w rodzinie Franciszkańskiej:
Św. Agnieszka z Pragi, dziewica z II Zakonu (1205-1282) Córka Przemysława Ottokara I, króla Czech, już w dzieciństwie została przyrzeczona jednemu z synów księcia Henryka Brodatego. Z tej racji przebywała w Trzebnicy i zapewne pod opieką św. Jadwigi otrzymała staranne wychowanie. Po przedwczesnej śmierci synów Henryka Brodatego wróciła do Czech, ale wkrótce przyobiecano ją synowi cesarza Fryderyka II. Dlatego udała się na dwór bamberski. Ale i to małżeństwo nie doszło do skutku. W końcu zabiegał o nią sam cesarz, ale spotkał się ze stanowczym oporem ze strony Agnieszki. Powróciła do Pragi i oddała się szerokiej działalności kościelnej i charytatywnej. Ufundowała szpital, przy którym powstał Zakon Braci Krzyżowców. Następnie założyła w Pradze klasztor Klarysek, do którego wstąpiła w 1234 r. Wkrótce klasztor zasłynął w Europie dzięki jej życiu i przykładowi. Sama Agnieszka posługiwała chorym w szpitalu i chorym klaryskom, leczyła trędowatych i ludzi dotkniętych chorobami zakaźnymi. W ten sposób stała się „matką ubogich”. Po śmierci 2 III 1282 r. jej kult początkowo żywy przytłumiły husytyzm i reformy józefińskie. Błogosławiony papież Pius IX zatwierdził jej kult jako błogosławionej 2 XII 1874 r. Natomiast Jan Paweł II kanonizował ją 12 XI 1989 r. wraz ze św. bratem Albertem Chmielowskim.
Również 2 marca Św. Aniela od Krzyża Guerrero Gonzalez, dziewica z III Zakonu (1846-1932), założycielka Towarzystwa Sióstr od Krzyża Aniela urodziła się 30 I 1846 r. w Sewilli. Pochodziła z ubogiej wielodzietnej rodziny. Miała trzynaścioro rodzeństwa. Jej rodzice, Franciszek Guerrero i Józefina Gonzalez, pracowali w pobliskim klasztorze Trynitarzy. Ojciec zaszczepił w niej zamiłowanie do lektury książek katolickich. Od matki, troszczącej się o wystrój kościelnego ołtarza oraz o życie religijne swych sąsiadów, przejęła zapał do modlitwy i apostolstwa. Za pośrednictwem swej mistrzyni w 1862 r. poznała kanonika Józefa Torresa Padillę, który stał się jej kierownikiem duchowym. Z jego pomocą stopniowo odkrywała swoje powołanie. W 1865 r. postanowiła wstąpić do karmelitanek bosych, jednak nie przyjęto jej ze względu na słabe zdrowie. Kontynuowała więc pracę zawodową, a jednocześnie ofiarnie opiekowała się ubogimi i chorymi podczas panującej wówczas w Sewilli epidemii cholery W 1868 r. rozpoczęła postulat w Zgromadzeniu Córek Miłości w Sewilli. Lecz również i tym razem ze względu na słabe zdrowie musiała opuścić nowicjat. W 1871 r. złożyła prywatne śluby rad ewangelicznych. Dwa lata później, 22 III 1873 r., podczas modlitwy ujrzała w mistycznym widzeniu dwa krzyże: na jednym wisiał Chrystus, drugi był pusty W owym pustym krzyżu odczytała swoje powołanie – zrozumiała, że ma poświęcić swoje życie w ofierze za zbawienie ubogich braci, jednocząc się z Chrystusem ukrzyżowanym. Odtąd, pewna swej życiowej drogi, starała się o założenie nowego zgromadzenia zakonnego, które realizowałoby wskazany jej przez Boga charyzmat. 2 VIII 1875 r. powstała pierwsza wspólnota Towarzystwa Sióstr od Krzyża. Siostry wiodły surowe życie monastyczne, a zarazem służyły ubogim, gdyż towarzystwo bazowało zasadniczo na duchowości franciszkańskiej. „Stać się ubogim dla ubogich, aby zaprowadzić ich do Chrystusa” – te słowa były mottem ich apostolskiej działalności. Święta Aniela słynęła z mądrości i głębokiego życia duchowego. Dary te ujawniły się zwłaszcza w kierownictwie duchowym oraz w obfitej korespondencji, skierowanej przede wszystkim do sióstr pracujących w nowych placówkach. Zmarła 2 III 1932 r. w Sewilli. Tam też beatyfikował ją papież Jan Paweł II 5 XI 1982 r., a kanonizował w Madrycie 4 V 2003 r.
w Kościele Powszechnym:
W Rzymie św. Symplicjusza, papieża. Za jego to rządów wyłoniły się wyraziściej trudności w utrzymaniu dobrych stosunków z Konstantynopolem. Papież zmuszony był przeciwstawić się sprzyjającemu monofizytyzmowi patriarsze, a następnie bronić biskupów, którzy nie przyjęli tzw. Henotikon. Wysłał w tym celu do Konstantynopola swoich legatów. Był to wstęp do pierwszej schizmy, do której doszło jednak po śmierci papieża. Nastąpiła ona w r. 483
W Lichfield, w Anglii, św. Cedda, biskupa. Był uczniem Aidana z Lindisfarne. W r. 666 objął tamże stolicę biskupią. Zrezygnował z niej, gdy przy romanizacji Kościoła w Anglii i usuwaniu dawnych zwyczajów powstały wątpliwości co do legalności jego obioru. Nieco później powołano go jednak na stolicę w Lichfield. Umarł w r. 672 jako ofiara epidemii. Wielkie pochwały odda! mu św. Beda.
W Argira, na Sycylii, św. Łukasza Casali, opata. Wcześnie został mnichem, a potem przełożonym. Gdy pod koniec życia oślepł, nadal spełniał swe funkcje i gorliwie apostołował. Piękna legenda opowiada, że pewnego dnia zaprowadzono go w miejsce, w którym zabrakło słuchaczy; nic o tym nie wiedząc, wygłosił kazanie, a gdy skończył, skały odpowiedziały głośno: Amen. Zmarł około r. 800.