W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Brat Albert Chmielowski, zakonnik z III Zakonu Regularnego (1845-1916), założyciel Zgromadzeń Braci Albertynów i Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim. Adam Bernard Hilary Chmielowski urodził się 20 VIII 1845 roku w Igołomi koło Krakowa. Był najstarszym z trójki dzieci Wojciecha i Józefy z Borzysławskich. Ze względu na trudności w dotarciu chrzestnych, ochrzczono go 28 VIII 1845 r. tylko ?z wody?. Dopiero 17 VI 1847 r., w kościele Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny na Nowym Mieście w Warszawie, dopełniono ceremonii chrztu. Podczas choroby w dzieciństwie, matka uczyniła ślub, że jeśli wyzdrowieje, zaprowadzi go do cudownego Chrystusa w Mogile i tam oblecze go w habit franciszkański. Po śmierci ojca w 1853 r. Adam otrzymał stypendium rządowe i wyjechał do Szkoły Kadetów w Petersburgu. Po roku matka przeniosła go do Gimnazjum Realnego w Warszawie. Po śmierci matki w 1859 r. dzieci przekazano w opiekę siostrze ojca Adama – Petroneli Chmielowskiej. Adam kontynuuje naukę w Instytucie Politechnicznym i Rołniczo-Leśnym w Puławach. W tym okresie włączył się w działalność konspiracyjną, biorąc udział w powstaniu styczniowym. Po przegranej bitwie pod Mełchowem został ranny, w wyniku czego amputowano mu nogę, i dostał się do niewoli. W 1874 r. Chmielowski powrócił do kraju. Powstał wtedy w jego życiu dylemat: Czy można służyć zarazem Bogu i sztuce? Postanowił poświęcić się malarstwu sakralnemu. Powstały w tym czasie jego obrazy: ?Widzenie Małgorzaty Marii? i ?Ecce Homo?. Po namalowaniu ?Ecce Homo? w życiu Adama nastąpił przełom. 24 IX 1880 r. wstąpił do nowicjatu Towarzystwa Jezusowego w Starej Wsi, jednak po pół roku opuścił klasztor i wyjechał na Podole do swego brata Stanisława. Tam związał się z tercjarzami św. Franciszka, odnajdując w regule franciszkańskiej wewnętrzny spokój. W 1884 r. osiadł w Krakowie, przy ulicy Basztowej 4, gdzie dalej malował, ale coraz bardziej angażował się w opiekę nad nędzarzami i bezdomnymi. 25 VIII 1887 r. w Kaplicy Loretańskiej u Braci Kapucynów w Krakowie, za zgodą kard Albina Dunajewskiego przywdział habit III Zakonu św. Franciszka, a rok później złożył na jego ręce śluby zakonne, przyjmując imię Albert i dając początek założonemu przez siebie Zgromadzeniu Braci Albertynów (25 VIII 1888 r.). W 1891 r., wraz z bł. Bernardyna Jabłońską, założył Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Osobą, która wywarła nań duży wpływ, był Józef Kalinowski, późniejszy karmelita – o. Rafał od św. Józefa. Podarowane mu przez o. Rafała dzieła św. Jana od Krzyża zrobiły na nim wielkie wrażenie. Odtąd św. Franciszek i św. Jan od Krzyża stanowili filary jego duchowości. Po złożeniu ślubów przeprowadził się na Kazimierz do tzw. Ogrzewalni, aby tam poświęcić się pracy wśród ubogich. Władze miasta przekonane sukcesami artysty-biedaczyny, przyznały mu nowe lokale, aby jego opieką była otoczona jak największa liczba ludzi biednych i bezdomnych. Któregoś dnia podczas porządków znalazł pierwotną regułę św. Franciszka i św. Klary. W mgnieniu oka znikły wszystkie jego wątpliwości. To, co przedtem było szukaniem po omacku, teraz stało się zasadą. Tym, którzy się zgłaszali do niego, zwykł powtarzać: ?Odtąd całym waszym mieniem będzie tylko gruby habit i różaniec?. Wiosną 1898 r. u stóp Giewontu na Kalatówkach bracia albertyni rozpoczęli prace przy budowie pierwszej pustelni. Miała ona ustrzec siostry i braci przed niebezpieczeństwem ?aktywności?. Prowadził swych braci twardą ręką. Wyniszczony ciężką chorobą, latem 1916 r. dokonał pożegnalnego objazdu swych placówek. Pożegnał się z braćmi i siostrami, jakby miał wyruszyć w daleką podróż. 17 XII postanowił wyjechać z Kalatówek do Krakowa, aby zakończyć swe życie wśród ubogich. Umarł w sam dzień Bożego Narodzenia 1916 r. Błyskawicznie rozeszła się wieść o śmierci świętego. W roku 1932 rozpoczął się proces beatyfikacyjny, który został przerwany wybuchem II wojny światowej. W 1938 r. prezydent Polski Ignacy Mościcki nadał mu pośmiertnie Wielką Wstęgę Orderu ?Polonia Restitu- ta? za wybitne zasługi działalności niepodległościowej, jak i za działalność społeczną. Po zakończeniu wojny w 1946 r. przeniesiono szczątki zmarłego do kościoła Karmelitów Bosych przy ulicy Rakowieckiej. VI1983 r. podczas drugiej pielgrzymki do Polski Jan Paweł II beatyfikował brata Alberta Chmielowskiego. Sześć lat później, 12 XI1989 r., papież ogłosił go świętym.
