W rodzinie franciszkańskiej:
W Gnieźnie bł. Jolanty, klaryski. Urodziła się w węgierskiej rodzinie panujących, która wydała wielu świętych i błogosławionych. Poślubiona Bolesławowi Pobożnemu, księciu kaliskiemu, uczestniczyła w jego fundacjach oraz wychowała gromadę dzieci: troje własnych oraz osierocone dzieci swego szwagra Przemysława I. W r. 1279 owdowiała i wówczas związała się z klaryskami. Jakiś czas przebywała zapewne w Starym Sączu, natomiast w r. 1284 osiadła w nowej ufundowanej przez Przemysława II siedzibie klarysek w Gnieźnie. Zmarła po r. 1298. Nekrolog łądzki jako datę dzienną zapisał 17 czerwca, ale mimo to oficjalny kalendarz dla diecezji polskich każe ją wspominać dwa dni wcześniej. Jolantę beatyfikował w r. 1827 Leon XII.
W Kościele Powszechnym:
W Macera del Valla, na Sycylii, św. Wita, męczennika. Śmierć poniósł zapewne w r. 304 lub 305. Zresztą wiele o nim nie wiemy. Mimo to czci poprzez wieki zażywał ogromnej. Jednym z jej ośrodków była Praga Czeska, a na Rugii jego kult przeciwstawiano ponoć kultowi Światowida. Był patronem wielu stanów i zawodów, m. in. epileptyków.
W Aoście, w północnych Włoszech, św. Bernarda. Sądzono, że pochodził z sabaudzkiego Menthon i dlatego nazywano go często od tej miejscowości, ale krytyka historyczna odrzuciła ostatnio te sabaudzkie pretensje. Był archidiakonem i troszczył się o zaniedbanych górali oraz o podróżnych i pielgrzymów, narażonych na napady. Jemu swe powstanie zawdzięcza hospicjum na Mons Iovis (Montjoux), znane dziś pod nazwą Wielkiego Świętego Bernarda. Zmarł w r. 1081. Wspominając alpinizm, który sam uprawiał Pius XI ogłosił go w r. 1923 patronem górali i amatorów wspinaczki.