wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Małgorzata Colonna, dziewica z II Zakonu (ok. 1254-1280)
Urodziła się w Palestrinie (Włochy). Wychowana została w duchu chrześcijańskim przez matkę Magdalenę z Orsinich, która osobiście znała św. Franciszka. Po śmierci rodziców przebywała w domu swego brata Jana. W 1273 r. udała się do Monte Prenestino (dziś Castel San Piętro) i wstąpiła do wspólnoty klarysek. Tam swym cnotliwym życiem budowała współsiostry i wiernych. Pochodziła ze sławnej i bogatej rodziny, a przecież wszystko rozdała ubogim i w duchu św. Franciszka uciekała się do „stołu Pańskiego”, prosząc o jałmużnę od drzwi do drzwi. Kiedy wybuchła kolejna zaraza, s. Małgorzata stała się wszystkim dla wszystkich. Sama również pielęgnowała pewnego trędowatego w Poli. Dokładnie zachowywała regułę św. Klary, umiłowała ubóstwo i żyła w zjednoczeniu z Bogiem. Zaszczycona została niezwykłymi charyzmatami, jak dar łez, ekstazy, częste wizje, mistyczne zaślubiny z Chrystusem, który ukazując się, nałożył na jej palec obrączkę, a na głowę koronę z lilii oraz obdarzył stygmatem przebitego boku i serca. W noc Bożego Narodzenia 1280 r. ukazała się jej Matka Boża z Dzieciątkiem na rękach. Dla s. Małgorzaty było to głębokim wewnętrznym przeżyciem i radością. Po przyjęciu sakramentu chorych i św. wiatyku z rąk swego brata kardynała Jakuba poprosiła, aby położono ją na nagiej ziemi jak św. Franciszka przed śmiercią. Dnia 30 XII 1280 r. na jej prośbę podano jej krzyż, a po ucałowaniu go i przyciśnięciu do serca powiedziała: „Oto nadchodzi Trójca Najświętsza, adorujcie Ją!”. Po tych sło-wach skierowała swój wzrok w górę i oddała ducha. Błogosławiony papież Pius IX potwierdził jej kult 17 IX 1847 r.
W Kođciele Powsyechnzm
W Spoleto, we Włoszech, męczennika Sabina. Był ponoć jakimś biskupem. Przychwycono go w czasie prześladowania Maksymiana w Asyżu. Stamtąd przywleczono go do Spoleto, gdzie po zniesieniu wielu katuszy zmarł. O jego kulcie świadczy mozaika w Rawennie oraz Grzegorz Wielki.
W Evesham, w Anglii, św. Egwina, biskupa i opata. Był zrazu mnichem, a następnie opatem w Cronuchome. W r. 693 powołano go na stolicę biskupią w Worcester. Ponieważ gorliwie bronił świętości małżeńskiej i przeprowadzał reformy obyczajów, miał ponoć popaść w zatarg z królem. Chcąc oczyścić się z zarzutów lub kierowany pragnieniem odbycia pielgrzymki, udał się do Rzymu i wówczas to papież przyjął jego rezygnację. Był potem opatem w założonym przez siebie klasztorze. Zmarł w r. 717.