wspominamy:
w rodzinie franciszkańskiej:
św. Jan XXIII, papież z III Zakonu (1881-1963)
Anioł Józef Roncalli urodził się 25 XI1881 r. w Sotto il Monte w diecezji Bergamo w wielodzietnej rodzinie chłopskiej Baptysty i Marianny z domu Mazzola. Wielki wpływ na jego wychowanie religijne i formację duchową wywarł jeden z jego wujów oraz proboszcz rodzinnej parafii ks. Franciszek Rebuzzini.
W 1889 r. Anioł Józef przyjął sakrament bierzmowania i przystąpił do I Komunii św. Trzy lata później wstąpił do seminarium duchownego w Bergamo, tam też został przyjęty do III Zakonu św. Franciszka. W 1901 r., po otrzymaniu stypendium przyznawanego wyróżniającym się alumnom, rozpoczął naukę w Papieskim Seminarium Rzymskim. Następnie odbył roczną służbę wojskową, po czym uzyskał doktorat z teologii i 10 VIII 1904 r. w Rzymie został wyświęcony na kapłana. W latach 1905-1914 był sekretarzem biskupa Bergamo i wykładał w miejscowym seminarium historię, patrologię i apologetykę. W latach 1915-1918 był kapelanem wojskowym, od 1919 r. pełnił funkcję ojca duchownego w seminarium. Dwa lata później powołano go do pracy w Kongregacji Rozkrzewiania Wiary w Rzymie. W 1925 r. Pius XI mianował go wizytatorem apostolskim w Bułgarii i biskupem. 12 I 1953 r. Pius XII wyniósł biskupa Roncallego do godności kardynalskiej, a trzy lata później mianował go patriarchą Wenecji. 28 X 1958 r. został przez Kolegium Kardynałów wybrany papieżem. Chociaż jego pontyfikat trwał zaledwie pięć lat, odegrał bardzo istotną rolę w dziejach Kościoła. Jako biskup Rzymu Jan XXIII zwołał pierwszy synod tej diecezji; ustanowił komisję do spraw rewizji prawa kanonicznego, której ostatecznym celem było opracowanie nowego Kodeksu Prawa Kanonicznego. 25 1 1961 r. zapowiedział zwołanie Soboru Watykańskiego II, który rozpoczął się 11 X 1962 r. Jeszcze przed jego inauguracją, a więc 4 X 1962 udał się pociągiem w podróż do Loreto, a następnie do Asyżu, aby powierzyć Maryi i Franciszkowi prace zwołanego Soboru. Spośród jego encyklik dwie zyskały rozgłos światowy: poświęcona sprawom społecznym Mater et Magistra (1961) oraz Pacem in tenis (1963) o pokoju i sprawiedliwości pośród narodów. O głębokiej pobożności „papieża soborowego” i jego szczególnym nabożeństwie do św. Józefa świadczy prowadzony od lat seminaryjnych do późnej starości Dziennik duszy.
Ostatnim godzinom jego życia towarzyszyła uwaga całego świata oraz modlitwy Kościoła, a w Rzymie czuwanie tłumów, które zbierały się na placu św. Piotra. Zmarł 3 VI 1963 r., nazajutrz po uroczystości Zesłania Ducha Świętego. Beatyfikował go w Rzymie 3 IX 2000 r. papież Jan Paweł II. Kanonizował papież Franciszek w 2014
W Kościele Powszechnym
W Kolonii, w Niemczech, św. Brunona, biskupa. Brat Ottona I, odegrał on w dziejach Kościoła i cesarstwa rolę niepoślednią. Już jako kanclerz dbał o wszechstronne wyrobienie powierzonych jego opiece duchownych dworskich. W r. 953 na życzenie cesarza obrano go arcybiskupem Kolonii. Usiłował wówczas godzić zwaśnionych członków rodziny cesarskiej i nadal zajmował się reformą kleru. Administrował także powierzonym mu księstwem Lotaryngii. Zmarł w Reims w r. 965, mając zaledwie 40 lat. Zgodnie z życzeniem pochowano go w ufundowanym przezeń opactwie św. Pantaleona w Kolonii.
W Calozzo, we Włoszech, św. Aleksandra Sauli, biskupa. W siedemnastym roku życia wstąpił do barnabitów. W Pawii zdobył doktorat, a następnie był profesorem. Potem mianowano go przełożonym w Mediolanie, a następnie obrano generałem zgromadzenia. Był też spowiednikiem św. Karola Boromeusza, który w r. 1570 udzielił mu sakry biskupiej. Zrazu rządził zaniedbaną diecezją korsykańską w Alerii; panowały w niej epidemie, rozbój, spory i wendeta. Ofiarowanego mu arcybiskupstwa w Genui nie przyjął, ale w r. 1591 przeniesiono go do Pawii. Zmarł w rok później w czasie wizytacji pasterskiej. Kanonizował go w r. 1904 Pius X.
W Walencji, w Hiszpanii, św. Emanueli Torres Acosta, znanej także pod zakonnym imieniem Marii Desolaty. Mając 25 lat pozyskana została dla tworzącego się zgromadzenia służebniczek Marii, które gorliwy kapłan Michał Martinez zainicjował przez wzgląd na chorych. Była pierwszą przełożoną tego zgromadzenia. Zmarła w r. 1887. Kanonizował ją w r. 1970 Paweł VI.