W rodzianie franciszkańskiej:
Św. Jan z Triory, kapłan i męczennik z I Zakonu (1760-1816)
Urodził się w Triorze w Ligurii 15 III 1760 r. jako syn Antoniego Lantui i Marii Ferraironi. Wzrastał w pobożnej i dobrej atmosferze rodzinnej. W latach chłopięcych rano udawał się do kościoła św. Wawrzyńca i służył do Mszy św. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w kolegium barnabitów. W młodości wiele słyszał o św. franciszkaninie Leonardzie z Porto Maurizio, słynnym misjonarzu ludowym. Postanowił zatem pójść drogą tego wielkiego włoskiego apostoła. Pożegnał rodzinę i udał się do Rzymu do klasztoru Najświętszej Maryi Ara Coeli. 15 V 1777 r. przywdział habit franciszkański w klasztorze św. Bernardyna w Orte. Po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych przyjął święcenia kapłańskie. Wykładał filozofię w Tivoli, a następnie teologię
w Tarquinii. Był gwardianem w kilku klasztorach. Niestrudzenie głosił Słowo Boże, mając dar wzruszania licznych słuchających, których jednał z Bogiem
w sakramencie pokuty.
W 1798 r. pożegnał Rzym i udał się do Chin. Pierwszym etapem jego apostolatu był Lian-tain w okręgu Hu-nam. Pełen zapału, gotowy do niesienia wszelkiej ofiary, przemierzał góry i doliny, poszukując wiernych. Potem przydzielono mu okręg Ksam-sin-sien, który liczył około 8 tysięcy chrześcijan rozrzuconych
w licznych wioskach, osiedlach i puszczach. Wojny i prześladowania zredukowały wyznawców Chrystusa niemal do minimum. Jan zawsze w drodze niestrudzenie odwiedzał wiernych i spełniał swą posługę kapłańską. W 1815 r. zaczęło się znowu prześladowanie chrześcijan. Wielu wyznawców Chrystusa
i misjonarzy poniosło śmierć męczeńską. Wieczorem 26 VII tego roku został pochwycony i aresztowany wraz z innymi dziesięcioma chrześcijanami. Zamknięto ich w ciemnych lochach. Siłą zmuszano go do deptania krzyża, ale nie zdołano. Sześć miesięcy przebywał w ciemnym więzieniu i dzielnie znosił prześladowanie. W końcu rankiem 7 II 1816 r. zawieszono go, jak Chrystusa, na krzyżu i uduszono.
Papież Leon XIII beatyfikował go 27 V 1900 r., a kanonizował go w grupie 120 męczenników chińskich papież Jan Paweł II1 X 2000 r.
W Kościele Powszechnym:
Pod Monte Cassino św. Scholastyki, siostry św. Benedykta, opata. Była dziewicą poświęconą Bogu, nie posiadamy jednak dowodów na to, że kiedykolwiek została zakonnicą. Św. Grzegorz Wielki poświęcił jej piękną stronicę swych Dialogów.
W Maleval niedaleko Pizy św. Wilhelma, pustelnika. Ten nawrócony rycerz pielgrzymował najpierw do Ziemi Świętej, a potem próbował życia zakonnego. Niezadowolony z rozluźnionej dyscypliny, kilka razy udawał się do samotni, w której odnajdywali go zwolennicy jego sposobu życia. Zmarł w r. 1157, wycieńczony skrajnymi surowościami. Wokół pustelni, w której żył, powstała kongregacja eremitów jego imienia. Grzegorz IX zmitygował jej surowości
i podporządkował ją benedyktynom.
W Rimini św. Klary, wdowy. Ojca i męża straciła wśród walk gwelfów z gibelinami. Długo praktykowała skrajne surowości, ale równocześnie oddawała się dziełom miłosierdzia. Doznała wielu ekstaz. Zmarła w r. 1346.