wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Bł. Rosario z Soano, dziewica i męczennica z III Zakonu Regularnego (1866-1936)
Piotra Maria Wiktoria Quintana Argos urodziła się 13 V 1866 r. w Soano-Santander (Kantabria, Hiszpania) w religijnej i pobożnej rodzinie Antoniego Quintany i Luizy z domu Argos. Mając 13 lat, została osierocona przez matkę. Odtąd spadła na nią odpowiedzialność za trójkę rodzeństwa i zmuszona była do pomocy ojcu w pracach domowych i na polu. Szybko odczuła powołanie zakonne, zapewne dzięki kontaktom z kapucynami z konwentu w Montehano. 8 V 1889 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Tercjarek Kapucynek od Świętej Rodziny w Montiel-Benagnacil. Rok później, 14 V złożyła pierwszą profesję w klasztorze Massamagrell, a 14 V 1896 roku profesję wieczystą. W zgromadzeniu pełniła różne posługi: była przełożoną w Altura, Massamargell, Meliana i L’Orleria, członkinią rady generalnej, mistrzynią nowicjatu i kwestarką na rzecz ubogich i sióstr.
Siostra Rosario z natury była pogodna, radosna i uprzejma, prosta, pobożna i życzliwa. W życiu duchowym wyróżniała się postawą wiary i wierności Bogu, praktykowaniem uczynków miłosierdzia, a także głębokim nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu. Gdy w Hiszpanii wybuchła wojna domowa w 1936 r., musiała opuścić klasztor w Massamagrell i schronić się u krewnych i przyjaciół. 21VIII została aresztowana. W więzieniu była zmuszona do ciężkich prac fizycznych, źle traktowana, poniżana, szykanowana. W nocy z 22 na 23 VIII została rozstrzelana na drodze do Puzol. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją 11 III 2001 r. w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
Również 18 listopada Bł. Serafina z Ochovi, dziewica i męczennica z III Zakonu Regularnego (1872-1936)
Emanuela Justa Fernández Ibero urodziła się 6 VIII 1872 r. w licznej rodzinie Ferdynanda i Joanny Franciszki. Była przedostatnią z ośmiorga dzieci, z których czworo przyjęło franciszkański habit zakonny. Uczęszczała do wiejskiej szkoły aż do osiągnięcia wieku 15 lat, kiedy 8 V 1887 r. wstąpiła do tercjarek kapucynek od Świętej Rodziny w sanktuarium w Montiel. Po czterech latach złożyła pierwsze śluby zakonne, a 14 V1896 r. śluby wieczyste. Już wtedy dała się poznać jako pobożna, przestrzegająca reguły i bardzo rozmiłowana w ubóstwie. 21 VIII1936 r. została aresztowana wraz z siostrą Rosario z Soano i obydwie poniosły śmierć męczeńską w nocy z 22 na 23 VIII . Siostra Serafina była szczera i wrażliwa, szczególnie na potrzeby ubogich. Wyróżniała się wielkim poczuciem sprawiedliwości, prawości i dbałości o wszystko. Dużo czasu spędzała przed Najświętszym Sakramentem. Papież Jan Paweł II beatyfikował ją w Rzymie 11 III 2001 r. w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W kościele Powszechnym:
W Rzymie wspólne wspomnienie poświęcenia starożytnych bazylik, dedykowanych apostołom Piotrowi i Pawłowi. Oddanie do użytku kościoła było zawsze dla społeczności chrześcijańskiej wielkim przeżyciem. Wcześnie wyposażono je w dostojne obrzędy, a potem także zaczęto obchodzić rocznice tych dedykacji, czyli poświęceń.
Po fundacji na Lateranie Konstantyn ufundował bazylikę w miejscu, gdzie wedle tradycji książę apostołów zginął na krzyżu. W w. XVI gruntownie przebudowano tę świątynię. Współdziałali Bramante i Michał Anioł, a Bernini zasłużył się w dekorowaniu wnętrz i konstruowaniu kolumnady na placu. Niestety zatarto ślady dawnych budowli. Odnowioną świątynię konsekrował w r. 1626 Urban VII. Jej dostojność sprowadza się do tego, że okrywa miejsce, w którym Piotr złożył najwyższe wyznanie wiary, a także do tego, że tam odbywają się koronacje papieży, kanonizacje i inne wielkie uroczystości. Jest symbolem powszechności Kościoła.
Konstanty wybudował także kościół pomiędzy drogą do Ostii a Tybrem. Wybudowany ku czci św. Pawła, w r. 384 został on zastąpiony budowlą okazalszą, która przetrwała do r. 1823. Zniszczona przez pożar, odbudowana została na dawnym planie. Odnowioną konsekrował w r. 1854 Pius IX.
W Tours, we Francji, św. Odona z Cluny. Z opactwa uczynił on ośrodek reformy klasztornej. Wkrótce wiele opactw u-znało te zbawienne inicjatywy. Odo zmarł w r. 942, pozostawiając po sobie kilka dziełek, a także utwory o charakterze liturgicznym.
W Saint-Charles, w Stanach Zjednoczonych, bł. Filipiny Duchesne. Przez jakiś czas była wizytką, ale na skutek rewolucji i protestów ojca, zakon opuściła. Zetknęła się potem ze św. Zofią Magdaleną Barat. Wysłana przez nią za ocean, mężnie pracowała tam nad rozszerzeniem zgromadzenia. Utrudzona, zmarła w r. 1852. Beatyfikował ją w r. 1940 Pius XII.