W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Jan Wall, kapłan i męczennik z I Zakonu (1620-1679). Przyszedł na świat w 1620 r. w Ching Hall (Anglia) w dobrej i znanej rodzinie W 1641 r. wstąpił do angielskiego kolegium w Douai, gdzie 4 lata później przyjął święcenia kapłańskie. Po krótkim duszpasterzowaniu w Anglii powrócił do Douai i wstąpił do braci mniejszych w klasztorze św. Bonawentury, przyjmując imię Joachim od św. Anny. Dobry i szanowany franciszkanin i kapłan był mistrzem nowicjatu. Potem przez 22 lata pracował, ukrywając się pod pseudonimem Franciszek Webb, w Harwington Hall w hrabstwie Worcester. W grudniu 1678 r. został jednak pochwycony i przez 5 miesięcy więziony w Worcester. 25 IV 1679 r. sędzia Atkins skazał go na karę śmierci jako kapłana katolickiego. Przetransportowano go do Londynu, by stanął przed specjalnym trybunałem, który utrzymał wyrok. Przed śmiercią napisał obszerny list, w którym zrelacjonował cały proces
i skazanie na śmierć, i przekazał go jednemu z przyjaciół. Ten podał to do publicznej wiadomości. W ostatnich dniach życia towarzyszył mu współbrat
o. Wilhelm Leveson. Został ścięty 22 VIII 1679 r. w Worcester. Ciało złożono na cmentarzu przy kościele św. Oswalda, a głowę w klasztorze w Douai. Papież Paweł VI kanonizował go 25 X 1970 r.
Również 12 lipca Św. Jan Jones, kapłan i męczennik z I Zakonu (1559-1598). Urodził się w 1559 r. w katolickiej rodzinie. Wcześnie wstąpił do braci mniejszych w Greenwich. Przełożeni wysłali go do Rzymu do klasztoru Aracoeli na Kapitolu. Mógł spokojnie i święcie żyć w Rzymie, jednak w 1592 r. po audiencji u papieża Klemens VIII potajemnie powrócił do Londynu. Tu ukrywając się pod fałszywym nazwiskiem Jan Buckley i zwodząc prześladowców, duszpasterzował przez 6 lat, korzystając z gościnności jezuity o. Gerarda. Ścigany przez tzw. „łowców kapłanów”, stał się ofiarą niejakiego Ryszarda Topcliffe’a. W więzieniu okrutnie torturowany przebywał 2 lata. Po wyroku sądowym przewieziono go do St. Thomas Waterings pod Londynem. A ponieważ kaci zapomnieli stryczka, musiał czekać na okrutną śmierć. Przedtem zdążył przemówić do zebranych, przyczyniając się do nawrócenia Jana Rigby’ego. Żywemu wypruto wnętrzności, a następnie powieszono 12 VII 1598 r. Nazajutrz jezuita Henryk Garnet przesłał do Rzymu relację o jego męczeństwie. Papież Paweł VI kanonizował go 25 X 1970 r.
W Kościele Powszechnym:
W Kwerfurcie św. Brunona, męczennika. Mianowany kanonikiem, dostał się na dwór Ottona DI i w r. 998 z otoczeniem cesarza przybył do Rzymu. Niebawem znalazł się w klasztorze na Aventynie, a potem związał się ze św. Romualdem. Odegrał też wówczas jakąś rolę w organizowaniu misji, która zakończyła się męczeństwem w Międzyrzeczu. Sylwester D dał mu paliusz. Sakrę przyjął w r. 1004 i odtąd występował jako episcopus gentium. Trudno wytyczyć itinerarium jego wypraw misyjnych. Działał może na Węgrzech i na Rusi oraz zamyślał o wyprawie do Szwecji. W tym wszystkim wiązał się z Bolesławem Chrobrym, którego też z zapałem bronił wobec Henryka. Był autorem Żywotu Św. Wojciecha, a na przełomie lat 1008/1009 sporządził Żywot pięciu braci męczenników. W tym samym roku wyprawił się do Jaćwieży i tam zginął z 18 towarzyszami w dniu 9 marca. W nowym kalendarzu liturgicznych dla diecezji polskich jego wspomnienie umieszczono dowolnie w terminie letnim.
W Passignano pod Florencia św. Jana Gwalberta, założyciela walombrozjanów. W dolinie Vallombrosa rozpoczął w r. 1030 życie pustelnicze. Z czasem przylgnęli doń uczniowie i tak powstała nowa benedyktyńska kongregacja. Jan zasłużył się również w walce z symonią. Zmarł w r. 1073.
W Londynie św. Jana Jones, męczennika. Pochodził z Walii. Wstąpiwszy do franciszkanów konwentualnych, jakiś czas przebywał w Rzymie. Wróciwszy na Wyspę, został pochwycony, a w r. 1598 skazany na śmierć. Przed powieszeniem przemawiał jeszcze gorąco do widzów. Kanonizował go w r. 1970 Paweł VI.