W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Maksymilian Maria Kolbe, kapłan i męczennik z I Zakonu (1894-1941). Przyszedł na świat 8 I 1894 r. w Zduńskiej Woli, w skromnej, ale bogobojnej rodzinie Juliusza i Marianny z Dąbrowskich jako drugi z pięciu synów. Na chrzcie otrzymał imię Rajmund W dzieciństwie ukazała mu się Matka Boża trzymająca dwie korony: białą i czerwoną. Zapytała go, którą wybiera. Rajmund wybrał obydwie. W 1907 r. wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych we Lwowie. W nowicjacie przyjął imię Maksymilian. Po nowicjacie i szkole średniej w 1912 r. udał się do Rzymu, gdzie w Seraphicum i na Gregorianum studiował filozofię oraz teologię i uzyskał dwukrotnie tytuł doktora. W tym czasie złożył śluby wieczyste i przybrał imię Maria. 16 X 1917 r. z innymi 6 współbraćmi założył w Rzymie Rycerstwo Niepokalanej (Militia Immaculatce) – stowarzyszenie wiernych oddanych apostolstwu pod patronatem Maryi Niepokalanej. W lipcu 1919 r. wrócił do kraju, by wykładać we franciszkańskim seminarium w Krakowie. W styczniu 1922 r. rozpoczął wydawanie miesięcznika „Rycerz Niepokalanej”. W dogmacie o Niepokalanym Poczęciu dostrzegł prawdę nie tylko do wierzenia, lecz przede wszystkim do wcielenia w życie, ażeby chrześcijanie, działając w ścisłym zjednoczeniu z Nią, Matką i Pośredniczką, zajęli się troską o nawrócenie do Boga wszystkich ludzi i doprowadzeniem ich do świętości. W 1927 r. założył macierzysty Niepokalanów (40 km od Warszawy). W 1930 r. wyjechał do Japonii, gdzie założył Niepokalanów japoński -Mugenzai-No-Sono w Nagasaki. Tu też wydaje „Rycerza Niepokalanej”. Następne ośrodki planował w Szanghaju i w Indiach. W 1936 r. wrócił do Polski, do Niepokalanowa, ale myślał o otwarciu nowych ośrodków na Łotwie i w Belgii. Druga wojna światowa zastała o. Maksymiliana podczas jego najbardziej intensywnej działalności. 19IX 1939 r. Niemcy aresztowali go i wywieźli najpierw do Łambinowic, a następnie do Ostrzeszowa. Tym razem został zwolniony wraz ze współbraćmi 8 XII tegoż roku. 17 II1941 r. po raz drugi aresztowany, kilka miesięcy więziony na Pawiaku w Warszawie, w maju znalazł się w Oświęcimiu, gdzie otrzymał numer 16670. Tu w nędzy i prześladowaniu przeżywa dwa i pół miesiąca, oświecając wiarą, nadzieją i miłością nieludzkie to miejsce, aż do ofiarowania się na śmierć w bunkrze głodowym w miejsce zrozpaczonego ojca rodziny Franciszka Gajowniczka. Zginął zabity zastrzykiem fenolu 14 VIII 1941 r. Papież Paweł VI ogłosił go błogosławionym 17 X 1971 r., a papież Jan Paweł II kanonizował go jako męczennika 10 X 1982 r., uznając go patronem trudnego XX wieku.
W Kościele Powszechnym:
W Apamei, w Syrii, św. Marcela, męczennika. Zginął w zamieszkach wznieconych przez pogan około r. 390.
W Einsiedein, w Szwajcarii, bł. Ewrarda, opata. Jakkolwiek w miejscu tym zastał on wielu pustelników, uważany bywa za właściwego założyciela opactwa i ośrodka, znanego dziś szeroko w świecie katolickim. Zmarł w r. 958.