W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Pierina Morosini, dziewica i męczennica z III Zakonu (1931-1957). Urodziła się 7 I 1931 r. w małej wiosce Fiobbio, w gminie Albano, w diecezji Bergamo (Włochy), jako córka Rocha Morosiniego i Sary z domu Noris. Po Pierinie Bóg obdarzył rodzinę Morosinich jeszcze ośmiorgiem dzieci, co oznaczało twardą walkę o chleb, pracując na małym gospodarstwie. Pierina od najwcześniejszych lat pomagała matce jak mogła. 1011937 r. przyjęła bierzmowanie, rok później, 5 VI, I Komunię św. W obu przypadkach było to dla niej wielkie przeżycie. Odtąd znała tylko drogę do kościoła parafialnego, do szkoły i prace w gospodarstwie. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczęszczała przez jakiś czas do szkoły zawodowej, gdzie uczyła się kroju i szycia, a po jej ukończeniu podjęła pracę w warsztatach tekstylnych firmy „Honegger”, żeby zasilić skromny budżet rodzinny. Ojciec był w tym czasie praktycznie niezdolny do pracy. Wielkim przeżyciem dla Pieriny była pielgrzymka do Rzymu odbyta 27 IV 1947 r., podczas której wzięła udział w beatyfikacji Marii Goretti, którą szczególnie podziwiała. 4 IV 1957 r. wracała zamyślona z pracy Odmawiała po drodze zazwyczaj Różaniec Gdy mijała Monte Misma, miejsce bezludne i puste, została napadnięta przez rozjuszonego brutala, który próbował zadać jej gwałt. Pierina broniła się zdecydowanie i skutecznie, co tak rozwścieczyło napastnika, że zaczął kamieniem bić ją po głowie. Gdy zemdlona upadła, uciekł. Zaniepokojona długą nieobecnością Pieriny, rodzina zaczęła ją szukać Znaleziono ją nieprzytomną, mocno poranioną. Proboszcz udzielił jej sakramentu chorych. Przetransportowano ją do szpitala w Bergamo, gdzie nie odzyskawszy przytomności, zmarła 6 IV 1957 r. Chirurg, który próbował ratować jej życie, wypowiedział w chwili jej zgonu prorocze słowa: „Mamy więc nową Marię Goretti”. Beatyfikował ją 4 X 1987 r. papież Jan Paweł II.
W kościele Powszechnym:
W Troyes, we Francji, św. Prudencjusza, biskupa. Zrazu był kapelanem Ludwika Pobożnego i wtedy to ułożył dla cesarzowej florilegium z psalmów. W r. 843 powołano go na stolicę biskupią. Wkrótce potem przeszedł na stronę przeciwników króla i zwalczał Hinkmara z Reims. Występował także przeciw spekulacjom Szkota Eriugeny i opowiadał się za skrajnym augustianizmem. Powiedzielibyśmy dzisiaj, że był jansenistą, nie należy jednak zapominać o tym, jakim autorytetem cieszył się wówczas św. Augustyn i jak go interpretowano. Prudencjusz zmarł w r. 861.
W Sankt-Gallen, w Szwajcarii, bł. Notkera Jąkały. Z uwagi na defekty fizyczne wcześnie powierzono go mnichom sławnego opactwa. Stał się jego prawdziwą ozdobą. Skopiował wiele rękopisów i wyspecjalizował się w znajomości muzyki. Liczne sekwencje, które wyszły spod jego pióra, znalazły się w średniowiecznej liturgii. W historiografii był mniej szczęśliwy. Życiorys Karola Wielkiego, który skomponował, przyczynił się do rozpowszechnienia legend, ale na uznanie historyków nie zasłużył. Zawdzięczamy mu także inne pisma oraz kompilację martyrologium. Zmarł w r. 912.
W Turynie bł. Michała Rua, jednego z pierwszych towarzyszy i następcy św. Jana Bosco. Wcześnie pojawił się w jego oratorium, aby potem stać się współpracownikiem i prawą ręką założyciela. Zmarł w r. 1910. Beatyfikował go w r. 1972 Paweł VI.