W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Franciszek Solano, kapłan z I Zakonu (1549-1610). Urodził się 10 III 1549 r. w Montilli koło Kordoby (Hiszpania) w szlacheckiej rodzinie Mateusza Sancheza Solano i Anny z domu Jimenez. Pierwsze nauki pobierał u jezuitów. Już wtedy zabłysnął niezwykłą inteligencją, umiłowaniem modlitwy oraz serdecznym duchem koleżeństwa. Mając 20 lat, wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych w rodzinnej Montilli. W czasie nowicjatu poddał się surowym praktykom pokutnym. Studia odbył w Nuestra Señora de Loreto. Po ich ukończeniu przyjął święcenia kapłańskie. Niedługo potem został magistrem nowicjatu. Pragnął pracować wśród Maurów i dlatego zamierzał udać się do Maroka, licząc, że zdobędzie tam palmę męczeństwa. Gdy prośba jego została oddalona, poświęcił się ewangelizacji jako kaznodzieja ludowy. Pracował w Limie, potem wśród plemion Tenokotów. Szybko nauczył się ich języka. Polem jego działania były tereny od prowincji La Rioja w Argentynie aż do Paragwaju. Na owoce jego pracy nie trzeba było długo czekać. Umarł w Limie 14 VII1610 r. po nawróceniu wielu tysięcy Indian. Jego ostatnie słowa na ziemi brzmiały: „Bogu samemu chwała i uwielbienie”. Papież Klemens X beatyfikował go, a Benedykt XIII ogłosił świętym 27 XII 1726 r. Święty Franciszek Solano jest patronem Limy, stolicy Peru, i Południowej Ameryki.
W Kościele Powszechnym:
W Rzymie Św. Kamila de Lellis, założyciela kanoników regularnych dla posługi chorych. W młodości wiódł życie lekkomyślne. Był też żołnierzem w służbie Wenecjan i brał udział w wojnie z Turkami. W dwudziestym piątym roku życia odmienił jednak postępowanie i wstąpił do kapucynów. Z braku zdrowia musiał ich niebawem opuścić. Został wtedy w Rzymie pielęgniarzem, a z czasem kierownikiem szpitala. Pozyskawszy sobie współpracowników, w r. 1582 założył stowarzyszenie dla pielęgnowania chorych. Z niego to wyłoniło się nowe zgromadzenie, zwane u nas kam Mianami. W r. 1584 przyjął święcenia. Zmarł w r. 1614. Kanonizował go w r. 1886 Leon XIII. Pius XI ogłosił go ponadto patronem pielęgniarzy i pielęgniarek.
W Genui bł. Jakuba de Voragine, biskupa. Jako dominikanin piastował w zakonie wiele urzędów. Był także jego wikariuszem generalnym. Został następnie arcybiskupem Genui, gdzie trudził się wielce około reformy i przywrócenia pokoju. Zmarł w r. 1289, pozostawiając potomności swą niezapomnianą kompilację, znaną pod nazwą Złotej Legendy. Napisał ponadto zbiór kazań, hymny oraz Kronikę Genui.