 1040 w Polsce jako wnuk Mieszka II. Gdy po śmierci ojca panowanie na Węgrzech zdobył jego bratanek, znów przebywał u nas. Ale w r. 1077 objął tron węgierski. Swe osiemnastoletnie rządy w kraju upamiętnił kilkoma fundacjami, rozszerzaniem panowania na Kroację oraz polityką kościelną, która odpowiadała reformom gregoriańskim. Zmarł w r. 1095 w Nitrze, a pochowany został w katedrze waradyńskiej, którą sam wybudował. Dniem śmierci był prawdopodobnie 29 czerwca, ale pamiątkę ze zrozumiałych względów przeniesiono na dzień następny.