W rodzinie franciszkańskiej:
Bł. German z Carcagente, kapłan i męczennik z I Zakonu (1895-1936). Józef Maria Garrigues Hernández urodził się 12 II 1895 r. w Carcagente (Hiszpania). Został ochrzczony tego samego dnia w parafii p.w. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Carcagente, a bierzmowanie przyjął 22 VII 1912 r. z rąk biskupa Atanazego Soler Royo. Jego rodzicami byli Jan Chrzciciel Garrigues i Maria Anna Hernández, w których rodzinie przyszło na świat ośmioro dzieci. Pierwsze szkolne lata spędził w kapucyńskim seminarium w Monteforte del Cid; wstąpił do zakonu 13 VIII 1911 r., śluby czasowe złożył 15 VIII1912, a wieczyste 18 XII1917. Biskup Ramon Plaza udzielił mu święceń kapłańskich w Orihueli 9 II1919 r., po których pełnił obowiązki wicemagistra nowicjatu i profesora w szkole podstawowej w Alcirze. Angażował się też w duszpasterstwo konfesjonału i chorych, a także w katechizację dzieci w szkole. Kiedy w Hiszpanii wybuchło prześladowanie religijne, podobnie jak inni bracia, poczuł się zmuszony do szukania schronienia w domu rodzinnym, gdzie prowadził życie oddane modlitwie. Został pojmany prawdopodobnie 19 VIII 1936 r. i odprowadzony do siedziby partii komunistycznej, skąd o północy przewieziono go na żelazny most kolejowy nad rzeką Júcar i tam zamordowano. Papież Jan Paweł II beatyfikował go 11 III 2001 r. w Rzymie w grupie 233 męczenników hiszpańskich.
W Kościele Powszechnym:
W Clairvaux św. Bernarda, doktora Kościoła. Wahał się długo, zanim wstąpił do surowego opactwa w Citeaux. Przyprowadził ze sobą 30 młodzieńców. Pochłonęło go od razu życie duchowne, przy czym intensywnie rozczytywał się w Piśmie św. i Ojcach Kościoła. Ale osłabił swe siły fizyczne, które nigdy nie były u niego zbyt wielkie. Mimo to wysłano go na zakładanie placówki w Clairvaux. Tam z wolna nauczył się godzić kontemplację z działaniem oraz być wyrozumialszym dla drugich. Około r. 1115 przebywał w Chálon-sur-Marne. Przyjął tam święcenia kapłańskie i nawiązał przyjaźń z Wilhelmem z Champeaux, a w ten sposób zetknął się ze środowiskiem scholastycznym i zapoznał z panującymi tendencjami. Tak to gotował się do wielkiej roli, jaką odegrać miał w Kościele. Sprowadzała się najpierw do niezwykłego rozwoju cystersów, który nazwać można prawdziwą eksplozją. Za życia Bernarda powstało około 300 nowych fundacji, w tym fundacja jędrzejowska oraz projekty kilku innych na ziemiach polskich. Ta eksplozja musiała wywołać niechęć. Święty uśmierzał spory, a okazywał zarazem zrozumienie dla wielości dróg Bożych. Czynił to również na piśmie. Wkrótce zresztą literaturę chrześcijańską wzbogacił w poważne traktaty i pisma, których tu wymienić nie sposób. Pisał o pokorze i miłości, o zadaniach biskupów i działaniu łaski, o wolnej woli i rodzajach życia duchowego, nade wszystko zaś o Matce Najśw. i Wcielonym Słowie. Gdy w r. 1130 wybrano równocześnie Anakleta II i Innocentego H, stanął zdecydowanie po stronie ostatniego i przeważył wahania wielu. Potem negocjował z cesarzem i miastami włoskimi. Pojechał do Rzymu i Akwizgranu, a wszędzie towarzyszyły mu tłumy, liczne nawrócenia i niezwykły posłuch. Od następcy Anakleta II uzyskał rezygnację. W r. 1145 papieżem został jego uczeń, Eugeniusz HI. Głosił jeszcze krucjatę i dlatego odbył podróż do Lotaryngii, Flandrii, Frankfurtu, Konstancji i Pikardii. Był już poważnie chory, gdy wezwano go, aby uśmierzył wojnę domową w Lotaryngii. Zmarł w r. 1153, zjednoczony ze Słowem, w którego objęciach dusza zdolna jest Kościołowi zrodzić wielu synów i wydać trwałe owoce. Kanonizował go w r. 1174 Aleksander HI. Natomiast Pius VIII ogłosił go w r. 1830 doktorem Kościoła.
W Noirmoutier, we Francji, św. Filiberta, opata. Założył także drugie opactwo w Jumieges; w rozwoju życia mniszego odegrało ono rolę niepoślednią. Zmarł około r. 685.
W Rzymie bł. Marii de Mattias. Pośród rozlicznych przeciwności założyła ona zgromadzenie dla katechizowania dzieci i dorosłych. Zmarła w r. 1866. Pius XII beatyfikował ją w r. 1950.