W rodzinie franciszkańskiej:
Św. Beatrycze z Silvy, dziewica z II Zakonu (1424-1490), założycielka Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Koncepcjonistek. Urodziła się w Ceucie (Maroko) w 1424 r. w szlacheckiej rodzinie Ruya Gomeza z Silvy i Izabeli z domu Pérez z Meneses. Była siostrą franciszkanina o. Amadeusza z Silvy. Wcześnie weszła w krąg królowej Izabeli Kastylijskiej i przez jakiś czas była jej damą dworu. Kiedy jednak spostrzegła, że staje się przedmiotem zazdrości, potajemnie opuściła dwór i udała się do Toledo. Podanie mówi, że w drodze towarzyszyli jej św. Franciszek z Asyżu i św. Antoni z Padwy. Wstąpiła do cysterek w klasztorze św. Dominika w Toledo, gdzie przeżyła około 30 lat. Założyła nowe zgromadzenie franciszkańskie ku czci Maryi Niepokalanej. W 1482 r. s. Beatrycze przeniosła się razem z 12 siostrami do nowego domu, dla którego napisała regułę. Zatwierdził ją papież Innocenty VIII bullą z 30 IV 1489 r. Żyła dla Boga, a Bóg w niej. Do Jezusa szła z Maryją. Kontemplowała Bożą doskonałość, cuda łaski dokonane w Maryi, istocie błogosławionej i wybranej na Matkę Jezusa. Siostra Beatrycze zmarła 16 VIII 1490 r. Papież Paweł VI kanonizował ją3X 1976r.
Również Św. Roch z Montpellier, pielgrzym z III Zakonu (ok. 1295-1327). Urodził się około 1295 r. w Montpellier (Francja). Rodzice jego długo nie mieli dzieci, a Roch pojawił się na krótko przed ich śmiercią. Gdy podrósł, sprzedał majątek, rozdał pieniądze ubogim i jako pielgrzym udał się do Rzymu. Tu wstąpił w szeregi członków III Zakonu i przez całe życie pielgrzymował. W Rzymie usługiwał w szpitalu ludziom dotkniętym zarazą i często cudownie ich uzdrawiał. W Cesenie miał uzdrowić kardynała, który potem wprowadził brata Rocha do papieża. Po 3 latach, będąc w drodze do Novary i Piacenzy, sam się zaraził. Przyjął go do siebie patrycjusz Gottard Pallastrelli, którego Roch nawrócił przykładem życia. Opuściwszy Piacenzę, udał się na północ, ale koło Lago Maggiore został uwięziony przez żołnierzy, którzy wzięli go za szpiega. Uwolniony pieszo przechodził z miasta do miasta, od sanktuarium do sanktuarium. W tamtych okolicach nadal szerzyła się zaraza, która wyniszczała Włochy i całą Europę. Brat Roch poświęcił się posługiwaniu zarażonym. W końcu sam się zaraził, skaleczona noga nie mogła się zagoić Powrócił więc do Montpellier, a tu znów uznano go za szpiega i wtrącono do więzienia, w którym przebywał 5 lat aż do śmierci 15 VIII 1327 r. Papież Urban VIII potwierdził jego kult jako świętego 4 VII 1629 r.
W Kościele Powszechnym:
W Székesfehérvàr, na Węgrzech, św. Stefana, króla. Syn księcia Gezy, wychowywał się pod opieką duchownych, w tym także św. Wojciecha, który prawdopodobnie udzielił mu sakramentu bierzmowania. W r. 955 poślubił Gizelę, siostrę cesarza Henryka II. Chrystianizując kraj, napotykał na silną opozycję. Mimo to stworzył silną organizację kościelną z dwoma metropoliami. Założył też kilka klasztorów. Kraj podzielił na komitaty, aby usprawnić administrację. Synowi pozostawił Admonitiones, zredagowane zapewne przez jakiegoś duchownego z jego otoczenia. Na Boże Narodzenie 1000 r. koronowany został na króla. Zmarł 15 sierpnia 1038 r., a pochowano go w ufundowanej przezeń katedrze w Székesfehérvàr. Władysław I dokonał w r. 1083 elewacji jego szczątków, rzekomo za pozwoleniem Grzegorza VII. Wspomnienie obchodzono 20 sierpnia lub 2 września, ale ostatnio przybliżono je do właściwego dies natalis świętego króla.
We Florencji bł. Anioła Augustyna Mazzinghi, karmelity. Był profesorem teologii, a następnie przeorem i prowincjałem. Zmarł w r. 1438. Jego kult zaaprobował w r. 1761 Klemens XIII.