wspominamy
W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Bonawentura z Bagnoregio, biskup, kardynał i seraficki Doktor Kościoła z I Zakonu (1221-1274). Jan Fidanza, syn medyka Jana i Marii z domu Ritello, urodził się w 1221 r. w Bagnoregio koło Orvieto (Włochy). W dzieciństwie poważnie zachorował i wtedy matka zaniosła go do św. Franciszka, który miał powiedzieć: o buona ventura (o dobra, szczęśliwa przyszłości). Sam św. Bonawentura wyznaje, że za przyczyną św. Biedaczyny został uzdrowiony: „Przecież dzięki jego wstawiennictwu i zasługom zostałem wyrwany z objęć śmierci jeszcze w dziecięcym wieku, jak to świeżo zachowuję w pamięci”. Jako młodzieniec wstąpił do zakonu św. Franciszka, a pod kierunkiem franciszkanina Aleksandra z Hales, Jana z La Rochelle, Wilhelma z Melitony i Odona Rigauda zdobył taką wiedzę na Uniwersytecie Pary-skim, że sam sięgnął po wawrzyn mistrza, wykładając i komentując Piotra Lombarda. Wpłynął na rozwój studiów wśród współbraci. Z głęboką i rozległą wiedzą łączył naśladowanie św. Franciszka w życiu zakonnym przez pokorę, łagodność, wzgardę dla dóbr doczesnych, gorącą miłość do Ukrzyżowanego i do Matki Bożej. 2 II 1257 r. został wybrany generałem zakonu. Posługę tego urzędu pełnił przez 17 lat z niezwykłą mądrością i roztropnością. Bronił w Paryżu na uniwersytecie zakonów żebrzących. Na Alwerni napisał Itinerarium mentís ad Deum. 23 V 1273 r. papież Grzegorz X mianował o. Bonawenturę kardynałem biskupem Albano. Sakry biskupiej udzielił mu sam papież 11 XI 1273 r. Był jednym z najbliższych doradców papieża i organizatorów II Soboru Lyońskiego. Zmarł w klasztorze Franciszkanów w Lyonie 15 VII 1274 r. i tegoż dnia pochowano go w zakrystii starego klasztoru franciszkańskiego. 13 IV 1482 r. papież Sykstus IV ogłosił Bonawenturę świętym, a Sykstus V zaliczył go w 1488 r. w poczet Doktorów Kościoła.
W Kościele Powszechnym:
W Neapolu św. Atanazego, biskupa tego miasta. Zmarł w r. 872 niedaleko Monte Cassino, ale szczątki sprowadzono do Neapolu.
W Kijowie św. Włodzimierza Wielkiego. W r. 980 zasiadł na tronie wielkoksiążęcym. W siedem lat później na wezwanie Bazylego n interweniował w Bizancjum i wtedy, pojmując za żonę cesarzówną Annę, zdecydował się przyjąć chrzest. Zmarł w r. 1015. Ruś czciła go zawsze jako swego apostoła i prawodawcę.