Również 17 czerwca Bł. Piotr Gambacorta, pustelnik z III Zakonu Regularnego (1355-1435), założyciel Zakonu św. Hieronima (hieronimitów) Piotr urodził się 15 II 1355 r. w Pizie (Włochy). Rodzina jego miała wielu przeciwników. Gdy Piotr miał zaledwie 3 lata, musiał z rodzicami udać się na wygnanie. Wyrastał w atmosferze wygórowanych ambicji, wyniosłości i pychy. Kiedy jego siostra Tora uciekła z domu i wstąpiła do klarysek, Piotr ze starszym bratem Andrzejem siłą chcieli wyciągnąć ją z klasztoru, ale na daremnie. Zachowanie siostry i jej postępek, a następnie śmierć matki i brata przeżył bardzo głęboko. Wówczas odrzucił wszelkie ambicje i chęć odwetu i udał się w zalesione ustronne miejsce w pobliżu Urbino, zwane Montebello, gdzie przywdział habit tercjarski. Tam żył, modlił się, pracował i zbierał jałmużnę na wybudowanie kościółka i małego klasztoru. Pierwszymi jego towarzyszami byli opryszkowie i młodzieńcy źle się prowadzący, których Piotr nawrócił. Ułożył dla nich regułę pokutników i modlących się. W ten sposób dał początek Kongregacji Ubogich Pustelników św. Hieronima. Zwykle przebywał w pustelni w Montebello, gdzie z łatwością ściśle łączył się z Bogiem w modlitwie, przy rozważaniu i kontemplacji prawd wiary, odmawiając i śpiewając psalmy. Tutaj też czas spędzał na studium i pracy, na pokucie i umartwieniu. Zmarł w Wenecji 17 VI 1435 r., mając 80 lat. Kongregację św. Hieronima zatwierdzili papieże Marcin V i Eugeniusz IV Papież Innocenty XII potwierdził jego kult 9 XII 1693 r.
W Kościele Powszechnym:
W Ruphinionai niedaleko Chalcedonu św. Hipacego, opata. Jako osiemnastoletni młodzieniec uciekł z rodzinnego domu i rozpoczął życie pustelnicze. Na skutek najazdu Hunów przeniósł się potem na brzeg azjatycki i osiadł w opustoszałym klasztorze, założonym ongiś przez Rufina. Pozyskał z czasem uczniów, którym przewodził do śmierci. Nastąpiła ona w r. 446. Zmarł prawdopodobnie w dniu 30 czerwca, ale synaksaria wspominały go zawsze w dniu dzisiejszym.
W Forest pod Brukselą św. Aleny (Aliny). Dała się ochrzcić bez wiedzy rodziców. Zamknęli ją za to w areszcie domowym. Umarła podobno na skutek ran zadanych jej przez strażnika tego karceru. Stało się to w r. 640. Niestety nie posiadamy dokładnych i ze wszech miar wiarygodnych świadectw o jej życiu i śmierci.
W Lorvao św. Teresy Portugalskiej. Była córką króla Sancheza I. W r. 1190 została żoną Alfonsa IX, króla Leonu. Celestyn IH uznał to małżeństwo za nieważne. Wróciła wtedy do ojczystego kraju, a następnie wstąpiła do cystersek. Zmarła w r. 1250.