W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Franciszek Pinazzo, brat i męczennik z I Zakonu (1812-1860). Urodził się 24 VIII 1812 r. w Alpuente w prowincji Walencja (Hiszpania) w ubogiej materialnie, ale bogatej wiarą rodzinie Lata młodości przepracował na polach i w lasach jako pasterz. Dobrze potrafił czytać „księgę przyrody”, a wszelkie stworzenie wznosiło jego umysł i serce do Boga. Kiedy miał 12 lat, umarł mu ojciec. Wtedy matka po raz drugi wyszła za mąż; ojczym był człowiekiem roztropnym, religijnym i serdecznym. W wieku 20 lat Franciszek przeżył zawód miłosny, który wprawdzie głęboko go zranił, ale rozpoznał w tym wolę Bożą. Wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w klasztorze w Huelvie w charakterze brata zakonnego i wtedy wróciły doń wewnętrzny spokój, szczęście i zadowolenie. Przez kilka lat był zakrystianem u sióstr w klasztorze w Gandii. W 1843 r. otrzymał pozwolenie na misyjny wyjazd do Ziemi Świętej. W Palestynie przebywał 17 lat w różnych sanktuariach: w Ain Karem, Jaffie, Nazarecie, Nikozji na Cyprze, na koniec znalazł się w Damaszku. Gdy w Damaszku wybuchło prześladowanie, schronił się wraz z bratem Janem Jakubem Fernandezem w dzwonnicy kościelnej, ale muzułmanie szybko ich tam wytropili. Obaj męczennicy uklękli do modlitwy, wznosząc ręce do nieba. Uśmiercono ich maczugami 10 VII 1860 r. Papież Pius XI zaliczył go w poczet błogosławionych 10 X 1926 r.
Również 11 lipca Bł. Jan Jakub Fernandez, brat i męczennik z I Zakonu (1808-1860). Urodził się 25 VII 1808 r. w Galicji (Hiszpania) jako syn Benedykta i Marii z Fernandezów. Dzieciństwo i młodość przeżył w bo jaźni Bożej, oddając się nauce i pracy Mając 22 lata, wstąpił do braci mniejszych. Były to trudne czasy dla zakonów – gnębiono i znoszono je, zamykano klasztory. W 1859 r. otrzymał pozwolenie na wyjazd na misje do Ziemi Świętej. Po 16 miesiącach pobytu jako misjonarz w Palestynie oddał swe życie za Chrystusa w Damaszku. W 1860 r. zdarzyła się tam okrutna rzeź, której sprawcami byli druzowie z Libanu. Ogniem i mieczem niszczyli oni całe miejscowości, pola, winnice, wymordowali wszystkich chrześcijan (ok. 6 tysięcy), nie oszczędzając nawet małych dzieci. W Damaszku mahometanie i druzowie palili kościoły i domy katolików. Wśród wielu męczenników było 7 franciszkanów, którzy bohatersko zginęli razem z gwardianem o. Emanuelem Ruizem, który przed śmiercią wszystkim udzielił Komunii św. i powierzył ich Matce Bożej. 10 VII 1860 r. przed śmiercią brat Jan Jakub wraz z bratem Franciszkiem Pinazzem wyznali: „Mamy tylko jedną duszę i nie chcemy jej za-tracić przez zaparcie się wiary. Jesteśmy chrześcijanami i franciszkanami i tak chcemy żyć i umierać”. Papież Pius XI beatyfikował go 10 X 1926 r.
W Kościele Powszechnym:
Na Monte Cassino oraz we Fleury, we Francji, św. Benedykta z Nursji, współpatrona Europy. Urodził się około r. 480. W Rzymie, gdzie się kształcił, zraził się do miejscowej młodzieży i usunął się w góry Prenestini. Potem zamieszkał na zboczach góry Ancio, w pobliżu Subiaco. Z czasem ściągnęli doń uczniowie, dla których utworzył 12 wspólnot. Nieco później, może zrażony niepowodzeniami w ich kierowaniu, przeniósł się na Monte Cassino. Tam to zabłysnął jego talent organizacyjny. Tam też zredagował słynną Regułę. W modlitwie, pracy i pożywieniu zalecał święty umiar. Podkreślał potrzebę roztropności, a mnichom proponował stabilność. Z ich społeczności chciał uczynić rodzinę. Poważną cząstkę dnia rezerwował dla lectio divina, a choć nie mówił o przepisywaniu rękopisów i przechowywaniu dzieł sztuki, w rozwoju cywilizacji odegrał rolę ogromną. W Regule sportretował także samego siebie. Przeczuwając śmierć, dał się zaprowadzić do oratorium, gdzie po przyjęciu Eucharystii, wsparty o braci, stojąco przeżył agonię. Był to dzień 11 marca 543 r. Gdzieniegdzie termin jego wspomnienia przesunięto jednak na 11 lipca, który był dniem translacji, dokonanej z obawy przed najazdami. Na początku VIH stulecia relikwie dostały się więc do Fleury. W r. 1964 Paweł VI ogłosił patriarchę patronem Europy.
W Rzymie Piusa I, papieża. Liber Pontificalis przekazał o nim szczupłe wiadomości, ale prawdopodobnie nie wszystkie są wiarygodne. Rządził w latach 142—155. Męczennikiem zapewne nie był.
W Kijowie św. Olgi Mądrej. Żona Igora, księcia Rusi po owdowieniu objęła regencję. Prawdopodobnie w r. 955 przyjęła chrzest. Otaczając się chrześcijanami, stworzyła podstawy dla aktu swego wnuka Włodzimierza. Zmarła w r. 969.