W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. Patryk O’Healy, biskup i męczennik z I Zakonu (ok. 1540-1579)
Patryk był przykładnym zakonnikiem, pokornym i bardzo gorliwym. Przebywał w klasztorze Dromahair. Obdarzony wielką inteligencją, studiował w Hiszpanii i wspinał się po szczeblach kariery akademickiej. W 1576 r. otrzymał sakrę biskupią i zarządzał małą diecezją Mayo, która dziś stanowi część archidiecezji Tuam. Nie uznał królowej Anglii głową Kościoła, za co został skazany na śmierci za zdradę i obrazę majestatu. Kiedy prowadzono go na miejsce stracenia wraz ze współbratem o. Konradem O’Rourke, poprosił go o spowiedź św., a potem wspólnie odmawiali litanię do Matki Bożej. Przed powieszeniem w Killmallock, prawdopodobnie 13 VIII 1579 r., zachęcał katolików Irlandii, aby wiernie trwali w Kościele mocno zjednoczeni z papieżem. Prześladowców prosił, aby nawrócili się. Życiem świadczył, że był autentycznym synem św. Franciszka z Asyżu. Jan Paweł II beatyfikował go 27 IX 1992 r.
Również Bł. Konrad O’Rourke, kapłan i męczennik z I Zakonu (+l579). Był o dwa lata młodszym współbratem i towarzyszem o. biskupa Patryka O’Healy w klasztorze Dromahair. Pochodził z szlacheckiej rodziny. W 1579 r. wrócił do Irlandii wraz z biskupem Patrykiem. Po przybyciu do Limerick zostali aresztowani i skazani na śmierć przez trybunał wojskowy bez żadnego procesu. Prawdopodobnie dnia 13 VIII 1579 r. został powieszony w Killmallock razem z biskupem Patrykiem. Pozostał wierny Kościołowi i papieżowi. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 27 IX 1992 r.
W Kościele Powszechnym:
Na Monte Gargano, we Włoszech, św. Jana z Matera, opata. Zrazu był pustelnikiem, ale potem zajmował się także odbudową kościołów, a nawet głoszeniem swego rodzaju misji ludowych. W końcu osiadł na zboczu góry słynnej z pielgrzymek do św. Michała archanioła. Założył tam opactwo, które przez dłuższy czas było macierzą dla nie istniejącej dziś kongregacji benedyktyńskiej. Jan zmarł w r. 1139.
We Wrocławiu bł. Benigny, męczennicy. Nie posiadamy dostatecznie wczesnej relacji o jej życiu i śmierci, ale wczesne ślady jej kultu, także kultu liturgicznego, przetrwały wszelkie burze dziejowe. Czczono ją zwłaszcza we Wrocławiu i na Kujawach i uważano zawsze za mniszkę, która śmierci męczeńskiej dostąpiła w czasie najazdów tatarskich. Stało się to prawdopodobnie w r. 1241 lub 1259. Wspomnienie tego męczeństwa łączono też zawsze z ideą dziewictwa bronionego za cenę życia. Nie wiemy, w którym dniu Benigna zginęła, ale tradycja cysterska, która za jej dies natalis uważała zawsze 20 czerwca, wydaje się najpewniejsza.
W Londynie błogosławionych Tomasza Whitebreada i towarzyszy, męczenników Towarzystwa Jezusowego. Tomasz, który przewodził tej męczeńskiej grupie, był prowincjałem, a na ziemi ojczystej pracował ponad trzydzieści lat. Razem z nim zginęli księża: ponad siedemdziesięcioletni William Harcourt, pięćdziesięcioletni Jan Fen wiek, londyńczyk Jan Gawen oraz konwertyta Antoni Turner. Ujęto ich i oskarżono o spiskowanie przeciw królowi. Śmierć ponieśli w r. 1679. Beatyfikował ich w r. 1929 Pius XI.