Wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Leon z Ceuty, kapłan i męczennik z I Zakonu (+l227) Siedmiu braci mniejszych, gdy ministrem generalnym Zakonu był brat Eliasz, jechało na początku 1227 r. z Toskanii do Hiszpanii, aby następnie udać się do Maroka celem nawracania innowierców. Wśród tych siedmiu misjonarzy znajdował się o. Leon.
Po krótkim postoju w Hiszpanii przybyli do Ceuty w Maroku. Było tam wielu kupców z Pizy, Genui i Marsylii. Mahometanie zabronili wszelkich form propagowania chrześcijaństwa. Bracia jednak w pierwszych dniach października zaczęli głosić Chrystusa na ulicach i placach Ceuty po łacinie i po włosku, nie znając arabskiego. Wszyscy zostali aresztowani i choć nakłaniano ich, aby wyrzekli się Chrystusa i przyjęli islam, jednomyślnie odrzucili tę propozycję. Zostali skazani na karę śmierci przez ścięcie Doczesne ich szczątki kupcy chrześcijańscy pogrzebali w Ceucie, a potem przewieziono je do różnych kościołów w Portugalii i Hiszpanii.
Również 10 listopada Bł. Benwenut Maria z Dos Hermanas, kapłan i męczennik z III Zakonu Regularnego (1887-1936)
Józef Arahal urodził się 17 VI 1887 r. w Dos Hermanas (Sewilla, Hiszpania). Był jednym z dziewięciorga dzieci małżonków Michała i Marii. W wiejskiej szkole uczył się dwa lata, a później mając 12 lat, uczęszczał do szkoły p.w. św. Hermenegilda, prowadzonej przez tercjarzy kapucynów od Matki Bożej Bolesnej w swojej rodzinnej miejscowości.
Gdy został przedstawiony o. Alojzemu Amigó w konwencie Monte Sion de Torrent, wówczas czcigodny o. Alojzy powiedział do niego: Bienvenida seas, hijo mío (Witaj, mój synu). Benwenut (hiszp. Bienvenido) będzie jego późniejszym imieniem w zakonie. 15 IV 1905 r. złożył pierwsze śluby zakonne, a sześć lat później śluby wieczyste Wiosną 1920 r. został wyświęcony na kapłana. W zgromadzeniu sprawował funkcje przełożonego, magistra nowicjatu, radcy i wikariusza generalnego, a w latach 1927-1932 był nawet generałem zgromadzenia. W tym okresie w szczególny sposób troszczył się o rozwój duszpasterstwa powołaniowego, poszerzenie wiedzy naukowej zakonników oraz o zakorzenienie zgromadzenia w Ameryce Południowej.
Kiedy 20 VII1936 r. została zaatakowana szkoła p.w. św. Rity, o. Benwenut jako ostatni opuścił budynek. 31 VII został siłą doprowadzony przez bojówkarzy do Banco de Vizcaya, gdzie chciano wymusić na nim wydanie środków finansowych zgromadzenia. Ponieważ odmówił, zawleczono go do Pradera de San Isidro w Madrycie, gdzie został zamordowany 1 VIII 1936 r. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Leona Wielkiego, doktora Kościoła. Za Celestyna I był archidiakonem. W r. 440 przebywał jako legat w Galii i w tym właśnie czasie obrano go papieżem. Wypadło mu wtedy zwalczać pelagianizm i manicheizm, pryscylianizm i tendencje odśrodkowe, nurtujące episkopaty Afryki, Galii i Ilirii. W tym wszystkim był konsekwentny i mężny, potrafił jednak ustąpić tam, gdzie na to pozwalały mu jego jasny umysł i niewzruszony instynkt wiary. Odrzucił zdecydowanie monofizytyzm, ale Eutychesowi możliwości pojednania się nie zamknął, a w liście do patriarchy Flawiana genialnie wyłożył naukę o dwóch naturach w Chrystusie. Potem w Konstantynopolu osadził swego apokryzja-riusza. W r. 451 zatwierdził uchwały chalcedońskie, zwlekał natomiast z podpisaniem kanonów, które rozrzeszały przywileje patriarchy konstantynopolskiego. Niezależność papieską, o którą zawsze zabiegał, uznał także cesarz, a potem patriarcha Anatol. Bronił następnie z męstwem Italii i Rzymu. W r. 452 wyjechał naprzeciw watahom Attyli i w Mantui skłonił go do powstrzymania zwycięskiego marszu. W trzy lata później tę samą odwagę okazał wobec króla Wandalów, Genzeryka. Tym razem nie był jednak w stanie obronić miasta przed dwutygodniową grabieżą. Sterany troskami, zmarł w r. 461, pozostawiając po sobie obfitą spuściznę literacką, zwłaszcza liczne listy i mowy. Od r. 1969 czcimy świętego w jego właściwy dies natalis.
W Neapolu św. Andrzeja Avellino. W r. 1556 został poważnie zraniony. Przyjęty wtedy gościnnie przez teatynów, wkrótce potem wstąpił w ich szeregi i spełniał u nich rozmaite funkcje przełożeńskie. Przede wszystkim był jednak kaznodzieją, spowiednikiem i kierownikiem dusz. Zmarł w r. 1608. Kanonizowano go w r. 1712.
W Killare, w Irlandii, św. Aida, biskupa. Był jednym z irlandzkich świętych zamierzchłych czasów, którzy nosili to samo lub podobnie brzmiące imię. Zmarł w r. 589.