wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Św. Elżbieta Węgierska, wdowa z III Zakonu (1207-1231), patronka III Zakonu
Urodziła się w 1207 r. w Bratysławie lub na zamku Sárospatak (Węgry) jako trzecie dziecko króla Węgier Andrzeja II i księżnej karynckiej Gertrudy. Wnet przyobiecano ją dla syna Hermana, langrafa Turyngii, Ludwika. Jako 4-letnia dziewczynka wyposażona hojnie przez ojca przybyła na dwór do Wartburga. Wcześnie zaczęła przejawiać oznaki intensywnej religijności i pobożności, spełniała uczynki miłosierdzia, pielęgnując osobiście chorych i trędowatych. W 1221 r. poślubiła Ludwika, a małżeństwo okazało się bardzo szczęśliwe. Urodziła 3 synów, ostatniego już po śmierci męża, który zmarł w 1227 r. w drodze na wyprawę krzyżową. Wtedy osiedliła się razem z dziećmi w Eisenach. Była tam oddaną protektorką franciszkanów w Niemczech, w Eisenach wybudowała dla nich klasztor, o. Rudyger był jej spowiednikiem i kierownikiem duchowym, a po nim tę posługę przejął surowy Konrad z Marburga. W 1228 r. złożyła na jego ręce ślub wyrzeczenia się świata i przyjęła habit tercjarski. (Podanie głosi, że sam św. Franciszek posłał jej swój płaszcz zakonny). W Marburgu ufundowała szpital, który dedykowała św. Franciszkowi. Ostatnie lata swego krótkiego życia spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie Śluby zakonne złożyła w Wielki Piątek w kościele franciszkańskim. Zobowiązała się chodzić boso do końca życia. Trzeci Zakon Franciszkański obrał ją sobie za patronkę. Elżbieta przyświeca przede wszystkim jako wzór poświęcenia i miłosierdzia. Papież Grzegorz IX kanonizował ją 27 V 1235 r.
W kościele Powszechnym:
W Marburgu, w Turyngii, św. Elżbiety, nazywanej już to Węgierską, już też Elżbietą z Turyngii. Pierwsze nazwanie uzasadnione jest tym, że jako córka króla Andrzeja II urodziła się i wychowała na Węgrzech; drugie powstało stąd, że w r. 1211 przybyła na dwór landgrafa Turyngii, przyobiecana jego synowi Ludwikowi. Wobec zmienionej sytuacji politycznej chciano ją potem odesłać, ale Ludwik zaprotestował i w r. 1221 pojął za żonę. Urodziła mu troje dzieci, ale w sześć lat później Ludwik pojechał na wyprawę krzyżową i w drodze zmarł. Elżbieta opuściła niebawem Wartburg, a w r. 1228 złożyła ślub wyrzeczenia się świata. Nie zgodziła się też na powtórne małżeństwo. Prawdopodobnie jako pierwsza w Niemczech przyjęła habit ter c jar ki franciszkańskiej. Ostatnie lata spędziła w skrajnym wyrzeczeniu i ubóstwie, oddając się zarazem gorliwej posłudze chorym i ubogim. Zmarła z wycieńczenia w r. 1231. W cztery lata później kanonizował ją Grzegorz IX. Trzeci zakon obrał ją sobie za patronkę, a wiele zgromadzeń nazwało się jej imieniem.
W Neocezarei, w Kapadocji, św. Grzegorza Cudotwórcy, biskupa. Uważano go za apostoła Kapadocji i Pontu. Zmarł między r. 270 a 274.
W Tours, we Francji, św. Grzegorza. W r. 573 został biskupem i jako taki działał w trudnych warunkach rozkładającej się monarchii. Bronił słabych, godził zwaśnionych, okazywał wielkoduszność, troszczył o rozwój kultu i cześć świętych. Napisał o nich kilka dziełek. Do historii przeszedł przede wszystkim jako autor Kościelnej historii Franków. Tak stał się ojcem historiografii francuskiej. Zmarł w r. 594.