W rodzinie franciszkańskiej:
Kosma i Maksym Takeia, męczennicy z III Zakonu (f 1597)
Kosma urodził się w prowincji Ovari w Japonii w zacnej i bogatej rodzinie Z zawodu był wytwórcą broni. Razem z rodzicami został ochrzczony przez jezuitów. Gdy sam założył rodzinę, przeniósł się do Meako. Tu spotkał się z franciszkanami, którzy budowali kościoły, szpitale, przytułki i nawracali na wiarę chrześcijańską. Kosma chętnie służył im pomocą, stał się ich tłumaczem, odwiedzał chorych, jako katechista nauczał prawd wiary dzieci i młodzież. Z całą rodziną wstąpił w szeregi III Zakonu. Swego syna Maksyma powierzył franciszkanom, by wykształcili go na katechistę, a później na brata lub kapłana.
Kosma, podobnie jak i inni tercjarze, 30 XII 1596 r. został aresztowany Maksym leżał wtedy chory w domu. Gdy się dowiedział o aresztowaniu ojca i pozostałych braci, pobiegł za wiezionymi na wozach więźniami i wołał: „Tatusiu, ojcowie franciszkanie, dlaczego zostawiliście mnie? Tomaszu, Antoni, Gabrielu, moi najdrożsi przyjaciele, jestem Maksym, wasz nieodłączny towarzysz. Dlaczego nie powiedzieliście mi? Chcę umrzeć z wami. Alojzy, mój drogi Alojzy, jak mogłeś odjechać beze mnie? Czy zapomniałeś, że razem przyrzekliśmy Chrystusowi, iż umrzemy za Niego jako męczennicy?”. Następnie jeszcze raz zawołał do ojca: „Tatusiu, mój najdroższy tatusiu, weź mnie ze sobą, przecież jestem chrześcijaninem i twoim synem”. Wtedy jeden z żołnierzy ciął go mieczem w głowę. Matka pochwyciła go i zaniosła do domu. Jej mąż Kosma zginął na krzyżu 5 II 1597 r.; syn Maksym zmarł tego samego dnia.
Błogosławiony papież Pius IX kanonizował ich 8 VI 1862 r.
Również 15 lutego Bł. Klaudiusz Granzotto, brat z I Zakonu (1900-1947)
Ryszard Wiktor Granzotto przyszedł na świat 23 VIII1900 r. w Santa Lucia di Piave (Włochy) jako siódme dziecko Antoniego i Janiny z domu Scotta. W 1910 r. zmarł jego ojciec i w tym samym roku Ryszard przystąpił do I Komunii św Zdolny i pracowity, od 12 roku życia uczył się zawodu szewca, a następnie stolarza i murarza. W 1918 r. został powołany do wojska. Jako żołnierz nie wstydził się codziennie rano i wieczorem odmawiać modlitwy na klęczkach, posługując się książeczką do nabożeństwa. Służąc w wojsku, zaczął malować obrazy.
Po wojnie od 22 XII1923 r. studiował na akademii sztuk pięknych w Wenecji, którą ukończył w lipcu 1929 r., otrzymując dyplom rzeźbiarza z oceną: celujący. Dnia 7 XII 1933 r. przywdział habit św. Franciszka i przyjął imię Klaudiusz. Trzy lata później 3 XII złożył Bogu śluby czasowe, profesję uroczystą zaś 8 XII 1941 r., w uroczystość Maryi Niepokalanej, w Vittorio Veneto.
Zawsze cichy, pokorny, uśmiechnięty i pracowity, dużo się modlił. Mimo że dyplomowany rzeźbiarz, w klasztorze spełniał także i inne niskie posługi. Był wrażliwy i miłosierny; wspierał biednych i głodnych szczególnie w czasie wojny; często odejmował sobie od ust, by udzielić strawy głodnym. W życiu duchowym wyróżniał się pobożnością i nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. Brat Klaudiusz jako rzeźbiarz pozostawił po sobie kilka wspaniałych dzieł, wśród nich aż 4 groty lourdzkie, np. w Chiampo naturalnej wielkości, tak jak w Lourdes. Prosił Chrystusa o łaskę cierpienia i został wysłuchany. Trzy lata przed śmiercią odczuwał taki ból głowy, że nie mógł już pracować ani nawet się poruszać. Bardzo cierpiał. Przepowiedział, że zejdzie z tego świata w uroczystość Wniebowzięcia Matki Najświętszej. Zmarł nad ranem o godz. 2.30 dnia 15 VIII 1947 r. Ciało jego złożono przy grocie lourdzkiej w Chiampo. Brat Klaudiusz przed śmiercią powiedział: „Z nieba będę pomagał i pocieszał wszystkich”. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 20 XI 1994 r.
W Kościele Powszechnym
W Kapui św. Dekoroza, biskupa i męczennika. W r. 680 uczestniczył w synodzie rzymskim, któremu przewodniczył papież Agaton. Męczeństwa dostąpił w piętnaście lat później.
W Vàxjo, w Szwecji, Św. Zygfryda. Pochodził z Anglii. Olaf I Tryggvason ściągnął go do Norwegii. Jego praca misyjna przypada na pierwszą połowę XI stulecia.
W Paray-le-Monial bł. Klaudiusza La Colombière, wielkiego czciciela Najśw. Serca Jezusowego. Był przełożonym tamtejszego domu jezuickiego, gdy stał się powiernikiem Małgorzaty Marii Alacoque. Postępując na drodze doskonałości przez wierne zachowywanie reguł, do czego zobowiązał się specjalnym ślubem, stawał się równocześnie pierwszym, aczkolwiek dyskretnym apostołem kultu, który sam Zbawiciel wskazywał świętej wizytce. Potem wiele wycierpiał, będąc w Londynie kapelanem Beatryczy d’Este, księżny Yorku. Wyczerpany więzieniem i chory, wrócił w r. 1681 do Paray-le-Monial i tam też w roku następnym umarł. Pozostawił po sobie notatki rekolekcyjne, egzorty i kazania. Kilka z tych ostatnich przetłumaczono na język polski. Beatyfikowano Klaudiusza dopiero w r. 1929. Proces kanonizacyjny podjęto w pięć lat później.