wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej
Bł. Salomea z Krakowa, dziewica z II Zakonu (1211-1268)
Urodziła się w Krakowie w 1211 r. jako córka księcia polskiego Leszka V Białego i Grzymisławy. Zgodnie z panującym zwyczajem została zaręczona z księciem halickim Kolomanem, synem Andrzeja II Węgierskiego i bratem św. Elżbiety z Turyngii. Wychowywała się na dworze królewskim u rodziców przyszłego męża. Powzięła wraz ze wzrostem pobożności myśl o poświęceniu się Bogu i najchętniej wyrzekłaby się małżeństwa. Gdy w wieku 13 lat została jednak poślubiona, namówiła młodocianego małżonka do życia w dziewictwie i w ten sposób przeżyli wspólnie 12 lat w pokucie, umartwieniu i modlitwach. Przyjęła habit tercjarski z rąk spowiednika franciszkanina o. Adalberta. Z radością wspomagała ubogich i opuszczonych chorych. Gdy jej mąż został koronowany na władcę Halicza, nie zmieniła sposobu życia. Splot wydarzeń sprawił, że Koloman nie utrzymał się przy władzy, a 11 IV 1241 r. zginął w walce z Tatarami nad rzeką Sajo. Po śmierci męża Salomea powróciła do Polski, gdzie żyła jeszcze jej matka i panował młodszy brat Bolesław Wstydliwy. Z jego pomocą ufundowała klasztor Klarysek w Zawichoście, gdzie przyjęła welon zakonny w 1245 r. Klasztor ten dla bezpieczeństwa przeniesiono w 1257 r. do Grodziska koło Ojcowa. Zmarła 17 XI 1268 r. Ciało jej złożono w kościele Franciszkanów w Krakowie Papież Klemens X dnia 17 V 1673 r. zatwierdził kult, jaki oddawano jej od momentu śmierci.
W kościele Powszechnym:
W Krakowie u franciszkanów bł. Salomei, księżny halickiej. Córka Leszka Białego, wcześnie zaręczona została z Koloma-nem, synem Andrzeja II, króla Węgier. W r. 1219 zasiadła z mężem na tronie halickim, ale wkrótce potem ponieśli klęskę i w r. 1221 zmuszeni zostali do rezygnacji. W 20 lat później Koloman zmarł na skutek ran odniesionych w bitwie z Tatarami. Salomeą wróciła wtedy do Polski i w r. 1245 została klaryską. W tym też czasie jej brat Bolesław Wstydliwy ufundował klasztor w Zawichoście, który potem z uwagi na bezpieczeństwo przeniesiono do Skały. Na te sprawy Salomeą miała wpływ przemożny. Jej także swe powstanie zawdzięcza miasto Skała. Zmarła w r. 1268. Wczesny kult księżnej-klaryski aprobowano w r. 1673.
W Helfta, w Saksonii, św. Mechtyldy. Pochodziła z Turyngii. Staranne wykształcenie zawdzięczała klasztorowi w Rodersdorf. W r. 1258 przeniesiono ten klasztor do Helfta, gdzie ksieni Gertruda wysunęła ją na kierowniczkę szkoły i chóru. Przede wszystkim stała się jedną z wielkich późnośredniowiecznych mis-tyczek niemieckich. Jej zwierzenia spisano w Księdze łaski szczególnej, w której odzwierciedliła się głęboka nauka duchowna o charakterze trynitarnym i chrystocentrycznym. Zmarła w r. 1299.
W Mantui, we Włoszech, bł. Jakuba Benfatti, biskupa. Był zrazu doradcą Mikołaja Boccasino, generała dominikanów, który w r. 1303 został papieżem i przybrał imię Benedykta XI. On to mianował Jakuba biskupem Mantui. Ubodzy tego miasta rychło zaczęli go zwać swym ojcem. Zmarł w r. 1332. Jego kult zaaprobował w r. 1839 Pius IX.