W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Antoni z Weert, kapłan i męczennik z I Zakonu (1522-1572)
Przyszedł na świat w małym miasteczku Weert w hrabstwie Horn (północna Holandia) w bogatej katolickiej rodzinie Z natury był człowiekiem żywym, hojnym, radosnym i wielkodusznym. Wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych. Po obłóczynach, przebyciu roku nowicjatu, złożeniu pierwszych ślubów oraz ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych został wyświęcony na kapłana. Razem ze swoim krajanem św. Hieronimem z Weert niezmordowanie głosił Słowo Boże nie tylko w kościołach, lecz także na placach i drogach publicznych, w miastach i na wioskach, w mieszkaniach prywatnych, chodząc od drzwi do drzwi, aby utwierdzać w wierze tych, którzy chowali się przed mieczem kalwinów. Główny cel jego nauczania to wyjaśnianie Ewangelii według wskazań Kościoła katolickiego i biskupa Rzymu. 9 VII 1572 r. w Gorkum zostali zamordowani przez kalwinów czterej księża diecezjalni, jeden dominikanin, jeden augustianin i jedenastu braci mniejszych. Wśród nich 50-letni o. Antoni z Weert.
29 VI 1867 r. błogosławiony papież Pius IX kanonizował go wraz z towarzyszami.
Również Bł. Maria Teresa Scherer, dziewica z III Zakonu (1825-1888), współzałożycielka Instytutu Sióstr Miłosierdzia od Krzyża Świętego
Urodziła się 31 X 1825 r. w Meggen koło Lucerny (Szwajcaria) jako czwarte z siedmiorga dzieci. W 1833 r., gdy miała zaledwie 7 lat, została osierocona przez ojca. Ze względu na ciężką sytuację materialną musiała zamieszkać u krewnych, którzy przyjęli ją z miłością i zadbali o jej wychowanie religijne.
Po ukończeniu 16 roku życia, na życzenie matki zaczęła pracować jako salowa w szpitalu miejskim w Lucernie, gdzie opiekowała się ubogimi i chorymi. W wieku 17 lat wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka i Sodalicji Mariańskiej, a następnie 1 III 1845 r. do Zgromadzenia Sióstr Szkolnych, założonego przez kapucyna o. Teodozjusza Florentiniego. Jesienią tego samego roku złożyła pierwsze śluby i przyjęła imię Maria Teresa. Została skierowana do pracy w Galagan i Baar, a później w Obergii, gdzie pełniła obowiązki przełożonej.
W 1850 r. o. Teodozjusz Florentini powierzył jej kierownictwo domu dla ubogich i sierot w Nafels, a następnie w Chur.
W 1856 r. siostry szkolne uniezależniły się od założyciela i stworzyły autonomiczny instytut nastawiony na prowadzenie apostolatu w szkolnictwie. Krok ten był dla Teresy niełatwym przeżyciem. Bardzo dużo się wówczas modliła i prosiła innych o radę.
W 1857 r. razem z o. Teodozjuszem założyła Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia od Krzyża Świętego i została wybrana jego przełożoną generalną. Zgromadzenie bardzo szybko się rozwinęło, ponieważ odpowiadało na potrzeby swojej epoki. Siostry pracowały w domach dla ubogich, dla sierot, ośrodkach wychowawczych, szpitalach wojskowych. Matka Teresa otwierała szkoły i ośrodki zdrowia dla niepełnosprawnych, ale była przeciwna zajmowaniu przez siostry stanowisk kierowniczych w tych placówkach.
Po nagłej śmierci o. Teodozjusza w 1865 r. Maria Teresa starała się dochować wierności wszystkim wskazaniom założyciela. Zmuszona była wręcz bronić wspólnotę przed zapałem reformatorskim jednego z jego następców, który dążył do wprowadzenia zmian w statucie zgromadzenia. Zmarła po długiej chorobie w Ingenbohl 16 VI 1888 r. Beatyfikował ją 29 X 1995 r. papież Jan Paweł II.
W Kościele Powszechnym:
Na Cyprze św. Tychona, biskupa. Kościołem w Amatonte rządził na początku V stulecia. W kraju po dziś dzień czczony jest jako opiekun winnic.
U cystersek w Ayvieres pod Namur, w Belgii, św. Lutgardy. Pochodziła z Tongeren (Tongres), miasteczka w Limburgii i tam też wstąpiła do benedyktynek. Tęskniąc za surowszą obserwą, przeszła później do cystersek. Na jedenaście lat przed śmiercią straciła wzrok. Atoli lepiej dostrzegała sprawy Boże. Zasłużyła sobie na to, że uznano ją za wielką mistyczkę, poprzedniczkę św. Gertrudy i prekursorkę nabożeństwa do Najśw. Serca Jezusowego. Lutgarda zmarła w r. 1246.
W Monachium św. Benona z Miśni. W r. 1066 powołano go na biskupstwo miśnieńskie. W czasie powstania Sasów zachował rezerwę. Henryk IV spustoszył mu za to dobra, a jego samego uwięził. Potem poparł go Rudolf Szwabski. W następnych latach konsekwentnie opowiadał się za stronnictwem papieskim. Przez jakiś czas przebywał dlatego na wygnaniu. W r. 1097 uznał Urbana II. Przypuszczają niektórzy, że apostołował wśród Wendów, a podania czynią zeń inicjatora rolnictwa. Zmarł w r. 1106. Kanonizowano go w r. 1523. Dla Marcina Lutra stało się to okazją do napisania pamfletu, który zapoczątkował długotrwałą polemikę. Ciało zabrano wtedy do Monachium i umieszczono w tamtejszym Frauenkirche.