W rodzinie Franciszkańskiej:
Św. Salwator z Horty, brat z I Zakonu (1520-1567). Urodził się w Hiszpanii w Santa Colomba de Farnes koło Gerony w grudniu 1520 r. z ubogich i pobożnych rodziców. Już w latach dziecięcych został sierotą. Wówczas Salwator udał się do Barcelony, gdzie pracował u pewnego szewca na utrzymanie swoje i swojej młodszej siostry Błażei. Kiedy ona wyszła za mąż, mógł pójść za głosem Bożego powołania. Opuścił Barcelonę i udał się do słynnego opactwa na górze Montserrat, ale przebywał tam krótko.
3 V 1551 r. został przyjęty przez franciszkanów w Barcelonie, gdzie wkrótce zwrócił na siebie uwagę dzięki wielkiej pobożności. Za jego wstawiennictwem i modlitwą miały miejsce liczne cuda. Niestety, zetknął się z niezrozumieniem współbraci i podejrzeniami ze strony przełożonych, został więc przeniesiony do Tortosy, gdzie pełnił posługi kucharza, furtiana i kwestarza. Osobliwe współczucie żywił względem chorych i biednych. Dla nich miał zawsze czas, czułe serce, dobre słowo, modlił się za nich i na czole kreślił znak krzyża. Wielu chorych wracało do zdrowia. Uważano go za świętego; przybywali do niego potrzebujący, chorzy, udręczeni, a on życzliwie, radośnie i pogodnie pomagał. Pomoc i łaska Boża były z nim. Ze względu na liczne cuda zainteresowała się nim nawet inkwizycja; przełożeni przenosili go z jednego klasztoru do drugiego. Mimo tego zawsze był pogodny, pokorny, zadowolony ze swojej pracy i oddany modlitwie. W Horcie przebywał 12 lat; stąd pod innym już imieniem odesłany został do Reus, ale i tam oczekiwały go nowe próby. W końcu przeniesiony został do Barcelony, siedziby inkwizycji. Cuda jednak nie ustawały, więc przeniesiono go po raz ostatni na Sardynię, do klasztoru św. Marii od Jezusa w Cagliari; to była ostatnia stacja jego drogi krzyżowej, gdzie w końcu znalazł prawdziwe uspokojenie. Tam też zmarł 18 III 1567 r.
Papież Pius XI kanonizował go 17 IV 1938 r.
W Kościele Powszechnym:
W Jerozolimie św. Cyryla, doktora Kościoła. Jego początkowe stanowisko wobec ówczesnych błędów teologicznych nie jest jasne. Z czasem stał się bardziej stanowczy i dlatego też trzy razy skazywano go na wygnanie. Na stałe wrócił do Jerozolimy w r. 378. Zmarł w osiem lat później pozostawiając po sobie sporą spuściznę literacką, a wśród niej sławne katechezy — piękne świadectwo wiary, współczesnej liturgii oraz duszpasterskiej troski. Doktorem Kościoła ogłosił go Leon XIII (1882).
W Shaftesbury, w Anglii, św. Edwarda, męczennika. W r. 975 wstąpił na tron. Spokoju nie zażył. Gdy w r. 979 udawał się na zamek Corfe, aby odwiedzić macochę, został napadnięty i zamordowany. Św. Dunstan, jego przyjaciel, przeniósł jego zwłoki do opactwa w Shaftesbury. Wówczas kult uznał i poparł król Etelbert, którego matkę uważano za moralną sprawczynię zbrodni. Lud zawsze uważał Edwarda za męczennika.
W Rzymie bł. Gwidona z Piętro, dominikanina, który lepiej znany jest pod imieniem Fra Angélico. Ze sztuką malarską zapoznał się w jakimś warsztacie florenckim. W wieku lat 20 wstąpi! do dominikanów. Przez 18 lat przebywał u św. Marka wtedy to stworzył niezapomniane freski. Pracował także w Rzymie i tam w klasztorze przy kościele Santa Maria sopra Minerva zmarł w r. 1455. Miał wówczas lat 66. U dominikanów zawsze wspominany był jako błogosławiony.