wspominamy:
W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Placyd García Gilabert, kapłan i męczennik z I Zakonu (1895-1936). Urodził się 1 I 1895 r. w Benitachell (Hiszpania). Przyjął habit braci mniejszych w wieku 15 lat w klasztorze p.w. Ducha Świętego w Monte 3 X 1910 r. i został wyświęcony na kapłana 21 IX 1918 r., gdy miał zaledwie 24 lata. Swoje kapłaństwo realizował na polu nauki i formacji studentów franciszkańskiej prowincji w Walencji. Prowadził także zajęcia w kolegium La Conception w Ontinyent, którego był rektorem. Na wydziale prawa i teologii moralnej Antonianum uzyskał stopień lektora generalnego z notą summa cum laude. Był gorliwym zakonnikiem, prawym, skorym do poświęceń, pełnym pokory i uczynnym. Kochał milczenie i modlitwę. Prześladowanie religijne z 1936 r. zaskoczyło go w kolegium w Ontinyent, zmuszając do schronienia się w rodzinnym domu w Benitachell. Został aresztowany 15 VIII 1936 r., a następnego dnia znaleziono go martwego. Został okaleczony i rozstrzelany w dolinie Denia. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 roku w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele powszechnym:
W Rzymie św. Anastazego I, papieża. Na stolicę Piotrowa wstąpić pod koniec r. 399. Pierwszą sprawą, którą musiał rozstrzygnąć, były spory o Orygenesa. Papież energicznie potępił jego błędy, ale na potępienie Orygenesowego tłumacza, Rufina, przystać nie chciał. Biskupów afrykańskich zachęcał do kontynuowania walki z donatyzmem. Cenili go współcześni, a Hieronim napisał: „Rzym nie zasłużył mieć go dłużej, by za rządów takiego biskupa nie została ścięta głowa, tj. stolica świata. Wkrótce bowiem po jego śmierci Goci zajęli Rzym i złupili”. Śmierć Anastazego nastąpiła w r. 401.
W Tadcaster, w Anglii, św. Eleonory, nazywanej także Heleną albo — bardziej pierwotnie — Eiu. Wspomina o niej Wielebny Beda. Wiemy stąd, że była pierwszą mniszką z Ncrtumbii i że habit otrzymała z rąk św. Aidana. Zmarła około r. 657.
W Marsylii bł. Urbana V, papieża. Był zrazu benedyktynem u św. Wiktora. Przez jakiś czas wykładał w Paryżu prawo kanoniczne. Potem Klemens VI powierzał mu rozmaite legacje. W r. 1362 obrano go papieżem. Mimo to wiódł życie podobne do zakonnego. Z krajami Italii nadał miał niemałe kłopoty. Przyśpieszyło to w r. 1367 jego powrót do Wiecznego Miasta. Tam też w dwa lata później przyjął wyznanie wiary cesarza Bizancjum, Jana V Paleologa. W r. 1370 znów przybył do Awinionu. Tam tego samego roku zmarł, ale szczątki przewieziono do Marsylii. Jego kult zaaprobował w r. 1870 Pius IX.