1 Listopada wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Bł. Rajner z Sansepolcro, brat z I Zakonu (+1304). Przyszedł na świat w zacnej rodzinie Marianich w Arezzo (Włochy). Już jako młodzieniec opuścił bogactwa tego świata i poświęcił się Bogu. Wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych, by żyć życiem ukrytym w Chrystusie dla Boga na wzór św. Franciszka z Asyżu. Nowicjat odbył w rodzinnym mieście. Usiłował naśladować Chrystusa w pokorze, ubóstwie, posłuszeństwie i cierpliwości. Był przyjacielem brata Masseo, jednego z umiłowanych uczniów św. Franciszka. Propagował odpust Porcjunkuli, czyli „Przebaczenia asyskiego”. Pałał szczególną miłością do dusz czyśćcowych, starał się więc zyskać jak najwięcej odpustów, by ofiarować je za dusze w czyśćcu. Ostatnie lata życia spędził w Sansepolcro, miejscowości, w której doznają czci relikwie św. Grobu Jerozolimskiego. Żywił również szczególne nabożeństwo do Męki Pańskiej i Krzyża św. Chciał żyć jak najdłużej, by pomagać bliźnim i duszom w czyśćcu. Odszedł do Pana 1 XI1304 r., w święto Wszystkich Świętych. Papież Pius VII zatwierdził jego kult dnia 18 XII 1802 r.
Również 1 listopada Bł. Leon Nowakowski, kapłan i męczennik z III Zakonu (1913-1939)
Urodził się 28 VI1913 r. w Bytoniu na Kujawach w rodzinie Władysława i Anny z Lichmańskich. Szkołę podstawową ukończył w Morzycach. Od 1925 r. uczęszczał do gimnazjum we Włocławku. Po sześciu latach nauki, 30 V1931 r. otrzymał świadectwo maturalne i będąc uzdolniony matematycznie, złożył podanie na Politechnikę Warszawską. W latach 1932-1937 odbył studia w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. Był klerykiem pobożnym, subtelnym i pracowitym. Jego chrześcijański radykalizm formował się według duchowości franciszkańskiej, przybliżanej przez spowiedników i konferencjonistów z pobliskiego klasztoru Braci Mniejszych. Z wielką gorliwością szerzył kult św. Franciszka pośród alumnów seminarium, jako prezes Bractwa III Zakonu św. Franciszka, widząc w tym drogę szczególnego ubogacenia duchowości kapłańskiej. 20 VI 1937 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Studiował następnie na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie, gdzie w 1939 r. uzyskał licencjat z teologii. 24 X 1939 został aresztowany przed kościołem. Odwieziono go do Piotrkowa Kujawskiego, gdzie dołączył do grupy innych aresztowanych księży z dekanatu radziejowskiego. 31 X 1939 w nocy wyprowadzono księży do parku w majątku Tabaczyńskich przy kościele i rozstrzelano. Zwłoki przewieziono wozem za miasto i zakopano we wspólnym dole. W kwietniu 1945 r. ekshumowano ciała zamordowanych. 10 IV odbył się uroczysty pogrzeb na cmentarzu parafialnym w Piotrkowie Kujawskim. Księdza Leona beatyfikował w grupie 108 polskich męczenników z czasów II wojny światowej 13 VI 1999 r. w Warszawie papież Jan Paweł II.
W kościele Powszechnym:
Uroczystość Wszystkich Świętych. Przywodzi nam na pamięć niezliczoną rzeszę tych, którzy obmyci we Krwi Baranka, osiągnęli już szczęście i cieszą się chwałą niebieską. Zrodziła się zaś z potrzeby wspólnego uczczenia tych także, co dla wzrastającej i zgoła nieogarnionej liczby pójść by musieli w zapomnienie. Już w czasach wielkich prześladowań byli nie do spisania i indywidualnego rozpoznania, a przecież jako bohaterowie i świadkowie wiary zasłużyli sobie na wdzięczną pamięć i oddawanie im czci. Stąd wspomnienie, które w Antiochii święcono już w czasach Jana Złotoustego. W Rzymie do jego wprowadzenia przyczyniła się dedykacja bazyliki, na jaką zamieniono dawny Panteon. Obchodzono je zrazu w okresie wielkanocnym lub tuż po Zesłaniu Ducha Świętego. Dopiero Grzegorz IV przeniósł je dla względów praktycznych na 1 listopada.
W Bayeux, we Francji, Św. Wigora, biskupa. Był współczesnym Chlodwika, a zmarł za panowania Childeberta, tzn. przed r. 558.
W Lizbonie bł. Nuna Alvareza Pereira, karmelity. W młodości przebywał na dworze. Wcześnie pojął za żonę Eleonorę z Alvis, z którą miał troje dzieci. Nieco później odegrał poważną rolę, broniąc Lizbony przed Kasty li jeżykami. Wcześnie owdowiał i wtedy wstąpił do ufundowanego przez siebie klasztoru. Zmarł pobożnie w r. 1431. Benedykt XV zaaprobował jego kult w r. 1918.