w rodzinie Franciszkańskiej:
Bł. Łucja z Caltagirone, dziewica z III Zakonu Regularnego (1360-1400). Urodziła się w Caltagirone na Sycylii (Włochy) około 1360 r. Rodzice wychowali ją w wierze i pobożności chrześcijańskiej. Wpoili w nią szczególne nabożeństwo do św. Mikołaja z Bari, którego wstawiennictwa wielokrotnie doświadczyli. Pewnego dnia Łucja wspięła się na drzewo figowe, zrywając dojrzałe owoce. Niespodziewanie rozpętała się burza z błyskawicami i piorunami. Piorun uderzył w drzewo, na którym siedziała. Spadła na ziemię półżywa. Miała wtedy widzenie, że św. Mikołaj wziął ją na ręce i zaniósł rodzicom. W 13 roku życia opuściła rodzinne miasteczko i udała się do Salerno do pewnej pobożnej tercjarki, a gdy ta zmarła, Łucja wstąpiła do klasztoru Franciszkanek. Tam wyróżniała się gorliwością i ekspiacją za grzechy świata. Była mistrzynią nowicjatu. Siostra Łucja wiele czasu spędzała na modlitwie, medytacji i kontemplacji rzeczy niebieskich. Często biczowała się, naga ziemia służyła jej za łóżko, zazwyczaj spożywała tylko chleb i wodę. Odwiedzało ją wiele osób, które pocieszała, wzywała do pokuty za grzeszników i zachęcali do pobożnego życia. Zmarła w Salerno w 1400 r. Na jej cześć ułożono oficjum rytmiczne, podobnie jak dla św. Franciszka, św. Antoniego i św. Klary. Papież Leon X dnia 4 VI1514 r.
w Kościele Powszechnym:
W opactwie Saekingen, w Szwajcarii, św. Fridolina. Pochodził z Irlandii. Na kontynent wyruszył, żeby ówczesnym zwyczajem uprawiać wędrowną ewangelizację. Dotarł do granic Szwabii i zatrzymał się u wrót Bazylei. Tam to zmarł około r. 540.
W Pradze Czeskiej bł. Agnieszki. Była córką króla Przemysława Ottokara I. Przez dłuższy czas wychowywała się u św. Jadwigi w Trzebnicy. Przyobiecywano ją rozmaitym panującym. Gdy w końcu miała wyjść za cesarza Fryderyka II, stanowczo odmówiła i zwróciła się o opiekę do papieża. Troszczyła się potem fundacje dla minorytów i w listowny kontakt weszła ze św. Klarą z Asyżu. Zmarła jako ksieni klarysek w r. 1282. W odszukiwaniu rozproszonych źródeł do jej życiorysu zasłużył się Pius XI. Starania o kanonizację przerwała druga wojna światowa.
W Gandawie św. Kolety. Urodziła się w Korbei, w Pikardii. Gdy straciła rodziców, jej prawny opiekun chciał ją wydać za mąż. Stanowczo się temu sprzeciwiła. Ale trudno jej było odnaleźć odpowiadającą jej formę życia. Przez jakiś czas była u beguinek, potem przeniosła się do benedyktynek, a następnie do klarysek. Za zezwoleniem opiekuna zamknęła się z kolei w rekiu- zji. W lecie 1406 r. zwolniona ze ślubu przebywania w tym zupełnym odosobnieniu przystąpiła do zreformowania klarysek, w czym wspomagał ją franciszkanin Henryk de Baume. Wkrótce zaczęły się pojawiać coraz to liczniejsze domy tych zreformowanych zakonnic, nazywanych popularnie koletkami. Napisała dla nich zarys konstytucji, zwanych Sentiments de sainte Colette. Zmarła w r. 1447. Kanonizowana została dopiero w r. 1807.