W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Jan z Dukli, kapłan z I Zakonu (ok. 1414-1484). Nad rzeką Jesiołką, dopływem Wisłoki, położona jest mała osada miejska Dukla, tam właśnie urodził się św. Jan. Daty jego urodzenia źródła nie przekazały, wiadomo tylko, że dożył sędziwego wieku. O rodzicach Jana wiemy tylko tyle, że byli mieszczanami. Nie można także nic konkretnego powiedzieć o jego młodości, gdzie się uczył i co robił do chwili wstąpienia do zakonu. Zapewne uczęszczał do miejscowej szkoły, a potem udał się do Krakowa. W okolicach Dukli w XV w. najbardziej rozpowszechnionym zakonem byli franciszkanie konwentualni. Klasztory franciszkańskie rozporządzając dużą liczbą zakonników, ludzi wykształconych i wewnętrznie wyrobionych, prowadząc przy tym dobrze zorganizowaną działalność duszpasterską, potrafiły zdobyć szeroki rozgłos i popularność. To apostolstwo franciszkanów konwentualnych pociągało młodego Jana. Przypuszczalnie wstąpił do klasztoru w Krośnie w latach 1433-1440, kiedy miał 25-30 lat. Po nowicjacie złożył profesję, a przed wyświęceniem na kapłana odbył przepisane studia. Ojciec Jan musiał okazać się zdolnym studentem, skoro zaraz został powołany na urząd kaznodziei. Do połowy XV wieku znana była w Polsce tylko jedna gałąź zakonu św. Franciszka z Asyżu, mianowicie bracia mniejsi konwentualni. Za granicą jednak istniał drugi potężny odłam franciszkańskiego zakonu, nawiązujący do pierwotnej surowej reguły, franciszkanie obserwanci. Dzięki wysiłkom tak wybitnych ludzi, jak św. Bernardyn ze Sieny i św. Jan Kapistran, obserwanci zaczęli wzrastać w liczbę i znaczenie. Święty Jan Kapistran 8 miesięcy przebywał w Polsce na zaproszenie króla Kazimierza Jagiellończyka i biskupa krakowskiego, kardynała Zbigniewa Oleśnickiego. Z tej okazji święty założył w Krakowie (1453) i w Warszawie (1454) klasztory franciszkanów obserwantów. W 1461 r. obserwanci założyli również klasztor we Lwowie. Jan z Dukli przypatrywał się życiu bernardynów i budował się ich gorliwością. Postanowił zatem przejść do nich. Z 21-letniego pobytu u bernardynów spędził o. Jan krótki okres w klasztorze poznańskim, resztę lat przeżył we Lwowie, w klasztorze św. Andrzeja. Tu do śmierci sprawował urząd kaznodziei i spowiednika. Jako kaznodzieja i spowiednik odznaczał się o. Jan z Dukli wielką żarliwością. Świętość Jana z Dukli była tak niewątpliwa i opinia o świątobliwym jego życiu tak ustalona wśród ludzi, że zaraz po śmierci poczęto się doń modlić i wzywać wstawiennictwa przed Bogiem. Odwiedzano też licznie jego grób. Do roku 1946 r. relikwie św. Jana z Dukli znajdowały się we Lwowie, następnie do 1974 r. w kościele Bernardynów w Rzeszowie, obecnie zaś są w Dukli. Papież Klemens XII dnia 2111733 r. ogłosił go błogosławionym, a Jan Paweł II kanonizował go w Krośnie 10 VI 1997 r.
W Kościele Powszechnym:
W Glastonbury, w Anglii, św. Edgara Spokojnego. Po śmierci brata rządził w całej Anglii. Przy współpracy ze świętymi Dunstanem, Etelwoldem i Oswaldem przyczynił się do odrodzenia życia zakonnego, dzięki czemu Anglia mogła niebawem słać do Skandynawii misjonarzy. Okazał się też znakomitym inicjatorem w dziedzinie ustawodawstwa. Zmarł w r. 975.
W Neufmoutier, w Belgii, bł. Piotra z Amiens, zwanego także Piotrem Eremitą. Zostawszy wędrownym kaznodzieją, głosił wyprawę krzyżową, a potem z niezorganizowanym tłumem ruszył ku Ziemi Świętej. Rzesza liczyła 50—70 tys. ludzi. Po splądrowaniu Węgier została jednak poważnie przetrzebiona i tylko nieliczni przeprawili się na brzeg azjatycki. Ponieśli tam druzgocącą klęskę. Piotr zdołał wówczas ujść i dołączyć do pierwszej zorganizowanej wyprawy. W r. 1099 wrócił do Europy. Niedaleko Huy nad Mozą był współzałożycielem i przeorem klasztoru augustianów. Zmarł w r. 1115.
W Tivoli, we Włoszech, bł. Eugeniusza III, papieża. Zetknąwszy się ze św. Bernardem, wstąpił do opactwa w Clairveaux i spełniał tam niskie posługi. Patriarcha wysłał go potem z grupą mnichów do Italii. Po śmierci Lucjusza II kardynałowie obrali go papieżem, mimo że nie należał do świętego kolegium. Sakrę przyjął w Farfie, dokąd udał się w obawie przed wzburzonymi Rzymianami. W r. 1147 jeździł do Lyonu, Cluny, Dijon i Paryża, aby zorganizować wyprawę krzyżową. Był jeszcze w Trewirze, Reims i Clairveaux, po czym wrócił do Italii. Ogłoszona krucjata skończyła się fiaskiem. Dopiero w r. 1115 mógł osiąść na Lateranie. Do niego to Bernard skierował traktat De Consideratione i nie szczędził uwag. Papież korzystał z nich, ale zachował niezależność sądu. Zmarł w r. 1152. Kult zaaprobowano dopiero w r. 1872.